Samvinnan - 01.12.1960, Blaðsíða 33

Hann er spámaðurinn frá Nasaret.
Látum oss nota tækifærið! Látum oss
heyra, hvort hann dirfist að afneita
lögum Móse!“
Nú sá konan tvo hinna skriftlærðu,
tvo öldunga með silfurhvítt skegg,
skrýdda loðbryddum kápum, ganga til
svartklædda, ókunna mannsins og
lúta honum. „Meistari,“ sagði annar
þeirra, „kona þessi er beinlínis stað-
in að því að drýgja hór. Móse hefur
nú boðið oss í lögmálinu, að slíkar
konur skuli grýta; hvað segir þú nú
um hana?“ Maðurinn, sem ávarpaður
var meistari, lyfti nú þungum augna-
lokum sínum. Hann leit á spyrjend-
urna tvo, á föðurinn, eiginmanninn,
bróðurinn, mennina neðan úr borg-
inni, sem fært höfðu hana til muster-
isins, á hina skriftlærðu, faríseana og
alla liina, sem héldu til í musterinu og
lifðu og hrærðust í andrúmslofti þess.
Þegar meistarinn hafði látið augna-
ráð sitt renna yfir öll þessi andlit, laut
hann niður og ritaði með fingrinum á
jörðina, líkt og hann teldi réttast að
svara engu. En er hinir tveir skrift-
lærðu kröfðu hann svars, rétti hann
úr sér og sagði við þá:
„Sá yðar, sem syndlaus er, kasti
fyrstur steini á hana!“
Þegar mannfjöldinn heyrði þetta,
rak hann upp skellihlátur. Því hvers
virði var slíkt svar? Ef þessháttar yrði
gert að reglu, hlyti hver afbrotamaður
að sleppa við refsingu.
Hórkonan kveinaði lágt. Alveg
gagnstætt betri vitund hafði hún von-
að, að ókunni maðurinn segði eitthvað,
sem yrði henni til bjargar. Nú sá hún
að öll von var úti, laut höfði, hnipr-
aði sig saman og beið grjóthríðarinn-
ar, meðan þeir, sem taka skyldu þátt
í að refsa henni, köstuðu af sér yfir-
höfnum sínum og brettu upp kyrtl-
unum. Hinn ókunni stóð enn í sömu
sporum, en virtist ekki lengur veita at-
hygli því, sem fram fór. Hann laut
niður öðru sinni og ritaði á svartan
svörðinn.
Faðir hórkonunnar var sá, er fyrst-
ur gekk að grjóthrúgunni, því hin
seka var afsprengi ættar hans og af
þeim sökum fann hann sárast til smán-
ar hennar. Hann beygði sig eftir steini,
en varð um leið litið til jarðar. Og
þar sá hann letraða, ef til vill ekki með
bókstöfum, en engu að síður skýrt og
greinilega, frásögn um hryllilegt morð,
er hann hafði framið fyrir mörgum
árum, en tekist að leyna fram að þessu.
Við þessa sýn hrökk faðirinn undan í
ofboðslegri skelfingu. Hann gleymdi
jafnvel að hirða yfirhöfn sína, en æddi
á brott með æðisgengnum flýti.
Bróðirinn skundaði þá á vettvang að
bæta fyrir framferði föðurins, sem
hann taldi stafa af viðkvæmni gamals
manns gagnvart barni sínu. En er
hann beygði sig niður eftir steini til
áð varpa að systurinni, sem Hafði
smánað hann, varð honum einnig á að
líta til jarðar. Og þar stóð skrifað, ef
til vill ekki með bókstöfum, en engu
að síður skýrt og greinilega, um helgi-
spjöll, sem hann einu sinni hafði gerst
sekur um í ungæðisskap sínum, og
myndu kosta hann borgararétt hans í
ísrael, ef uppvís yrðu.
Hann varð lostinn skelfingu. Hann
tróð letrið fótum í því skyni að þurrka
það út, en það var eins skýrt eftir sem
áður. Þá lagði hann á flótta og hrinti
til hliðar öllum, er stóðu í vegi fyrir
honum.
Hórkonan rétti lítið eitt úr sér. Hár
hennar lafði í rytjum niður á ennið.
Hún strauk það aftur og sveipaði að
sér sundurrifnum klæðunum.
Nú gekk eiginmaður hennar fram.
Hann laut yfir grjóthrúguna, fullur
gremju vegna veikleika feðganna.
Allur líkami hans titraði af hefndar-
þorsta. Hann gat ekki ímyndað sér
meiri munað en þann að drepa eigin-
konu sína. En þá birtist eldlegt letur
á sverðinum, eða ef til vill aðeins nokk-
ur tákn. Þau sögðu frá samsæri gegn
rómverska landstjóranum, sem eigin-
maðurinn var flæktur í, og hlytu að
koma honum á krossinn, ef uppvís
yrðu í ótíma.
Hann rétti úr sér, og þar eð hann
var vitur maður, setti hann upp með-
aumkvunarsvip, umlaði eitthvað um
að hann vildi ekki heldur dæma, og
gekk leiðar sinnar.
Er þetta gerðist, urðu hinir skrift-
lærðu, sem ávarpað höfðu meistar-
ann, frá sér af undrun og ótta. Þeir
hlupu að grióthrúgunni, ekki til að
taka upp stein, heklur til að siá hvað
skrifað stæði á sverðinum, er hefði svo
voldug áhrif.
Þar sá annar hinna voldugu manna
skrifað standa, að hann einu sinni
hefði á ólöglegan hátt fært til landa-
merkjasteinana milli akurs síns og ná-
búans. Hinn var minntur á að hann
hafði dregið sér stóran hluta fjárupp-
„Eg sakfelli þig ekki heldur. Far þú og syndga
ekki upp frá þessu."
hæðar, er hann hafði varðveitt fyrir
skjólstæðing sinn. Báðir hneigðu sig
djúpt fyrir þeim, sem skrifað hafði,
létust vera hrærðir og gengu á brott,
mjög virðulegir í fasi.
En þegar liórkonan sá þessa tvo
menn, sem voru meðal þeirra, sem
höfðu dæmt hana, fara leiðar sinnar,
reis hún á hné. Straumur nýs hugrekk-
is flæddi um hana alla. Hún gerði sér
aðeins óljósa grein fyrir því, sem gerst
hafði, en hún skildi, að henni mundi
verða borgið, að henni var í rauninni
borgið nú þegar. Lífsþorstinn gagntók
hana og fyllti hana fögnuði. Einkenni-
legar, krampakenndar teygjur fóru í
gegnum líkama liennar. Það var ótrú-
SAMVINNAN 33