Samvinnan - 01.04.1971, Blaðsíða 53

Sá þjóðsöngur, sem vinnur
hjörtu og hugi fólksins í land-
inu á þennan hátt, á sannar-
lega engan tilverurétt. Þess
vegna legg ég til, að skólum
verði bannað að láta börn læra
þennan samsetning utanað.
Annars afsannar ljóðið raun-
ar tilverurétt sinn sjálft, og þar
sem enginn virðist kunna tvö
síðari ernidin, þá leyfi ég mér
að birta þau hér og vona að
hinn stórmerki, mæti klerkur
og annars magnaði ljóðjöfur,
Matthías (Jochumsson), snúi
sér ekki við í gröfinni.
Ó, guð, ó guð, vér föllum fram
og fórnum þér brennandi,
brennandi sál,
guð faðir, vor drottinn frá kyni
til kyns,
og vér kvökum vort helgasta mál.
Vér kvókum og þökkum í þúsund
ár,
því þú ert vort einasta skjól.
Vér kvökum og þökkum með
titrandi tár,
því þú tilbjóst vort forlagahjól.
íslands þúsund ár
voru morgunsins húmköldu,
hrynjandi tár,
sem hitna við skínandi sól.
Ó, guð vors lands! Ó, lands vors
guð,
vér lifum sem blaktandi, blakt-
andi strá.
Vér deyjum, ef þú ert ei Ijós
það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vert þú hvern morgun vort
Ijúfasta líf,
vor leiðtogi í daganna þraut,
og á kvöldin vor himneska hvíld
og vor hlíf
og vor hertogi á þjóðlífsins braut.
íslands þúsund ár
verði gróandi þjóðlíf með
þverrandi tár.
sem þroskast á guðsrikis braut.
Svona ijóð bannar sig sjálft.
Þegar ég var patti, fékk ég
einu sinni vinnu í pakkhúsi
niðri við höfn í gegnum kliku.
Þar lærði ég að yrkja. Undir-
stöðuatriðin í bragfræði kenndi
Siggi Fiskur mér, en æðri ljóð-
list Jón Kristófer Sigurðsson
kadett.
Námið var að sjálfsögðu bæði
bóklegt og verklegt, og mun ég
láta ósagt, hver árangurinn
varð. En þess er ég fullviss, að
ef ég hefði skilað verklegri úr-
lausn í þessum pakkhúsljóða-
skóla, sem eitthvað hefði verið
í líkingu við framangreint ljóð,
þá hefði mér umsvifalaust ver-
ið sparkað, og ég hefði ekki átt
afturkvæmt.
Svona vondur finnst mér nú
þjóðsöngurinn.
/ Napólí á góu 1971.
7Bim UM.GUBBEZCSS.
Einu sinni bjó maður nokkur norður í
Skagafirði. Hvarf kona hans frá honum
og vissi enginn hvað af henni varð;
o
var hennar þó leitað víða.
Loksins fór bóndi til Hálfdans prests i
Felli og beiddi hann um ásjá. ,,Sýna má
ég þér konu þína“, mælti prestur, „en
ekki get ég náð henni þaðan sem hún
er niður komin og ertu þá litlu þættari."
Bóndi kvað sér myndi þá verða hug-
hægara ef hann fengi að sjá hana.
Prestur tók hann þá með sér með því
skilyrði að hann beiddi aldrei fyrir sér
meðan þeir væru á leið saman, en
bóndi áskildi sér aftur að hann mætti
vera kyrr hjá konu sinni ef hann vildi.
o
Prestur fór á bak gráum hesti og lét
bónda sitja að baki sínu, hleypti til
sunds út á Skagafjörð. Sóttist honum
sundið skjótt. Einu sinni tók hesturinn
kaf venju fremur. Æpti bóndinn þá en
prestur hastaði á hann og sagði: „Þeg-
iðu, það skriplaði á skötu.“
Héldu þeir þá áfram þangað til þeir
komu upp undir Tindastól.
Sá bóndi að fjallið var opið, voru mörg
tröll þar inni og þar þekkti bóndi konu
sína. Var hún orðin mesta tröli. Hafði
hún verið heilluð þangað. Prestur spurði
bónda hvort hann vildi komast til konu
sinnar, en hann kvað nei við og bað
prest fyrir hvern mun að fara þaðan
sem fyrst.
Lét prestur það eftir honum og farnaðist
þeim vel.
Er þá ekki annars getið en bóndi yrði
konu sinni afhuga.