Samvinnan - 01.12.1960, Blaðsíða 22

féviHtijri
foá Hau>aii
fiuklelé 0$ lífoihA VatH
„Að síðustu muntu finna í bambushylkinu grænt ie-ie
lauf, sem mun flæma frá þér hungur og þorsta, ef
þú snertir það með vörum þínum. í æsku minni þjónaði
ég um tíma töframanninum Kamohoali, sem býr í landi
handan átta úthafa og hefur í umsjá sinni hið nafnfræga
Kanévatn, er vekur dauða til lífsins. Frændur mínir tveir,
Kananai og Haveve og frændkona mín Luahinekai þjóna
honum ennþá. Af honum nam ég töfra mína, og kjarna
vísdóms míns hef ég komið fyrir í þessum þremur hlut-
um, skurðgoðinu, skinnpjötlunni, sem ég fló af mér
sjálfri, og ie-ie laufinu. Þetta þrennt gef ég þér nú ásamt
blessun minni.
Vel fer á því að þú, er móðir þín fæddi síðastan sona
sinna, farir nú yfir hafið ásamt bræðrum þínum, því með
gerningum mínum hef ég orðið þess vísari, að hingað
liggja örlagaþræðir þínir ekki, heldur til lands, er Lalake
heitir, þar sem stjörnur stíga dans á tindum fjallanna.
Drottningin þar heitir Namaka, og hana skaltu taka þér
fyrir konu, ef þú þorir. Treystu þá fremur skurðgoðinu
litla en bræðrum þínum.“
Hann þakkaði henni og steig um borð í kanóinn. Seglið
var undið upp og báturinn skreið til hafs, með bræð-
urna ellefu og sveininn unga innanborðs.
í fjóra tunglmánuði sigldu þeir án þess að sjá svo
mikið sem eitt einasta tré, og áttu ekki annað eftir til
næringar en eitt grasker með sætu vatni og lítið eitt af
öðrum vistum.
Enn sigldu þeir fjóra mánuði, og höfðu þá ekki annað
til matar en sæsnígla og flugfiska, sem einstaka sinnum
rákust á segl bátsins og féllu þá niður í hann. Til að
slökkva þorsta sinn höfðu þeir nú einungis regn og dögg.
Tíu bræðranna voru þá orðnir álíka grannir og sveltandi
krákur og lágu á botni bátsins nær dauða en lífi. Með
Auklelé gegndi öðru máli. Hvert kvöld, er dimmt var
orðið, opnaði hann bambushylkið, tók
ie-ie laufið fram og bar það að vör-
um sínum og systursonar síns.
Varð þeim þá svo við
sem þeir hefðu etið og
drukkið nægju sína.
Loks bar svo við einn
dag, að árin hraut úr
höndum stýrimanns, sem
síðan hné magnlaus nið-
ur og lá síðan líkt og
hinir, of veikburða til að geta komið upp orði. Þá mælti
Auklelé við sjálfan sig: „Hvað sem öðru líður, eru þeir
bræður mínir, og þó að þeir hati mig, get ég ekki látið
þá deyja í höndum mínum.“ Og hann tók laufið og
snart með því varir þeirra, með þeim afleiðingum, að
þeir náðu sér jafnskjótt og risu upp frískir og sterkir.
„En hve þetta er furðulegt," sögðu þeir. „Nú finnum
við hvorki til hungurs eða vanmáttar. Það hlýtur að
stafa af því að við erum í nálægð lands, sem er svo auðugt
af korni og ávöxtum, að jafnvel vindurinn, sem blæs af
því, veitir okkur hressingu." Og þeir kváðu við raust er
þeir tóku til áranna.
Næsta dag hittu þeir mann á báti við fiskveiðar og köll-
uðu til hans: „Hó, fiskimaður, hvert er land þitt? Og í
hvaða átt liggur það?“ Fiskimaðurinn svaraði. „Ég er frá
Lalake, og ef þið siglið áfram í sömu átt og nú, verðið þið
tvo daga á leiðinni þangað.“ Þegar Auklelé heyrði þetta,
gerði hann sér ljóst, að þeir voru nú í nágrenni lands
þess, er amma hans hafði sagt honum frá, og varð glaður
við. Hann tók að hugleiða, hvort honum tækist í raun
og veru að fá Namöku drottningu fyrir konu, og hvort
hún væri svo fögur sem drottningu ber. Þá varð honum
hugsað til skurðgoðsins í bambushylkinu.
Þegar dimmdi, tók hann það fram, setti á kné sér og
hvíslaði að því:
„Líttu á mig, Lono,
ljá mér eyra, Lono,
Lono, mæltu máli!“
Þá hrærðist goðið í hendi hans og mælti lágri röddu, er
líktist suði í moskítóflugu: „Hvað fýsir þig að vita, hús-
bóndi?“
„Seg mér eitthvað um landið Lalake og Namöku drottn-
ingu þess,“ svaraði Auklelé.
„í því landi stíga stjörnurnar dans á tindum fjallanna,“
svaraði goðið. „Þangað má enginn útlendingur koma, og
er dauðarefsing lögð við. Sandurinn á ströndu þess er
stráður hvítum beinum stórhöfðingja þeirra, er lagt hafa
þangað leið sína, ákafir í að fá drottninguna sér fyrir
konu, vegna mikillar fegurðar hennar.“
Framhaldssaga fyrir börn
„Er fegurð hennar þá slík?“ spurði Auklelé, og goðið
svaraði: „Hin yndislegasta af dætrum allra höfðingjanna,
sem ríkja á öllum þeim eylöndum, er rísa úr marglitum
svelg úthafsins, yrði að vera áttatíu sinnum fegurri en hún
er til að komast í samjöfnuð við hana. Bak hennar er
beint eins og þverhníptur hamar, andlit hennar er sem
tungl í fyllingu, húð hennar ber lit
ungrar greinar af bananaviði og
augu hennar ljóma sem stjörn-
ur.“ Þá spurði Auklelé:
„Hvernig get ég náð
fundi hennar og talað
við hana?“
Skurðgoðið mælti: „Að-
eins með því að yfirbuga
lífverði hennar. Þeir eru
sjö að tölu, þjónustu-
22 SAMVINNAN
„Líttu á mi'g Lono . . .