Samvinnan - 01.12.1958, Blaðsíða 51

Sara og Napóleon Jónsson voru komin
fram í eldhúsið, og þangað fór Gunnar
með Imbu litlu. Hann var enn ekki bú-
inn að ná sér, en byrjaði samt að tala
með sannfærandi rómi: — ,.Hér er kom-
in önnur stúlka,“ sagði hann, „og það er
alveg tilvalið. Þér nægir ekki minna en
tvær, og svo geturðu byrjað að selja
mat, — að minnsta kosti smurt brauð
og hafragraut. Það er svo oft spurt eftir
slíku.“
Ungfrú Sara, er leit þegar á sig sem
ráðskonu fyrirtækisins, var Gunnari
sammála. Hún lét þau orð falla, að hér
væri hægt að gera mikið og margt, og
auðvitað væri nauðsynlegt að fá aðstoð-
arstúlku.
Napóleon Jónsson horfi á hana aðdá-
unaraugum og kinkaði kolli í ákafa. —
„Já,“ sagði hann, „hér er hægt að gera
margt og mikið —.“ Hann kafroðnaði og
bætti stamandi við: ,,Ja, ég meina — í
kaffihúsinu — svona.“
„Mér sýndist litla herbergið þarna
vera autt?“ sagði ungfrú Sara og var
þegar tekin að skipa málum. „Ingibjörg
getur sofið þar, en ég verð fyrst um sinn
hjá frænku rninni hérna niðri á Hverfis-
götu. Auðvitað þyrfti ég að borga henni
eitthvað fyrir það.“
„Já, sjálfsagt, — náttúrlega!“ sagði
Napóleon Jónsson, og rödd hans var loð-
in af gleði.
Það kom upp úr kafinu, að Imba átti
hvergi höfði sínu að að halla, og varð
því að ráði, að hún flyttist þangað strax
um kvöldið. — „Eg skal hjálpa þér að ná
í farangurinn þinn,“ sagði Gunnar Berg.
En hún fór öll hjá sér og stundi því loks
upp. að hún hefði ekkert meðferðis nema
dálítið knýti, sem hún enn hélt á.
VII.
A annarri hæð yfir Litlakaffi bjó Jón-
mundur brennivínssali. Hann var um
þær mundir landskunnur fyrir dugnað
sinn og hagsýni í þessari viðskiptagrein.
Jónmundur var smávaxinn maður og
fölleitur. ljúfur á manninn með lymsku-
legt augnatillit. En allir vissu, að góð-
mennskuútliti hans var lítt treystandi,
því að hann sveifst einskis, ef í það fór,
og gat þá orðið beinlínis hættulegur.
Lögreglan bar mikla virðingu fyrir hon-
um, því að enn hafði henni aldrei tek-
izt að standa hann að verki.
Hann hafði komið nokkrum sinnum
inn í kaffistofuna og litazt þar um, en
ekki neytt neins. Gunnar Berg virti hann
ávallt vandlega fvrir sér, og þar kom, að
hann settist hjá honum, bauð upp á
kaffi og spurði fjarska ljúfmannlega,
hvort myndhöggvarinn vildi ekki þiggja
Dag einn kom Jónmundur brennivínssali
og bauff Napóleoni vindil og einn gráan.
út í það. Gunnari kom fátt betur þá
stundina, því að hann var í illu skapi út
af því, að einhver hafði orðið til þess að
kæra hann í stúkunni fyrir víndrykkju.
Auk þess hafði Fríða verið óvenjulega
köhl og hörð við hann, síðast er þau
hittust. Hún hafði jafnvel haft á orði,
að í framtíðinni gæfist henni varla tími
til að vera svona oft með honum. Hann
þáði því út í kaffið hjá Jónmundi, sem
var óspar á dropann og fyllti bolla hans
aftur og aftur. Fannst honum mikið til
um þennan alúðlega mann, og urðu þeir
þegar beztu kunningjar. —
Það var mikil breyting á orðin í Litla-
kaffi, eftir að Sara kom til skjalanna.
