Samvinnan - 01.03.1966, Síða 7

mörkinni þykir fangelsisvist
verri en dauði! Quot homines,
tot sententiae, þér kannizt við
það, séra. Hvað mér sjálfum
viðvíkur, er ég andvígur hvers-
kyns afskiptasemi um siði inn-
fæddra."
Rödd yfirvaldanna, hugsaði
kristniboðinn. Majórinn kærði
s’g ekki um að lenda í stælum
við Aúdhalana sökum þess að
þeir sáu Suður-arabíska út-
boðsliðinu fyrir ágætum nýlið-
um. Einsog venjulega var sneitt
framhjá öllum óþægindum,
þótt svo að það væri gert á
kostnað réttlætisins.
Um kvöldið tók hann sér á
hendur gönguför um Dikkan.
Hann gerði sér vonir um að
sjá Súleiku og Alí Baksj dansa
við vini sína, en varð fyrir von-
brigðum. En það var meiri er-
ill á staðnum en vant var í
arabískum þorpum. Hinir fáu
íbúar virtust of önnum kafnir
tilað gefa sér tíma tilað glápa
á hvíta aðkomumanninn.
Á kamelsvæðinu voru menn
við gröft, en margt fólk horfði
þögult á. Þeir voru að grafa
tvær holur með fárra feta
millibili í brúna, harða jörð-
ina. Holurnar minntu Mr.
Tomlinson á grafir. Hann vissi,
að Aúdhalar grófu sína dauðu
ætíð í uppréttri stellingu og
létu þá snúa andlitinu í átt-
ina til Mekku.
Hann þorði ekki að spyrja
neins: að dómi Araba er for-
vitni versti ósiðurinn. En hann
horfði á úr fjarlægð. Þetta var
undarlega valinn staður tilað
iarða lík. Hversvegna voru þau
ekki jörðuð í þorpskirkjugarð-
inrnn á bakvið moskuna?
Síðustu geislar sólarinnar
lituðu eyðimörkina bleikrauða.
Þegar eftir sólarlagið kom
Arabi einn aðvífandi með tvo
kamela í taumi, dökka og
skuo-galega einsog nóttin var
siálf. Á miðju auða svæðinu
stöðvaði hann dýrin og lét
bau kr.iúpa á kné. Þungir sekk-
ir voru teknir af beim og hellt
úr beim á jörðina. Eitt and-
artak heyrðust dumbir
skruðningar, einsog þegar
hvolft er úr kolapokum.
Kol? Innihald sekkjanna
mvndaði lít'nn pvramída, sem
var fölhvítur og einhvernveg-
inn uggvænlegur. Einn við-
staddra laut niður, tók eitt-
hvað úr pvramídanum og
kastaði í áttina til grafanna.
Eólkið hló, en hláturinn virt-
,et fremur bvingaður.
Þá varð Mr. Tomlinson Ijóst,
hvað hann hafði verið að horfa
á. Það var verið að undirbúa
réttarhöld með grjótkasti.
Hann fann til velgju og gekk
áleiðis til tjaldsins, sem hann
bjó í ásamt Grant.
Grant var þar fyrir. Hann
sat framaná herbúðarekkju
sinni með viskíflösku í ann-
arri hendi, reykti pípu og
skrafaði við Abdúl Kan
Aúdhalí, Sjeik-el-Aval í Dikk-
an. Abdúl Kan var þybbinn,
skeggjaður Arabi með leiftur
í auga. Hann var klæddur
kakiskyrtu og einskonar kilti
úr heimaunnum dúk í skær-
um litum. Bjúghnífurinn í silf-
urskreytta leðurhulstrinu
rauða, sem hann bar framan
á sér, var eina merkið um tign
hans.
Mr. Tomlinson hafði fengið
áheyrn hjá honum í fyrri
heimsókn sinni til Dikkan.
Honum hafði ekki geðjast sér-
staklega vel að höfðingjanum,
þessum brosmilda manni, sem
kunni takmarkaða ensku og
var sólginn í enska vindla.
Þessa stundina var hann að
reykja einn þessara vindla,
og kristniboðann grunaði að
krúsin, sem hann drakk úr,
innihéldi eitthvað sterkara en
te. Nú reis hann á fætur,
hneigði sig og bauð gestinum
stól af allri kurteisi eyðimerk-
urarabans.
Mr. Tomlinson lét sem hann
sæi ekki stólinn, en sneri sér
að Grant. í ljósi eldingarlamo-
ans virtist andlit hans hvítt
og hver dráttur strengdur.
„Þeir eru að undirbúa grjót-
réttarhald! Þér verðið að
stöðva þá.“
Það varð þögn um stund.
Glaðværðin var horfin úr and-
liti Abdúls Kan; nú var það
einsog sviplaus gríma úr striga.
Og andlit Grants var eins tján-
ingarlaust og Arabans er hann
svaraði.
„Ég get ekkert gert. Vinur
minn, Sjeik-el-Aval í Dikkan,
hefur sagt mér allt af létta
um málið. Það liggur ljóst fyr-
ir, og nú verður Alla að gera
út um það.“
„Þetta er guðlast!" hrópaði
kristniboðinn. „Ætlið þér að
láta sem þér trúið að grimmd-
arfull morð af þessu tagi séu
drýgð með vilja Guðs?“
Grant horfðist í augu við
hann, andlit hans ósnortið eins
og eyðimörkin. Það var Aúdh-
alinn, sem næstur tók til máls,
og það var sáttavilji í rödd
hans.
„Sjáið nú til, Sahíb. Þessir
tveir unglingar brutu eina
hina mikilvægustu af laga-
reglum Aúdhala. Faðir stúlk-
unnar hafði lofað henni kaup-
manni frá Múskat, af Hassani-
ættbálknum. Hann verzlar með
perlur og er ríkur maður, á
margar skútur. En hún var
sDillt, flenna sem vildi ekki
lúta vilja föður síns. Hann lok-
aði hana inni, en hún grét í
marga daga og vildi ekki neyta
matar, og þá kom elskhugi
hennar — ungur maður af
bessum ættbálki — og stal
henni einsog hver annar þjóf-
ur. Þau flýðu, en voru elt á
fótfráum kamelum og náðust,
bar sem þau höfðu falið sig
í helli. Þau börðust einsog hlé-
barðar — stúlkan ekki síður
en pilturinn — og tveir menn
voru stungnir áður en tókst að
yfirbuga þau. Þetta var illur
glænur og er dauða verður“
Kristniboðinn greip andan^
á lofti. Hann varð grininn af
nýrri hugdettu og skelfilegr.
„Hvað heita þau?“
„Súleika, dóttir Ómars Haíb-
an skútusmiðs, og Alí Baksi.
sem er fiárhirðir. Hví spyrjið
bér. Sahíb?“
..Ég þekki bau — eða sá þau
að minnsta kosti síðast begar
é" var hér. Þau eru ekki nema
börn! Og hvað hafa þau gert
af sér? í Englandi . . .“
.Við erum ekki í Englandi,"
tók Grant kuldalega framí fyr-
ir honum. „Séra, það skynsam-
leeasta. sem þér getið gert í
bes«u tilfelb, er að sletta yður
elrki framí betta. Ef þér reynd-
uð að grípa frami aang mál-
anna. gæti það leitt af sér
bióðsúthellingar milli Aúdhala
og Hassana og umstang og
Framh. á bls. 28.
SAMVINNAN 7