Samvinnan - 01.10.1972, Blaðsíða 49

SUMARKVÖLD
í ÞORPINU
Sorgbitin hús
lúta
höfði að hæg-
látum vindum:
örmagna
óp
úr dulardjúpi
þögnuð.
Kvöld í þorpinu:
brak í náttauðum bryggjum
einmana landþerna eld-
rauð
og langt burtu
maðurinn ævagamli
sem gengur og gengur . . .
STJÖRNURNAR
Ég er eilítið
nærsýnn. Taki ég
af mér gleraugun
er ég reika um kvöld
einn míns liðs
eftir þjóðveginum
verða stjörnurnar óskýrar
og ógnarstórar.
AFTURHVARF
Þrisvar á dag
og tvisvar á nóttu
baðst þú um Ijós.
Þegar það loksins kom
þauztu dauðskelkaður burt —
í angist reifstu klæði þín
og jóst höfuð þitt ösku.
Blindur.
ÉG SNÝ AFTUR TIL
ÆSKUSTÖÐVA MINNA
Sumarið forðum sagðirðu oft
við mig: Bróðir, þegar við hittumst
eftir mörg ár munu lítil börn okkar
leika sér saman hér á sandöldunum.
Glaðleg smáhús stóðu við veginn
sem við gengum.
Þegar ég kom í gær, bróðir, varstu
allt of
nærri mér í augum þínum, talaðir mál
sem við skildum ekki börn.
Ég heyrði fætur okkar urgast við
steinflötina
sem jafnar klappirnar ofan við
bakkana
þar sem börn okkar hlupu um nakin.
Þögulir
horfðum við á þau krota eitthvað
með priki
í sandinn.
SUMARIÐ OKKAR
„Það var dýrlegt sumar
með dögg og mávagarg."
— roll on thou deep dark blue Ocean!
Já, blöðrurnar sprungu
inn í dýpra sumar.
Hásar stunur frá rykföllnum
tungum.
Hún hafði móðurmerki
neðan við annað augað.
GAMALT SKÁLD
Ég þurfti svo langt
til baka sagði sá gamli að ég
brenndi mig á fingrunum á orðinu
sól og orðið
vindur varpaði mér um koll á þurrar
klappir að orðið barn lét mig
fæðast á ný og á minna
en sjö tímum komast á legg og vaxa
úr grasi
verða vinnuklæddi maðurinn á
bryggjunni og
tinandi öldungurinn í garðinum verða
að mold verða að ryki sem vindurinn
þyrlaði í andlit mér og verða
sá sem þyrlaði því.
Á NÆTURNAR STENDUR GLUGGINN
OPINN HRÖFNUM
Á næturnar stendur glugginn opinn
hröfnum.
Það kemur fyrir: að manni sofandi
læðist einhver inn og herbergið
verður fullt af gulum augum.
Þegar maður vaknar eftir slíka nótt
er morgunninn
öðruvísi en vant er.
Gegnum gluggatjöldin
smýgur Ijósið og hangir sem hvítir
þræðir í rykinu.
Kannski heyrir maður greinilega
utan við húsið
einhvern fjarlægjast hröðum skrefum
unz fótatakið deyr út og herbergið
fyllist
gamalkunnum hljóðum dagsins.
HLJÓMLEIKAR í HVÍTU HÚSI
Fyrstu tónarnir . . .
eins og grábrúnu tjaldi
sé leiftursnöggt svipt til hliðar
af höndum í uppnámi og geislaflóð
falli okkur í skaut
í landslagi vöxnu sefi og grönnum
hvítum trjám
. . . dansar nakinn Pan
bláum tónum í vatns-
geislum sem stíga; langt í burtu kasta
þjakandi tónar hnífum sem rista
himininn ofskæru Ijósi, Ijósi meðan
vatnið stígur, drukkna
andlit okkar í tónum af skírasta
silfri.
Á botni hafs
liggur flauta falin
í slímugu þangi og hvítu
beinahröngli.
HANN SYNTI 86 ÁRA GAMALL
Afi minn var sá eini í sinni sókn sem
neitaði
að láta leggja inn rafmagn, hann
komst vel af án þess.
Hann var enginn sveitarstólpi, en
hafði volduga barta
sem gránuðu seint og synti í sjónum
86 ára gamall. Ég
man glöggt sumarkvöld eitt á slætti,
rétt áður en hann skall á,
hrokkið hár hans og gljásveitta
bartana. Regnið sem flóði
um þurrhey á trönum.