Nú var farið að selja hafragraut, lafs-
kássu og smurt brauð með ofanáleggi
auk fyrri veitinga, og stóð hún fyrir því
öllu af miklum skörungsskap. Þegar
mikið var að gera, kom hún fram úr
eldhúsinu í bláum léreftskjól með hvíta
svuntu og hjálpaði Napóleoni Jónssyni
við afgreiðsluna. Ilún var feikna mynd-
arleg á velli og levfði engum að vera
með neinn ærslagang, en var annars
bæði kát og skemmtileg í umgengni við
gestina. Leið ekki á löngu, áður en hún
stjórnaði öllu þar innan stokks, og gerði
það af mestu rausn og prýði. Innkaup
öll og reikningshald tók hún að sér frá
byrjun, og létti við það miklum þunga
af hcrðum Napóleons Jónssonar, sem var
til margs annars betur fallinn en and-
legrar áreynslu. Var nú svo komið, að
hann þurfti lítið á sig að leggja. en gat
verið raunverulegur vert og staðið löng-
um stundum við afgreiðsluborðið með
draumlyndislegum spekingssvip.
Imba litla var í eldhúsinu og gerði þar
allt óaðfinnanlega undir handleiðslu
Söru. Nú var. heitur matur á borðum
tvisvar á dag handa Napóleoni Jóns-
svni og Gunnari Berg, en alloft tók
Rauðkollur stúdent einnig þátt í mál-
tíðunum. Lét Sara það óáreitt í fyrstu,
en þegar frá leið, hafði hún orð á því
við Napóleon, að það væri talsverður
aukakostnaður að gefa tveim mönnum
fæði. Napóleon Jónsson eyddi því með
hægð, kvað Gunnar Berg eiga þetta hjá
sér fyrir hjálp og aðstoð og Rauðkoll
vin sinn. — „Þetta eru fínir menn og
gott að eiga þá að,“ sagði hann í afsök-
unarskyni. Féllst Sara á það með nokkr-
um semingi.
Svo stóð Napóleon Jónsson við af-
greiðsluborð sitt með sælubrosi á vör,
meðan dagarnir liðu og haustið varð að
vetri. I liuga hans ríkti logn og kyrrð
hamingjunnar, því að lífið var nú orðið
honum svo gott og þægilegt, að aðeins
eitt vantaði á, að það yrði fullkomið.
Ilann horfði í laumi út undan sér á ung-
frú Söru, sem gekk frá borði til borðs í
hans eigin restaurasjón og afgreiddi við-
skiptavinina með vingjarnlegum mynd-
ugleika. — Hversu unaðsleg var hún
ekki í augum hans! Þessir rósrauðu hand-
leggir, sem erfitt myndi að spanna, svo
digrir voru þeir, breiðleitt og brosmilt
andlitið, munnurinn rjóður og brjóstin
eins og fimmtíu punda hveitipokar vfir
stæðilegum mjöðmum! Aldrei hafði hann
áður séð slíka kvenveru. Hún tók jafn-
vel óskum hans fram. Og hvernig átti
hann nú að fara að því að láta hana
skynja tilfinningar hans? Það olli honum
dálítilli órósemi, en þó var liann sann-
færður um, að allt myndi fara vel. Hann
bar jafnvel þá von í brjósti, samkvæmt
þeirri reynslu, er hann þegar hafði af
henni, að hún mundi með tímanum taka
þessa hlið málsins í sínar hendur, svo að
hann þyrfti ekki mikið fyrir því að hafa.
Og það eitt, að sjá hana ganga um húsa-
kynnin, var sælt og fagurt; honum nægði
það fyrst um sinn.
Dag einn kom Jónmundur brennivíns-
sali til hans, þar sem hann stóð hjól-
beinóttur og spekingslegur á bak við af-
greiðsluborðið, bauð honum vindil og fór
að tala við hann um alla heima og geima.
Einhvern veginn atvikaðist það þannig,
að þeir fóru inn í eldhúsið og settust þar
við borð. Þá tók Jónmundur fulla kon-
íaksflösku upp úr vasa sínum og spurði,
hvort vertinn vildi ekki þiggja einn grá-
an. Napóleon Jónsson leit blíðlega til
flöskunnar og þáði hálft staup. Hann
hafði annars gert mjög lítið að því að
fá sér ,.pinna“, síðan hann setti á stofn
Litla kaffihúsið.
SflMVINNAN 51