Samvinnan - 01.09.1958, Blaðsíða 19

LITLAKAFFI
Framhaldssaga eftir Kristmann Guðmundsson
„Það er um að gera að auglýsa,“ hélt
Gunnar Berg áfram. „Það er nýi tím-
inn, skilurðu. — Svo þyrfti að mála
hérna og veggfóðra, gera allt vel í stand,
líttu á. Það hefur sitt að segja. Svo
skaltu raða betur í hillurnar.“
Napóleon Jónsson leit vandræðalega í
kringum sig. Hann hafði verið stórhrif-
inn af þessu öllu um morguninn og
treysti sér ekki til að bæta um það. Að
sönnu var loftið orðið dökkt og vegg-
fóðrið slitið, en allt var hreint og fágað.
Hann hafði keypt óhemju af glösum og
bollum, sex stór borð. tuttugu stóla og
gífurlega fína kaffivél, sem ekki þurfti
að hreinsa nema einu sinni á dag. Þá
hafði hann líka fengið öll eldhúsáhöldin
í kaffistofunni hans Jóns heitins og stóra
mvnd af nafna sínum, þar sem hann var,
ásamt fjölda manna, á ferðinni yfir snævi
þakin fjöll. Myndina hafði hann hengt
upp á annan langvegginn miðjan, og var
mikil híbýlaprýði að henni.
„Raða hvernig betur?“ spurði hann
heimóttarlega og leit á myndhöggvar-
ann.
„Jú, sjáðu til!“ — Gunnar Berg stóð
upp og gekk inn fyrir afgreiðsluborðið.
„Þú hefur héma fullt af hillum, alveg
upp í loft, en ölið og gosdrykkina læt-
urðu vera á gólfinu. Settu nú allar flösk-
urnar þarna upp, svo að þær sjáist: —
og þessa vindlakassa, maður! Um að gera
að láta allt sjást, fylla hillurnar. svona.
— Og bíðum nú við.“ — Myndhöggv-
arinn leit í kringum sig, gretti sig vfir
myndinni af Napóleoni á leið yfir Alpa-
fjöllin og hélt áfram: „Uss, þetta er
glansmvnd, alveg hræðilegt! — Eg þarf
að búa til nokkur skilirí handa þér. Þú
skalt fá þau ódýrt. — En segðu mér, —
áttu ekki eitthvað af kunningjum?“
„Jú, — kunningja?" Napóleon Jóns-
son glápti á myndhöggvarann og var
ekki sérlega greindarlegur á svipinn þá
stundina.
„Nú, þú hefur náttúrlega látið þá vita,
Þetta er sagan um
herra Napóleon Jónsson,
veitingahúsrekstur
og kvennamál hans
Halldór Pétursson teiknaði myndirnar
að þú sért búinn að opna kaffihús?
Hverjir eru þessir kunningjar þínir?“
Napóleon Jónsson hikaði við. Að
bankastjóranum frátöldum þekkti hann
aðeins verkamenn, og honum var ekki
vel við að láta þennan nýja, fína vin
sinn komast að því.
„Þekkirðu ekki eitthvað af verka-
mönnum?" spurði mvndhöggvarinn, en
hélt áfram án þess að bíða svars: „Það
er nefnilega fundur í þessari komma-
samkundu í kvöld, „Frelsis- og framfara-
hvað það nú heitir“, og vinur minn hef-
ur boðið mér þangað með sér. Ég gæti,
sko, sett upp fvrir yður auglýsingu þar
við dymar?“
„Já, — já, þakka þér fyrir,“ stamaði
Napóleon Jónsson. „Það stendur nú ein-
mitt svoleiðis á. að ég er meðlimur í því
félagi. og þeir kannast við mig, strák-
arnir; ja, svoleiðis, — ég hef komið þar
stundum, — skilurðu.“
„Nú, það var svei mér gott! Þá skrif-
um við bara auglýsinguna. Áttu pappír
þarna?“
Gunnar Berg hugsaði sig um, horfði
út í loftið með spekingssvip og fór svo
að skrifa. Þegar verkinu var lokið, rétti
hann vertinum auglýsinguna og spurði,
hvoi-t þetta mætti ekki vera eitthvað á
þessa leið.
Napóleon Jónsson las blaðið með að-
dáun. Þar fór saman skrautleg rithönd
og snilldarlegt orðalag. Hann fékk
myndhöggvaranum auglýsinguna aftur
og sagði klökkum rómi: „Þetta er stór-
fenglegt! Ef það dugir ekki, þá dugir
ekkert. Þakka þér margfaldlega fyrir.“
— Hann stóð hokinn og hjólbeinóttur
fyrir framan myndhöggvarann, sem
brosti hefðarlega og mælti: — „Þetta er
nú svo sem ekki neitt. Ég tek út á það
kaffi hjá þér. — En það er um að gera
að koma sér vel við verkamennina, því
að það eru þeir, sem bera uppi svona
knæpur.“
m.
Auglýsingin vakti stórkostlega athygli
meðal „frelsis- og framfarasinna“ um
kvöldið. Hún var skrifuð með rauðu
bleki og fallega flúruðum stöfum og
hljóðaði svo:
Herra Napóleon Jónsson handleggsbrotnaði og hætti að vinna við höfnina. Kvölð
eitt hitti hann hífaðan bankastjóra á Arnarhólstúninu og hann lofaði að koma fót-
unum unðir Napóleon. Hann lánaði honum 200 krónur og Napóleon innréttaði
kompu á Laugaveginum fyrir kaffistofu. Fyrsta daginn kom enginn nema lista-
maðurinn, Gunnar Berg, sem segir Napoleon að hann verði að auglýsa fyrirtækið.
SAMVINNAN 19