Samvinnan - 01.04.1958, Blaðsíða 17

Sigurður H.
Guðmundsson
Sigurður
Geirdal
Sigurður
Hreiðar
Hreiðarsson
Á Örlygsstöðum
Er hnígur sól í sævardjúpin köld,
ég sé í anda liðin árafjöld.
Úr blárri fjarlægð gefst mér gömul
sýn
í gylltum roða svífur hún til mín.
Nú sé ég hópinn fráan flokk á reið
og framundan þeim Héraðsvötnin
breið.
Úr Reykjaskarði kemur fylking fríð,
en fyrir handan búast menn í stríð.
Nú sé ég geysa harðan hildar leik
og hetjur týnast fyrir sverða eik.
Er dreyra þakinn drengur féll á storð
úr djúpi hugans líða þessi orð.
„Senn kveð ég líf, sem eitt sinn brosti
blítt
og betur hefði ég fóstru minni hlýtt.
Hin bjarta sól á bláu fjöllin skín,
en bak við þau er litla stúlkan mín.“
Hér lít ég fallið Sighvats sveina val
og sviptan klæðum margan göfgan
hal.
Sturlu sjálfrar stirðnað hefur brá.
Styrjarhjarli hvíla drengir á.
Það dimmir skjótt og dapur kveiki ég
eld,
því draugalegt mun verða hér í kveld.
Nú dvínar sýn, en sækja fast að mér
svipir þeirra, er eitt sinn féllu hér.
Kvöldvísur
Halinn vefur húmið dökkt,
hrundin ljúfa blundar.
Ljósin eru langflest slökkt,
lund til drauma skundar.
Oft á kvöldi uni þá,
einn um stund við glugga.
Himintjöldin bleik og blá
boða fund við skugga.
Húmið tælið húmið vefur,
hjúpar kvöldsins rökkurpilt.
Vonin gælir, vífið sefur,
verða tjöldin himins gyllt.
Strengi hjartans stillir hátt,
styrjöld þjáninganna.
Tagóre með töframátt,
túlkar hugsun manna.
Ungur halur upp í sveit
átti stúlku og barnahjörð.
Gerði það sem guð einn veit,
að getur uppfyllt vora jörð.
Leit ég unga lipurtá,
létt og hýrt var blikið.
En meyjan hafði þegar þá
þrettán pilta svikið.
Amor skálar, upp ég vek,
ástarbál hjá sprundum.
Orðsins stál í ljóðum lék,
létt var mál á stundum.
Minn er andans máttur skær,
mæringsvinur frómi.
Syngur strengur silfurtær,
sál af gleði hljómi.
Hugarflug
Kennt hefur lífið mér lánkerfi sitt,
ég leyfi þér um það að heyra:
Gerðu þitt bezta, en gráttu ekki hitt,
þótt getir þú ekki meira.
Auka þér skaltu af verkunum vöxt,
og vitið mátt auðga að því skapi.
Þegar persóna í moldina að lokum
er lögzt,
verður leiftur af stjömuhrapi.
Því stjarnan sem blikandi steypist
í haf,
er stofninn að því sem þú gerðir.
Hinn margliti eldhnöttur máttinn
þér gaf,
svo mikill í dauðanum verðir.
Mátturinn, stjarnan, og maður á jörð,
er meitlað af sömu höndum,
þær setja þér stofninn að sérhverri
gjörð,
og sverfa þig lausan úr böndum.
Hendurnar þessar, þær eru ég,
þær eru við og stjarnan.
Þær eru sýn er við sjáum á veg,
er sofandi reikum við gjarnan.
Theología
Lífið er speki og læra af því má,
þótt leiðina þegjandi arkið.
Gervallar lífverur lifa og ná,
leiðtoga sínum við markið.
Hvort guðinn er Allah, Jón eða ég,
er jafnhá að gæðum hans eilífa
nægt.
Hann leiðinni beinir frá vonzkunn-
ar veg.
Með valdi hans hættunum frá oss
er bægt.

SAMVINNAN 17