Samvinnan - 01.05.1958, Blaðsíða 3

r
v.
HAUKUR SNORRAS
0 N
Þegar síðasti formurinn hefur verið leiðréttur, slúttaður
og barinn, verður dálítið hlé í starfi ritstjórans. Prentar-
inn hagræðir síðunum í pressunni, lætur undir myndir,
skoðar fyrstu eintökin vandlega, ber þau upp í ljósið,
lagar farvann og setur vélina af stað.
Ritstjórinn röltir á skrifstofu sína og hallar sér aftur í
sæti sínu. Það er lokið einni lotu í
starfi hans, en sú næsta getur
byrjað með símtali þá og þegar og
hvíldin orðið stutt. Þá er að fara
langferð með myndavél á brjóstinu,
leita uppi menn, pæla gegnum bæk-
ur og blöð, síma í fjarlægð héruð;
með öðrum orðum: afla upplýsinga,
sem verða nokkrar línur eða löng
grein í næsta eintaki blaðsins. Þeg-
ar handritin eru til, er ekki aðeins
að lesa þau yfir, ákveða letur-
gerð og stærð og semja fyrirsögn,
sem á að gefa lötum lesanda kjarna
málsins í nokkrum orðum og lokka
hinn viljuga til lesturs, heldur verð-
ur ritstjórinn að hafa heildarmynd
blaðsins í huganum, brjóta um síðu
fyrir síðu, þannig að allt falli vel
saman eins og myndaþraut, þegar á
borð prentarans kemur. Öðrum kosti
kemst blaðið ekki í pressuna á rétt-
um tíma, verður ekki snoturt eða
læsilegt, ekki sá frétta- og hugmyndamiðill nútímans, sem
borgarinn væntir hugsunarlaust að kastað sé að dyrum
hans hverja viku, hvern dag.
í þessu starfi var Haukur Snorrason meistari. Unun var
að fylgjast með verki hans, hvort sem var í prentsmiðjunni
við Pollinn á Akureyri, eða hornherberginu við Skuggasund
í Reykjavík. Engan mann þekkti ég búinn meiri hæfileik-
um til ritstjórastarfsins en Hauk. Hann gat skilið kjarna
máls, áður en viðmælandi hafði sjálfur hugsað það á enda,
og hann tók þann aragrúa af ákvörðunum án langrar um-
hugsunar, sem gera blað að lifandi, f jörugu og góðu blaði.
En það er ekki nóg að valda hinni flóknu tækni og
vera herra hraðans við nútíma blað. Það er ekki nóg,
að vita hvernig á að segja hlutina, ef menn hafa svo
ekkert að segja. Það hafði Haukur vissulega. Hann var
víðmenntaður maður, bæði af skólavist
og sérstaklega af stöðugu sjálfsnámi.
Hans líf var óslitin leit að fróðleik,
stöðug og djúp skoðun á mannlífinu
umhverfis hann. Hann hafði ákveðnar
skoðanir og barðist fyrir þeim. Sterk-
ust þeirra var trúin á samvinnustefn-
una, sem hann helgaði líf sitt. Þegar
endirinn bar skyndilega og óvænt að,
var Haukur á ferð sem fulltrúi ís-
lenzkra blaða að afla frétta og fróð-
leiks til að miðla íslenzkum lesendum.
Hann féll á vígvelli síns ævistarfs.
Innan um blaðahrúgur, pappír, rit-
vélar og bækur á skrifstofu Hauks var
eitt, sem stakk í stúf við hið eirðar-
lausa útlit ritstjórnarinnar. Það voru
myndir á veggjum, myndir af fagurri
náttúru, fljúgandi fuglum. Þarna var
önnur hlið á Hauk, ekki síður minnis-
stæð en blaðamennskan. Hann unni
fagurri náttúru, kyrrð og tign nor-
rænna fjalla, fuglum og fisk í á. Þessi
ást dró hann út í óspillta óbyggð til hvíldar, hverja stund
sem hann sjálfur gat átt.
Með Hauki Snorrasyni hefur íslenzk blaðamennska
misst einn sinn bezta forustumann; íslenzk stjórnmál
misst hraðvaxandi þátttakanda; Samvinnan og íslenzkt
samvinnustarf misst einn sinn bezta liðsmann. En um-
fram allt sjáum við samferðamenn hans, fjölskylda og
fjarskyldir, á bak góðum dreng, sem auögaði líf okkar.
Við þökkum viðkynningu, sem varð alltof stutt. B. Gr.
Haukur Snorrason.
SAMVINNAN 3