Samvinnan - 01.01.1958, Blaðsíða 11

SKUGGINN
Smásaga eftir Stefán Jónsson
Áreiðanlega hafði eitthvað komið fyr-
ir, en hann vissi ekki vel, hvað það var.
Eitthvað var breytt frá því, sem áður
hafði verið. Þá hafði hann setið við rúm-
stokk gömlu konunnar og það var ekk-
ert til, sem hann mundi betur en hönd
hennar. Hvít hönd með mörgum bláum
æðum. Hann hafði spurt:
— Hvar var ég, þegar þú varst lítil?
Þá brosti hún góðlátlega, sléttaði
mjúklega úr sængurveri sínu og sagði:
— Þá varst þú ekki til, vinur minn.
Þú ert aðeins fimm ára, en ég er bráð-
um níræð.
Hann skildi illa muninn á því að vera
aðeins fimm ára og bráðum níræð.
— Hvernig ekki til? Hvar er maður,
þegar maður er ekki til? spurði hann.
— Þá er maður hjá guði, sagði hún.
Hann skildi ekki heldur, hvað það er
að vera hjá guði. Það var samt eitthvað
og þess vegna var svarið tæmandi á
vissan hátt. Hann sagði:
— Og svo varð ég til, Guðrún. Var
það ekki?
— JÚ, svo varðst þú til.
— Og mamma keypti mig fyrir sitt
eigið líf? Þú hefur sagt það. Segðu mér
hvernig það var, Guðrún.
En hún vildi ekki segja honum það.
Hún sagði, að hann væri svo lítill enn.
Aftur á móti sagði hún honum, að nú
kæmi dauðinn bráðum að sækja sig og
fara með sig upp til guðs. Þá fór mál-
ið að vandast. Þá var samt ekkert að
misskilja lengur og hann sagði hug-
hreystandi:
— Þú skalt bara breiða upp fvrir höf-
uð, svo að hann finni þig ekki.
En gamla konan var svo undarlega
gerð, að hún vildi ekki breiða upp fyrir
höfuð. Hún sagði, að það þýddi ekki.
Hún vildi láta dauðann taka sig. Dreng-
urinn varð hljóður við, unz hann sagði:
— En tekur hann þá ekki fleiri? Tek-
ur hann þá kannski ekki fleiri? Getur
hann ekki tekið einhvern í misgripum?
Hún sagði. að hann tæki ekki fleiri.
Hún fullyrti, að hann tæki aldrei neinn
í misgripum. Drengurinn áleit samt viss-
ara að vera við öllu búinn, taka vel eftir
öllu. Svo liðu margir dagar, en það gerð-
ist ekkert. Síðan gerðist eitthvað, en
hann vissi ekki vel hvað það var.
Hann var gijtur syst-
ur fyrri Jconunnar sinn-
ar. Drengurinn var frá
fyrra hjónabandinu og
honum var um megn
að bera sólskin inn til
þeirra. Ef til vill var
hann einmitt skugginn.
Hann læddist mjög gætilega frarn
göngin og síðan út á stéttina.
Veðrið var blítt og gott, því að vorið
var komið. Hann þekkti vorið að öllu
góðu. Það hafði einu sinni verið hér vor-
ið, en það var svo langt síðan, að hon-
um fannst þaða hafa getað verið í fyrra.
Nú var það komið aftur og það var gott.
Annars mátti hann ekki vera að því að
hugsa um vorið.
Hann læddist upp sundið milli
skemmunnar og íbúðarhússins og bjóst
á hverri stundu við að heyra rödd
frænku sinnar að baki sér:
— Það er fyrir löngu kominn hátta-
tími, strákur! Það er ekki að spyrja að
uppátækjunum í þér fremur en fyrri dag-
inn!
Hann hljóp norður túnið, en rödd
frænkunnar heyrðist ekki að baki hans.
Hún var reyndar ekki aðeins frænka
hans. Hún var eittlivað miklu. miklu
meira. Hún var móðursystir hans. Hún
var kona föður hans. Ingibjörg hét hún,
en hann kallaði hana stundum mömmu.
Enginn átti því rneiri rétt til að kalla
að baki hans:
— Það er fyrir löngu kominn hátta-
tími, strákur!
En hún kallaði samt ekki að baki
hans. Ekki í þetta sinn.
Og hann hljóp norður túnið.
Hann ætlaði að fela sig. Hann ætlaði
að fela sig vandlega. Fela sig alla nótt-
ina og kannski lengur. Hann ætlaði langt,
langt burtu. Þess vegna hljóp hann.
Þá varð brunnhúsið á leið hans.
Hann hafði með öllu glevmt brunnin-
um og brunnhúsinu, en nú urðu þau á
leið hans í lægð nyrzt í túninu og í
hvarfi frá bænum. Iíúsið var garnalt orð-
ið og það var gat á þekju þess. Hann
mundi það allt. Einu sinni hafði fénu
verið brynnt hér. Þá var snjór. Það var
fjarskalega langt síðan. Kannski var
það einhverntíma í vetur.
Hann skildi illa muninn á því aS vera aSeins fimm ára og bráSum níræS.
SAMVINNAN 7