Samvinnan - 01.04.1972, Blaðsíða 3

Hrísdal, Miklaholtshreppi
26. febrúar 1972.
Herra ritstjóri.
í byrjun bréfs míns vil ég
óska þér og ykkur Samvinn-
unni góðs árs og þakka sam-
veruna á liðnum árum. Nú eru
tvö ár síðan ég gerðist áskrif-
andi, og ég hefi oft gluggað
í timariti áður; les ég það
núna spjaldanna í milli.
Þegar ég sá titilblað 6. blaðs-
ins 1971, hlakkaði ég meir til
lesturs en venjulega, því efnið
er mér sérstaklega hugfólgið.
Ekki var ég svikinn. Hring-
borðsumræður þessar fannst
mér vera góðar; þó saknaði ég
leikmanns í „hringinn". Ég
þykist vita, að þú sjálfur hafir
haft það hlutverk með höndum,
og var það vel af hendi leyst.
Samt hefði mátt bæta við ein-
um eða einni þeirra „efa-
gjörnu".
í hópi kirkjunnar manna
fannst mér séra Sigurður Páls-
son vera yngstur ykkar, eftir
þátttöku og viðbrögðum að
dæma, þó hann sé orðinn sjö-
tugur að árum. Svona hugsa ég
mér presta okkar tíma: gagn-
menntaðir guðfræðingar sem
eru ennþá glóandi heitir af trú
og bera þennan trúareld með
sér hvar sem þeir fara. Þeir
standa sem klettar í hafi erfið-
leikanna, sem steðja að úr öll-
um áttum. Ég hef á tilfinning-
unni, að margur guðfræðingur
gleymi að hlúa að þessum eldi,
svo hann slokkni í lokin og eft-
ir verði bara bókstafurinn sem
aðalviðfangsefni í námi og
seinna í fræðimennsku. Mér
finnst þetta dapur sannleikur.
Það tíðkast nú á dögum alltof
víða, að fagmenn eða sérfræð-
ingar, eins og þeim er kærara
að heita, eigi ekki til að bera
nema faglærdóminn. Menn
vilja oft ekki læra starf, nema
það sem gefur mest í aðra
hönd, hvað sem líður löngun
eða köllun til þess, sem á að
veita gleði og fullnægingu,
góða lífsafkomu og verðleika í
samfélaginu. En hvað verður þá
um ábyrgð og samvizkusemi?
Eru það einungis „hlutir“, sem
fóru fyrir borð, þegar átökin
í námi voru sem mest, eða hef-
ur þeim verið kastað?
En snúum aftur til umræðn-
anna. Þær eru prýðilega lífleg-
ar og víðtækar, en vantar eins
og ég drap á í byrjun meiri
leikmannaþátttöku, þar sem
fyrirsögnin er „Kirkjan og
samtiminn". Þar mætti heyra
álit og tillögur úr hópi okkar,
sem myndum í raun og veru
„kirkjuna“, að mínu áliti þeirra
sem gera sér far um að reyna
að minnsta kosti að breyta sem
systkin Krists.
Trúin og pyngjan hafa um
aldir verið á öndverðum meiði.
í umræðunni um hippasiðgæði
kemur i Ijós, að þær, trúin og
pyngjan, hafa í rauninni kom-
ið þessari ungmennabyltingu af
stað. Trúin á pyngjuna var
svo sterk, en pyngjan brást.
Hún var nógu öflug til að reka
stríð, en aftur á móti ekki nógu
öflug til að byggja upp innri
og ytri rústir, sem þetta stríð
olli.
En hugtakið „siðgæði" hefði
mátt skýra betur.
Að mínu áliti er þessi ung-
mennabylting djúptækari en
menn vilja viðurkenna. Við
rekumst á áhrif hennar dags-
daglega í okkar minnsta sam-
félagi, fjölskyldunni. En er ekki
lagt kapp á það að leiða hjá
sér hugsanir um óþægilegar
staðreyndir, sem við vitum
(eldri kynslóðin) að við kynn-
um að nokkru leyti að bera
ábyrgð á?
Það mætti eitthvað segja um
hverja „umferð“, sem ég kalla
hina ýmsu þætti í umræðun-
um, en vildi bara bera fram
þá tillögu, að taka þesskonar
efni upp í námshringi í bréfa-
skóla SÍS. Það mætti segja mér,
að margur opni hug sinn þar
betur en ella, og fengi betri
Ný hjólbarðaþjónusta
<$>HJÓLBARÐAR
Höföatúni 8-Símar 86780 og 38900
Aðal sölustaður YOKOHAMA hjólbarða
3