Samvinnan - 01.11.1974, Blaðsíða 8

Smásaga eftir Indriða
Myndskreyting-: Hringur Jóhannesson
Frostnótt á
Þær reyktu danska smávindla og
voru í gallabuxum og þröngum peys-
um og höfðu verið að tala um réttindi
konunnar og stöðu hennar í þjóðfé-
laginu, og hvað konur gætu, sem var
allt sem karlar gátu, og hvernig þær
höfðu borið nýjan Westinghouse neð-
an úr kjallara og upp á aðra hæð. Har-
aldur Hálfdán vissi ekkert um ísskápa.
Það var geymdur í þeim matur og þeir
voru með hurð, svo hægt væri að ná
í matinn. Það var allt og sumt. Hann
hafði aldrei heyrt það skipti máli hver
bæri þá á milli hæða í húsum. Aftur
á móti var hann kominn hingað til að
horfa á fallegt bros og lítil eyru, þótt
þetta væri nú að mestu horfið oní
djúpan stól næst stofuglugganum og
ekkert sæist lengur fyrir gallabuxum
og klossum og öðrum andófsbúnaði.
Það hét þau væru að bíða eftir fleira
fólki til að þetta yrði sæmilegt sam-
kvæmi.
Já, sagði Haraldur Hálfdán.
Við þurftum alls enga hjálp við
skápinn. Ef maður bara tekur á. Við
trúðum ekki að við gætum þetta. Er
það ekki satt.
Jú, það er satt, sögðu hinar tvær.
Einmitt, sagði Haraldur Hálfdán.
Hann horfði yfir í stólinn hj á stofu-
glugganum. Glóðin í vindlinum glaðn-
aði öðru hverju, og í hvert sinn varð
honum hugsað til uppvafinna tóbaks-
laufanna milli vara stúlkunnar. Hann
fékk enn svona snert af tilfinningu,
eins og fólk fékk snert af sólbruna, en
líklega var hann ekkert annað en
gamalt náttúrað svín að vera að hugsa
um einstaka líkamshluta ungrar
stúlku í stól úti við glugga. Samt hafði
hann aldrei kunnað við að káfa á
kvenfólki; fara með hendur upp eftir
lærunum á því eða strjúka því um
bakhlutann eins og kynbótagripum.
Hann bjóst við að hægt væri að segja
hann umgengist konur af ástúð af því
þær voru honum mikilsvirði sem
menn. Hann áttaði sig ekkert á þess-
um ísskáp, og umhugsunin um hann
gerði hann orðlausan og einmana. Það
skipti hann engu þótt þessar stúlkur
væru karlmannsígildi hvað snerti burð
á ísskápum milli hæða. Þuríður for-
G. Þorsteinsson
annarri hæð
maður hafði aldrei séð Westinghouse,
en hún hafði róið tuttugu vertíðir frá
Þorlákshöfn eða svo, og hún var engu
bættari þótt hún væri karlmannsígildi.
Vindlaglóðirnar hans myndu litlu
nær að vita um þetta, sem var ekki
annað en sagnfræði, þar sem Minna-
Núps Brynjólfi bar ekki saman við
Guðna Jónsson og Þuríði sjálfri bar
saman við hvorugan. Hann minnti að
hún hefði þó átt barn. Ef til vill hafði
það komið undir í andófi út af Selvogi.
Eða fiskikerlingarnar í Reykjavík, sem
komust í erlendar bækur af því þær
þræluðu eins og áburðarhross í blaut-
fiskinum. Hvað sannaði karlmanns-
ígildið yfirleitt, eða þessi Westing-
house. Ekki gátu allir orðið forstjórar.
Gott ef það bitnaði ekki á Jóhannesi
Birkiland þótt hafið væri yfir allan
efa að hann var karlmaður.
Já, sagði Haraldur Hálfdán. Konur
þurfa þó að vera konur, þótt ekki sé
nema í hjáverkum. Hvað hafa þær
að gera með harða vöðva.
