Samvinnan - 01.10.1972, Blaðsíða 8
Pér lærió nýtt tungumál á 60 tímum!
Lingiiaphone
lykillinn aó nýjum heimi
Tungumálanámsheið á hljámplötum
eóa segulböndunir
ENSKA, ÞÝ2KA, FRANSKA, SPÁNSKA,
PORTUGALSKA, ITALSKA, DANSKA,
SÆNSKA. NORSKA, FINNSKA,
RÚSSNESKA, GRlSKA, JAPANSKA o. fl.
Verð aðeins hr. 4.500-
AFBORGUNARSKILM'ALAR
Hljóðfcerahús Reyhjauihur
Laugauegi 96 simi: I 36 56
iriii á mönnum og dýrum.
Hann svaraði strax:
— Það eru ekki til nein
dýr sem reykja.
Theodor Mommsen
(1817—1903), þýzki sagn-
fræðingurinn og nóbelsverð-
launahafinn, er almennt tal-
inn hafa átt heimsmet í fjar-
hygli. Eftirfarandi saga gæti
vel bent til, að það sé rétt:
Dag nokkurn situr
Mommsen prófessor í spor-
vagni og les dagblað. Hann
ýtir sem snöggvast gleraug-
unum uppá ennið, en þegar
hann ætlar að halda áfram
lestrinum, finnur hann
hvergi gleraugun sín. Hann
leitar einsog óður maður í
öllum vösum, þartil lítil
stúlka við hliðina á honum
segir:
— Gleraugun eru uppá
enninu.
Glaður í bragði setur
prófessorinn upp gleraugun
og segir vingjarnlega.
— Takk, litla vinkona, og
hvað heitir þú?
— Ebba Monnnsen,
pabbi! svarar telpan.
Þegar Napóleon III hafði
samið bók sína, „Saga Ses-
ars“, beið hann með að láta
prenta hana, þartil hann
hafði lagt hana fyrir ýmsa
lærða menn, þeirra á meðal
Theodor Mommsen, sem
hann bauð sérstaklega til
Parísar í þessu tilefni.
Þegar verkið var komið
út, spurði einn af vinum
Mommsens hann, hvort
hann ætti að kaupa bókina
handa syni sínum.
— Hversu gamall er sonur
yðar? spurði Monnnsen.
— Fjórtán ára.
— Þá skuluð þér flýta yð-
ur að kaupa hana, sagði
Monmisen. Hefði hann verið
aðeins einu ári eldri, væri
hann vaxinn uppúr henni.
Mary Wortley Montagu
(1689—1762) var eftilvill
sérvitrasta skáldkona 18.
aldar. Eitt sinn gaf hún þessa
kaldhæðnu lýsingu á sínu
eigin fagra kyni:
— Það er aðeins ein ein-
asta ástæða til þess, að ég
er ánægð með að vera kona.
Eg mun aldrei þurfa að gift-
ast konu.
Michel de Montaigne
(1533—1592), franski rit-
höfundurinn og hugsuðurinn,
segir sitt af hverju um einka-
líf sitt og venjur í sinni
frægu og sígildu bók, „Ess-
ais“. Hér eru nokkrar at-
hugasemdir hans um ánægju
matlystugs manns:
— A æskuárunum hljóp
ég stundum yfir eina og eina
máltíð. Því þar sem Epíkú-
ros fastaði og snæddi spart-
verskar máltíðir til að venja
lostafullt eðli sitt við að vera
án óþarfans, þá fastaði ég
hinsvegar til að þjálfa losta-
fullt eðli mitt í að njóta ó-
þarfans með enn meiri á-
nægju en ella.
— Langar máltíðir eru
mér skaðsamlegar. Á barns-
aldri tamdi ég mér nefni-
lega þann ósið að halda á-
fram að borða meðan ég
sat undir borðum. Þegar ég
er heimavíð, tek ég því
gjarna Ágústus mér til fyr-
irmyndar og sezt að borð-
um örlítið seinna en hinir;
hinsvegar tek ég það ekki
upp eftir honum að standa
upp frá borðum á undan öðr-
um. Mér finnst þvertámóti
sérstök ánægja að sitja lengi
á eftir og hlusta á aðra án-
þess að taka sjálfur þátt í
samræðum. Ég verð semsé
alveg eins þreyttur af að tala
með fullan maga einsog mér
finnst heilbrigt og skemmti-
legt að tala hátt og taka þátt
í samræðum fyrir máltíðir.
Charles de Secondat de
Montesquieu (1689—1755),
franski rithöfundurinn og
heimspekingurinn, varð eitt
sinn fyrir því, að kona af
háum aðalsættum, sem var
dálítið laus á kostun-
um, þjakaði hann með ótal
spurningum. Loks spurði
hún, í hverju hamingjan
væri fólgin. Montesquieu
svaraði:
Avallt
fyrirliggjandi
úrval
af
vefnaðarvörum
Kr. Þorvaldsson & Co.
HEILDVERZLUN
GreLtisgötu 6 — Símar 24730 og 24478
8