Samvinnan - 01.10.1969, Blaðsíða 35

misskilja). Tilfinningalíf hennar er mjög flókið
— og þó einfalt.
Allt þetta rifjast upp fyrir henni sem í sjón-
hendingu meðan hún lœtur augun hvarfla um
óreiðu hlutanna.
Hún lyftir af sér sænginni. Hún sefur alltaf
nakin því hún er mjög bláttáfram í eðli sínu.
Hún tekur hárið frá vanganum: nýr dagur í
lífi hennar, dagur einsog allir hinir — og þó:
hlutirnir eru aldrei eins — ekki í augum þeirra
sem hafa hæfileika til að þroskast svo ekki
sé minnzt á póetíska náttúru sem sumir eru
gæddir en aðrir hafa algerlega farið á mis
við. Því miður.
Sigríður Magnússen (aldur ekki gefinn upp)
hefur nú lokið te-drykkjunni. Hún er enn í
morgunsloppnum, því hún snæðir morgun-
verð ævinlega þannig. Einnig hefur hún lokið
við að kynna sér það markverðasta í dagblöð-
unum (maðurinn hennar kaupir þau öll til
þess að hægt sé að fá yfirsýn yfir pólitíkina
í landinu). Það er því ekkert til fyrirstöðu að
hún geti byrjað að klæða sig og ganga frá
andlitinu á sér. Hún klæðir sig (og afklæðir)
ætíð fyrir framan spegil, hún hefur lesið í bók
eftir þekktan kyn-sálfræðing (sem er beint
framhald af Freud) að það sé mjög hollt
fyrir konur. í hvert sinn sem hún lítur í spegil
undrast hún hvernig hún gat gifzt þessum
manni. Einkum veldur þetta henni mikilli
furðu sé hún litt eða ekki klædd. Ekki svo
að skilja að hún sé illa gift eða lifi beinlinis
í óhamingjusömu hjónabandi. Og ekki kemur
það til af því að hann sjái ekki vel fyrir fjöl-
skyldunni. Þessu valda einungis yfirburðir
hennar, andlegir og líkamlegir. Hún hefur
stundum hugleitt, þegar hún sér sig í spegli,
hvort hún eigi að skilja við hann þó ekki
væri nema af fagurfræðilegum ástæðum, en
hún hefur einhvernveginn aldrei komið því
i verk. Ekki svo að skilja að Magnús sé ófríð-
ur maður, hann er mjög snotur — en ekki
beinlínis karlmannlegur, en það eiga karl-
menn þó að vera. Fríðleiki skiptir ekki máli í
þessu sambandi. Karlmaðurinn á að hafa and-
leqa og likamlega yfirburði yfir konuna, en
það er því miður mjög fátítt. Þessvegna hafa
skapazt þessar einkennilegu goðsagnir um
konuna sem slíka.
Frúin fer fram á dyngju, slíka sem
konur höfðu til forna
Það hefur einhver ókunnugur maður sett
viskíkassa á hvolf rétt fyrir utan verzlunina.
Hann lætur ekki þar við sitja heldur stígur
hann uppá kassann, tekur af sér húfuna og
hefur upp raust sína, sem stingur mjög í stúf
við klið þrastanna svo vægt sé að orði kveðið.
Ekki hefur hann samt aðra tilheyrendur á
þessu stigi málsins en eina hundinn í pláss-
inu, sem sýnir öllum nýmælum nokkurn áhuga
endaþótt hann kunni ekki alltaf að bregðast
rétt við þeim fremur en aðrir. Rœðumanni er
þó gefinn gaumur af þeim sem leggja leið
sína um götuna svo og þeim sem eiga erindi
í verzlunina, einnig kvenfólki í gluggum nær-
liggjandi húsa. Jóhann Magnússen (11 ára)
sýnir honum og nokkurn áhuga.
