Samvinnan - 01.08.1968, Blaðsíða 39

Einar Karl Sigvaldason:
FRÁ SANDLEIÐ
Starkaður sá, er um getur í tveimur Ijóð-
anna, var frá Stóru-Völlum í Bárðardal. Hann
gekk suður yfir fjöll til fundar við heitkonu
sína, en varð úti við steininn sem við hann er
kenndur.
Sturla Jónsson fór sína frægu för laust eftir
krossmessu 1916, hefur sennilega lagt af stað
16. maí. Hann var frá Jarlsstöðum I Bárðar-
dal, en átti Fljótshóla í Flóa vísa til búsetu
þegar suður kæmi. Unnusta hans var Sigríður,
systir Gests, sem þá bjó á Hæli í Flóa.
Vorið kallar
Karlmenni tvö við Kiðagil
kveðjast í morgunskímu.
Annar snýr byggða aftur til
eftir þá köldu grímu.
Hinn mun nú fara Starkaðsslóðir.
Staldra þeir við af kvíða hljóðir.
Sjónhending Sturla suður fjöll
setur og hvetur sporið.
Firnindin bak við eru öll:
unnustan, jörðin, vorið.
— Sigríður bíður hans að Hæli,
hamingjugjöf í ríkum mæli.
Gangan var áfram þrotlaust þreytt,
þung var samt færð á skíðum,
tíma í hvíldir ekki eytt,
Arnarfells stefnt að hlíðum.
Óvænt er rofinn fjallafriður,
fram undan heyrist vatnaniður.
Vorið í Þjórsárvatnasvelg
vildi nú snjóinn fela.
Hvarvetna óð hann krapaelg,
kominn var aur á mela.
Bólgnaði nú á báðum fótum,
blæddi þar títt úr sárum Ijótum.
Kalt er vatnið úr krapasnjó,
komið af reginfjöllum.
Dalsá í strengjum drýsilhló,
dæl mun hún naumast öllum,
ólgaði Sturlu efst á brjósti,
ekki var hlýtt í jökulgjósti.
Þarna varð eftir hundur hans,
hugþekkur tryggðavinur.
Djúp var þá samhryggð dýrs og manns;
Dalsá af þunga stynur.
Atburðinn Sturlu endurdreymdi,
ævilangt hann í minnum geymdi.
Þyngjast spor og þrekið dvín,
þá voru fjöll til baka.
Hafði nú líka sagt til sín
sextíu stunda vaka.
Sigríðar dreymdi svipinn hreina,
svo hnaut hann ögn um næstu steina.
Sjá mátti vítt um Suðurland,
sveitin í vordags blóma.
Heiðfagrir yfir svartan sand
sólroðnir jöklar Ijóma.
Greindi svo bæ á grænum velli,
gatan lá heim að Skriðufelli.
Sturla komst heill, en Starkaðs bein
slæddust og löngu fúin.
Unnustan glöð og upplitshrein,
öndvegiskostum búin.
Allt, sem er miðlungs, öldin smækkar;
afrek sem þetta tíminn stækkar.
Steinninn í Starkaðsveri
Stutt virðist Starkaðs saga,
stórbrotin er hún þó.
Enn muna íslendingar
ást hans og hvar hann dó.
Hvíla í gleymdum gröfum
garpar sem þráðu mey.
Steinn hans í Starkaðsveri
stendur og týnist ei.
Við steininn
Sér á hönd í svörtum byl,
svolítið að rofa til.
Dimmust eftir dægur þrjú
daga loksins tekur nú.
Utan skjóls mun ekki stætt,
um hann hefur lengi nætt,
Starkað sem við steininn er
steinhættur að berja sér.
Hann í sortann hefur rýnt,
honum líka nóttin sýnt
nokkuð misglöggt myndasafn,
meðal annars feigs manns hrafn.
Síðast fyrir sjónir ber
sú sem völd að ferð hans er.
Blik í augum, bros á vör,
björt og þyrilhrokkin skör.
Við fjallalind.
Yfir söndum tíbrá titrar,
túni grænna fjallaver.
Framhjá litla lindin sytrar,
líkt og altær kristall glitrar.
Ekkert leirbragð er að þér.
Sé ég yfir sandinn þeysa
svörtum fáki glæstan mann,
hestinn fagurt höfuð reisa,
hreggið súpa, áfram geysa.
Eldur fjörs í augum brann.
Lítur fákur lind sem streymdi,
lokkar, styttir sérhvert spor.
Þessa sýn hann daglangt dreymdi,
dýrleg mynd sem hugur geymdi,
jór þá synti jökulfor.
Sé ég lúta, saman teyga
svaladrykkinn mann og hest.
Kjöt og brauð við bogann eiga,
búrsins gæðum deila mega
eins og hentar báðum bezt.
Nuddar háls við mosann mjúka,
makkann hristir, veltir sér.
Árna hendur um hann strjúka,
undan lófum sé ég rjúka:
Enginn fákur af þér ber.
Myndir úr Eyvindarveri
Fjöllin há
skaga úr jöklum skuggablá.
Máninn yfir Arnarfelli
á sér geislabraut í svelli
þvert um mikla mýrargljá.
Allt er hljótt,
úti björt og bláheið nótt.
Hlustað næmt, þá heyrir eyra
hjartaslátt, en ekkert fleira.
Halla sofnað hefur rótt.
,,Hef ég þrótt?"
Eyvindi mun ekki rótt.
Hælið snautt, en hungurvofa
hefur læðzt um þennan kofa.
Björg skal því til byggða sótt.
Sveima hjá
sælumyndir sumrum frá.
Álft í sárum oftast náði,
ef hann við þær kapphlaup háði.
Gott var líka gæs að fá.
Morgunsár,
heiðir jöklar, himinn blár.
Harmar gleymdir, hungrið fjarri,
Höllu barmur öllu kærri,
atlot Ijúf og æstar þrár.
Uppvið sat,
ákaft heimtar sultur mat.
Rís af fleti gærum gyrtur,
gerð af hömum brók og skyrtur,
lítur út um gægjugat.
Halla ein.
Hugsun sú er helsárt mein:
Eyvind sé ég úti krjúpa,
augun meðan daggir hjúpa,
drepur snjó við dyrastein.
35