Samvinnan - 01.12.1960, Blaðsíða 27

Á Helj ardalsheiði
Eitt nafnið vekur oss napran geig
um neyð og þjáning:
Hér margur örmagna út af hneig.
En annan töfraði sólar veig,
og öndin varð bœði frjó og fleyg
með fegins tjáning.
Á brúninni tóku allir áning.
Af fjallsins tindi um farna leið
og fram á veginn
menn hvesstu sjónir, þótt nekt og neyð
og nepjan mögnuðu ramman seið.
En yfir glitruðu hvolfin heið,
og heilög regin
þeim vöktu trúna á mátt og megin.
Hér fóru kynslóðir öld af öld
í auðn og tómi
með sönn og ímynduð syndagjöld,
jafnt svikna vöru og hreinan skjöld
og bölvun þunga sem blessuð völd
í biskupsdómi,
er signuðu stjörnur og sólarljómi.
í hörkufrosti og hríðarbyl
á heiðarbungu
fékk margur sollna og sára il
og svima við þessi hamraþil,
en aðrir hurfu í gróf og gil.
Þá grafljóð sungu
þeir svölu vindar á sinni tungu.
Um þessa heiði í þúsund ár
lá þjóðar gata,
þótt ógnuðu henni hel og fár
og hlyti því margur blóðug sár,
en aðra blinduðu tregatár,
þeim tókst að rata
og öruggri stefnu aldrei glata.
Sem vindur fjallanna var hún frjáls
í vá og þrautum
við segulstrauma hins yzta áls
og óm af stefjum vors dýra máls,
er hófu sig tungur heilags báls
með himinskautum
og leiddu hana á Ijóssins brautum.
Hvort dvelst oss eða vér flýtum för,
jafnt fljóð sem gumar,
þótt glúpni hugur og gráni skör
og gangi til þurrðar æskufjör,
en vetur ógni með kuldakjör,
mun koma sumar,
þá lífsins yngjandi baðmur brumar.
Kvœði þetta er eftir Þórodd
Guðmundsson frá Sandi.
Það hefur hvergi birzt áður.
SAMVINNAN 27