Ræðumaður svitnar mjög, enda flytur hann
mál sitt af þrótti. Lái honum því enginn þótt
hann verði lika að fara úr jakkanum og losa
um slifsið. Hann vingsar og slær handleggj-
unum sitt á hvað til áherzlu orðum sínum, og
hefur honum tekizt að skjóta hundinum skelk
í bringu enda eru hundar ekki eins tregir og
menn þegar beint er að þeim andlegum sann-
indum.
Þó að prédikari á viskíkassa sem fer hörð-
um orðum um stutt pils og bendir óvægilega
á þær geigvænlegu hættur sem þau hafa í
för með sér (fyrirutan blöðrubólgu og svoleið-
is) sé nýlunda í þessu plássi, þá er tæpast
hægt að telja þann viðburð jafn þýðingarmik-
inn og kaffidrykkju nýja útibússtjórans, en
hún fer fram um svipað leyti í dagstofu Magn-
úsar Magnússens kaupmanns og var ákveðin
með þeim hætti er hér verður greint frá:
Um morguninn er Sigríður Magnússen hafði
lokið við að klæða sig gerir hún manni sínum
orð að finna sig sem snöggvast. Tildrög þeirra
skilaboða voru þau að henni varð skyndilega
Ijóst, sem hún virti sjálfa sig fyrir sjálfri sér
þar sem hún stóð lítt sem ekkert klædd fyrir
framan spegilinn, að hana vantaði dyngiu,
slíka sem konur höfðu til forna, hvar hún gæti
í næði sinnt hugðarefnum sínum. Er Magnús
kemur til fundar við konu sína og biður hana
að vera fljóta, því að það bíði kúnnar í verzl-
uninni, þá segir Sigriður við hann að hana
vanti dyngju. — „Dyngju! Jeminn almáttugur,
hvað er það nú?“ spyr Magnús og er ekki
alveg með á nótunum. — „Það er afdrep fyrir
konur", segir Sigríður og furðar sig enn á því
hvernig hún gat gifzt svona ómenntuðum
manni. — „Ég á ekki krónu", segir Magnús
og á við það að hann sé undrandi á þessu
en ekki hitt að hann búi við kröpp kjör. —
— „Hún þarf að vera innaf stofunni", segir
Sigríður. — „Hvernigþá?" segir Magnús. —
„Innaf endanum á stofunni", segir Sigríður.
— „En endaveggurinn á stofunni er útvegg-
ur“, segir Magnús. — „Ó þessir karlmenn!
Auðvitað verðurðu að stækka lagerinn svo
hún komi ekki til með að standa í lausu lofti!"
— „En ég hef ekki handbæra nóga peninqa",
seqir Magnús. — „Við ræðum þetta við nýia
útibússtiórann; þú býður honum í kaffi klukk-
an fjögur í dag." — „Almáttugur, ég verð að
afqreiða i verzluninni", segir Magnús. — „Én
tala við hann sjálf, svo getur þú rætt nánar
við hann um skilmálana þegar þú færð víxil-
inn".
Og þarmeð var málið útrætt.
Og nú situr hann sumsé þarna, nýi útibús-
stjórinn, og sýpur kaffi með Sigríði Magnús-
sen, en fyrir utan heyrist ómurinn af ræðunni
um stuttu pilsin sem doifallið hundkvikindið
situr undir og þorir sig ekki að hræra utan
eyru og rófu.
„Dyngju", hváir útibússtjórinn og lyftist á
honum brúnin.
„Afdrep þar sem hægt er fyrir húsmóðurina
að sinna hugðarefnum sínum", útskýrir Sig-
ríður fyrir honum.
„Ja — það var og“, segir útibússtjórinn
og horfir nú rannsakandi á frúna, sem finnst
það tosði þægilegt og óþægilegt (tilfinninga-
líf kvenna kemur í rauninni heim við afstæðis-
kenningu Einsteins endaþótt draumfarir þeirra
heyri algerlega undir Freud). — „Jasso", segir
útibússtjórinn og tyggur vindilstubbinn.
Ó, þetta augnaráð hans ætlaði alveg að
gera út af við hana!
„Má bjóða yður meira kaffi?" spyr Sigríður
til þess að dreifa athyglinni frá því hve barm-
ur hennar bærist ótt og títt.
