Samvinnan - 01.06.1972, Blaðsíða 5
ur um neina röðun á sínum
mönnum.
Þá segir enn:
„Arkitektar sendu tvo menn
á fund nefndarinnar einusinni,
en fengu ekki áheyrn í annað
sinn“.
Sannleikurinn er sá, að full-
trúar arktitekta hafa alltaf
mætt til viðræðu við nefndina.
Hafi einhver tekið svo til orða,
að þeir hafi ekki fengið áheyrn,
mun hann hafa átt við að
nefndin hafi ekki tekið tillögur
þeirra til greina og þetta orða-
lag síðan valdið þeim heila-
spuna ritstjórans að fulltrúarn-
ir, sem hann kallar hvíslara,
„fá ekki einusinni áheyrn,
nema samkvæmt duttlungum
nefndarmanna".
Ég biðst ekki undan gagnrýni
og kveinka mér ekki undan
skömmum, en mér finnst það
þarflaus flumbruskapur að láta
svona fjarstæðukenndan heila-
spuna verða grundvöll stóryrtr-
ar ádeilu.
Ég mun ekki gera mikið að
því að ræða hér einstaka lista-
menn, sem ritstjórinn nefnir,
Þó vil ég spyrja í sambandi við
tónskáldin, hvort óeðlilegt sé,
að þau skiptist á um að þiggja
laun, úr því að félag þeirra
gerir á þeim engan mun og ekki
þykir rúm fyrir þau öll í út-
hlutun í einu.
Um Svövu Jakobsdóttur vil ég
benda á það, að hún hefur valið
sér annað göfugt verkefni en
ritstörf að aðalstarfi þetta
kjörtímabil, og á vonandi eftir
að vinna gott verk á því sviði,
en þar er svo mikið starf fyrir
höndum, að ekki er hægt að
ætlast til sérstakra stórvirkja á
sviði skáldskapar frá hennar
hendi á meðan.
Hitt er svo annað mál, að ég
veit ekki nema val bóka í Norð-
urlandakeppni kunni lika að
orka tvímælis, enda hygg ég, að
fámennur sé sá hópur, sem
ráðið hefur því vali.
Haft er eftir mér í greininni,
„að fremur bæri að líta á lista-
mannalaun sem viðurkenningu
en stuðning til listsköpunar".
Ég hef lengi litið svo á, að víst
væru launin hugsuð sem viður-
kenning, en ættu þau bara að
vera viðurkenning væru þau
höfð í öðru formi, svo sem
nafnbót eða heiðursmerki. Þau
væru höfð fjárstyrkur í því
skyni, að þeim sem þægi væri
þar með gert hóti auðveldara
að helga sig list.
Það er missögn, að listamenn
hafi aldrei afþakkað laun fyrr
en nú. Einstakir menn hafa
gert það kurteislega á hljóðlát-
an hátt, svo sem Barbara Árna-
son og Helgi Hálfdanarson.
Aðrir hafa gert það með áber-
andi auglýsingum í mótmæla-
skyni við eitthvað, sem þeim
hefur misfallið, líkt og nú var
gert. Þeir sem þekkja til mál-
anna vita það.
Ég neita því ekki, að fram
hafi komið ýmsar hugmyndir
og tillögur um breytta tilhögun
listamannalauna, og ég er eng-
inn sérstakur talsmaður þess
kerfis sem nú er. Hins vegar sé
ég ekki, að neinar þær tillögur,
sem ég hef heyrt um, leysi frá
þeim viðkvæma vanda að gera
upp á milli manna og leggja
mat á þá. Það gera starfsstyrk-
irnir ekki.
Þegar þetta er skrifað llggur
fyrir að veita starfsstyrki.
Heimilt er að styrkur sé 12
mánaðalaun, 6 mánaðalaun eða
þriggja mánaðalaun. Hvern-
ig er hægt að veita þessa
starfsstyrki án þess að meta
menn og gera upp á milli
þeirra? Og er þá ekki verið að
flokka menn í meira verðuga,
minna verðuga, enn minna
verðuga og alls óverðuga? Og
ef sú flokkun er í sjálfu sér til
skammar, þá sé ég ekki að það
breyti neinu um eðli málsins,
hvort það fé, sem útbýtt er,
verður kallað starfsstyrkur eða
listamannalaun.
Það verður ekki hjá því kom-
izt að gera upp á milli manna
og setja suma hjá, meðan um
fjárveitingar í einhverju formi
er að ræða, og ekki fá allir það,
sem þeir vilja, sem seint mun
verða.
Ritstjóri Samvinnunnar kall-
ar mig pólitískan varðhund.
Mér finnst það litlu máli skipta.
Góður varðhundur þiggur ekki
mútur og gleypir ekki við neinu
úr hendi vafasamra manna. Og
ég hugsa helzt, að venjulegur
varðhundur hafi varla svo mik-
ið við að fitja upp á trýnið, þó
að kjölturakki úr einhverju
fínu tízkuhúsi gelti að honum.
Hálfnað
er verk
þá haf ið er
^ I
sparnaður
skapar
verðmæti
Samvinnubankinn
Akranesi - Grundarfirði - Króksfjarðamesi - Patreksfirði -
Sauðárkróki - Húsavík - Kópaskeri - Vopnafirði - Stöðvarfirði -
Vík í Mýrdal - Keflavík - Hafnarfirði og Reykjavik.
5