Samvinnan - 01.02.1968, Blaðsíða 60

MATTHÍAS JOHANNESSEN
Sóley
Blátær niðandi lækur
hvísluð orð
hrauns og mosa
af heiðum.
Sóley,
hlustandi þögul
bylgjast í túni,
nýútsprungið bros
eftir langan
ásjónukaldan vetur.
Fífill
Hvar hefur þú verið
í vetur?
Nú fer kliður um trén,
grænt lauf slítur af sér
fjötra vetrar og frosta.
Ég sé gul augu þín
gægjast undan
kirkjugarðsveggnum.
Nú er vor.
Surtsey
Við höfum séð
eld af hafsbotni
slá vafurlogum
himin og jörð,
séð ey rísa úr sæ
svarta af ösku
og auðn lýsandi loga,
séð orð þitt í verki.
Kveðja
Kyrrðin er djúp
þegar kvölda fer.
Það er kallað og spurt
um kvíðann sem nagar
skóginn í brjósti mér.
Kyrrðin er djúp
þegar kvölda fer.
Ég sé hvernig laufið
er farið að hrynja
og fjúka af greinum þér.
Kyrrðin er djúp
þegar kvölda fer.
Undir haust
Við erum
grænt lauf
og fuglar syngja
á ilmandi greinum
þeyrinn leikur á hörpu
í hjarta okkar
og við erum glöðustu
laufin á trjánum.
En svo undir haust
þegar sólin lækkar flugið
og við föllum til moldar
kemur dauðinn
ber okkur burt
undir þykkum skósólum.
Og sumarið kveður
með söknuði skóginn
sem syngur í brjósti mér.
Mold
Augu þín
voru ekki speglar
heldur dökkbrún mold,
ég snerti hana ósýnilegum fingrum
djúpristum plógi,
sem grófst inn í hjarta þitt.
56