En það er ekkl svo auðvelt að glepja um
fyrir útibússtjóra þegar hann á annaðborð hef-
ur komið auga á vissar staðreyndir og raunar
hafði það þveröfug áhrif í þessu tilviki með
því að bolli hans var fullur af kaffi og bar
þetta því vott um að rökfræði líkamans hefði
borið andlega skynsemi konunnar ofurliði.
Allt þetta skildi útibússtjórinn sem f sjónhend-
ingu, enda talinn maður skarpgáfaður.
En Sigríður skildi einnig að útibússtjórinn
skildi þetta, það sást á því hvernig hún roðn-
aði — að vísu hóflega en þó greinilega.
Dag einn, klukkan umþaðbil þrjú
korter í fimm . . .
Það er búið að slá upp fyrir lagernum og
nokkrum hluta dyngjunnar. Hamarshöggin
dynja í sumarkyrrðinni og það hvín í sögum
og ískrar í kúbeinum eða öllu heldur fyrir
atbeina þeirra. í fáum orðum þá ríkir einstök
athafnargleði hjá Magnússenfjölskyldunni og
umhverfis hana. Dís Magnússen lætur ekkert
trufla sig frá tónlistinni og andlegri íhugun.
Hún er venjuiega alklædd um sexleytið og
byrjar þá að afgreiða gos og gotterí, eða um
leið og faðir hennar lokar verzluninni. Hún
hefur sannfærzt um það að vera hennar bakvið
lúgugatið Ijær staðnum ákveðna Ijóðræna þýð-
ingu og aukinn þokka. Þar gefst einnig gott
tóm til andlegra iðkana, en enginn gerir sér
grein fyrir því nema hún sjálf.
Jóhann Magnússen lætur heldur ekki trufla
sig frá rannsóknarstörfum, sem beinast eink-
um að ytri gerð þvagfæranna.
Og verziunin gengur takkfyrir alveg prýði-
lega, enda hefur Magnús Magnússen neyðzt
til að bæta við sig nýrri stúlku þó að hann
hafi ætlað að draga það fram á haust. Ekki
vill hann hafa það á samvizkunni að hin
stúlkan geri alvöru úr því að verða sköllótt.
í raun og veru er alveg gasalega mikið að
gera, innan verzlunarinnar og utan.
Nýi útibússtjórinn gerir tíðar komur sínar
til Magnússenfjölskyldunnar til að fylgjast
með hvað dyngjusmíðinni líður. Drekkur hann
þá gjarnan kaffi hjá Sigríði en Magnús má
því miður ekki taka þátt i samræðum þeirra
vegna annríkis í verzluninni. Það gerir heldur
ekkert tii, Sigríður er einfær um það þvi hún
er svo menntuð og vel lesin. Sannleikurinn
er sá að það má raunar teljast einstakt lán
fyrir alla aðila fyrir þær sakir er hér skal
greint frá stuttlega: Að lokinni hressingu (um
hálf-fimm-leytið) hverfur Sigríður með útibús-
stiórann á hælunum inní hjónaherbergið (þar
sem dyngjan er enn í smíðum, svosem fyrr
greinir) og lokar á eftir þeim. All-löngu síðar
(um ca fimm-leytið) kemur útibússtjórinn út
þaðan. Hann leggur leið sína niður í verzlun-
ina til að þakka kaupmanninum fyrir sig og
gengur síðan léttur í spori en þó virðulegur
niðureftir götunni, því hann ekur ógjarnan í
bílnum styttri vegalengdir. Það gerir krans-
æðin.
Þegar Magnús Magnússen kemur svo upp
til konunnar, þreyttur og sæll eftir erfiðan dag,
situr hún á sínum stað í stofunni, niðursokkin
í lestur bókarinnar Ástir samlyndra hjóna.
Það er bók sem hann þarf endilega að lesa,
en má sem betur fer ekki vera að því.
Þannig gengur lífið í stórum dráttum i húsi
Magnúsar Magnússens kaupmanns um þær
mundir sem dyngja frúarinnar er f bígerð:
35