Samvinnan - 01.07.1958, Blaðsíða 8

Við erum aldeilis heppnir með veðrið, kútakútur, sagði bankamaðurinn.
UNDIR DÓMNUM
Eftir Bjarna Benediktsson frá Hofteigi
Fyrstu verðlaun
í smásagnakeppni
Samvinnunnar
1958
Nú er vagninn farinn.
Hann hefur staðið undir glugganum
hérna fyrir handan síðastliðin sex ár,
en nú er hann farinn. Oskukarlarnir tóku
hann í morgun, að beiðni frúarinnar á
hæðinni. Enda var lokið erindi hans
þarna við gluggann. Svo er mál með
vexti. að maðurinn á ekki lengur heima
í kjallaranum. Hann er setztur að í
kirkjugarðinum. Vagninn á hauginn,
maðurinn í garðinn — þannig fylgdust
þeir að. ekki aðeins í blíðu og stríðu,
heldur einnig í lífi og dauða. Ef svo rná
komast að orði.
Þeir urðu samfex-ða hingað í hverfið.
Það var einn haustdag síðla. undir bliku-
skýjum, að þeir komu neðan götuna; og
bi’éfsnifsi vegarins dönsuðu kringum þá
í vindinum. Maðurinn settist að í kjall-
aranum hérna á móti, en vagninn bjóst
um framan við gluggann og hafði segl-
brigði vfir sér. Síðdegis næsta dag fóru
þeir út að ganga. Þeir gengu út daglega
xipp frá því, þegar snjóar hömluðu ekki
— maðurinn og vagninn. Við vorum al-
veg höggdofa yfir því, hvað þeir gengu
mikið. Unz sannleikurinn varð lýðum
Ijós. Þegar þeir komu í hverfið, var vagn-
inn hérumbil nýr, en maðurinn á að
gizka þrjátíu árum cldri. Þeir eltust sam-
an hér í hverfinu. Þó entist vagninn
miklu verr: undir lokin sýndist hann
snöggtum eldri en maðurinn. Nú eru þeir
báðir búnir — farnir sína leið. Það er
ekki gott að segja. hver flytur í kjallar-
ann. En það er nxerkilega óviðfelldið að
horfast svona í augu við galtóman glugg-
ann.
Þetta var bankamaður og bai'navagn.
Þeir urðu senn á hvers rnanns vörum í
hverfinu.
Hann fæddist undir dómi, eins og við
öll. Hans dómur var sá, að hjarta hans
skvldi vera skjálfandi reyr — unz óbæt-
anlegur harmur hefði níst það. Þess-
vegna grét hann í lífinu, löngu eftir að
þeir voru hættir, sem fæddust undir öðr-
um dórni. Hann grét til dæmis, þegar
Teikningar eftir Kjartan Guðjónsson
hann varð fjórði lægstur upp úr vei'zl-
unarskólanum. Honurn féll þungt að
vera svona gerður. Stundum táraðist
hann yfir sínum eigin tárum. Hvenær
yrði hann maður með mönnum? Þó
brosti hann annað veifið, um það bil sem
hann gifti sig; en þegar hversdagsleikinn
gerði aðsúg að þeim hjónunum, bugað-
ist hjarta hans stundum í einrúmi. En
einn dag á þiúðja ári sagði konan hon-
um, að hún færi víst eigi einsömul. Þá
dýpkaði blikið í augum hans, eins og
þegar blánar af hlýjum þey í lofti. Hið
ófædda barn varð honum ljúfast um-
hugsunarefni fiá þeirri stund. Hann
dreymdi það um nætur. Hann fylgdist
með því af velþóknun, hvemig konan
þykknaði undir belti — og fannst hann
vera maður með mönnum. Augu hans
urðu djúp og djúp.
— Hvort viltu heldur það verði dreng-
ur eða stúlka? sagði hann.
— Stúlka, svaraði hún. En þú?
— Eg get ekki gert það upp við mig
8 SAMVINNAN