Vindlaglóð blossaði upp í sófanum
handan við borðið og gallabuxurnar
og klossarnir komust á hreyfingu í
rökkvaðri stofunni. Kannski hafði
hann talað af sér.
Hvaða vöðva meinarðu, var spurt
handan úr sófanum. Það kenndi ögr-
unar í röddinni á bak við vindilglóð-
ina. Þótt konur næðu jafnrétti við
herraþjóðina, þá fengju þær aldrei
þann vöðva sem þér er efstur í huga.
Drottinn minn dýr og sæll, hugsaði
Haraldur Hálfdán. Hann lyfti glasi
sínu til að sitja ekki auðum höndum.
Þetta kom honum raunar ekkert við.
Honum var alveg sama um jafnrétti
og réttinn til að bera. Hann var ein-
ungis að eltast við fallegt bros og lítil
eyru og kannski litla fætur ef þeir á
annað borð hefðust úr þessum kloss-
um. Þær biðu um stund á bak við
vindlaglóðirnar eftir svari.
Karlmenn hugsa eingöngu um kon-
ur sem kynferðisverur, sagði önnur
vindilglóðin í sófanum.
Hefur það verið mælt, spurði Har-
aldur Hálfdán. Hafa kannski verið
sett upp línurit yfir þessa rógburðar-
menn ykkar.
Ég vitna bara í Veru Hress, sagði
vindilglóðin. Hún hefur bent á menn,
sem sjá ekkert nema kynferði við kon-
una. í þeim hópi eru rithöfundar, sem
ættu að vera gæddir meiri sannsýni.
Ég dreg ekki í efa að prófessorinn
kann til vinnubragða, sem gefa meðal-
töl og frávik, sagði Haraldur Hálfdán,
en Vera Hress er að mínu mati heldur
léleg kynferðisvera svona tilsýndar.
Kannski hún hafi með öllu misst af
þeim forréttindum.
Vera Hress er vísindakona, sagði
vindilglóðin. Það eru hennar forrétt-
indi. Ég fæ ekki séð að hún þurfi að
reyna vísindin á eigin skrokki.
Varla öll meðaltöl og frávik, sagði
Haraldur Hálfdán.
Vindlaglóðirnar höfðu verið að
blossa upp í kringum hann á meðan
stóð á þessari orðræðu. Hann lyfti
glasi sínu og vonaði hann þyrfti ekki
að svara fyrir alla dólga landsins og
ekki þá rithöfunda sem skrifuðu bæk-
ur um samlíf karla og kvenna með
andjafnréttisafleiðingum á blaðsíðu
112 eða svo, utan hvað Brandes hafði
ekki tekist að komast upp í fyrr
en á blaðsíðu 247 af því það skeði í
ævisögu óhamingjusams kvenrithöf-
undar, sem Haraldur Hálfdán mundi
ekki hvað hét vegna þess að komin
voru nokkur glös. Hún hefði eflaust
orðið hamingjusamari og ekkert þurft
að skrifa um holdið hefði hún verið
gift skipstjóra í Bolungarvík vestur,
sem treysti ekki konunni sinni í mikl-
um mannfagnaði fyrr en hann hafði
brugðið henni afsíðis. Haraldur Hálf-
dán mundi allt í einu eftir þessu af því
hann gat ekki náð í hattinn sinn og
kvatt fyrr en þau opnuðu fatahengið.
Þetta hafði verið ljóshærð og falleg
kona og hún hafði augsýnilega aldrei
heyrt um nauðsyn þess að bera West-
inghouse. Veslings Georg Brandes.
Það var leitt að Vera Hress skyldi
ekki vera viðstödd, sagði Haraldur
Hálfdán við sjálfan sig.
Vindilglóðin úti við gluggann glaðn-
aði lítilsháttar.
Hvað varstu að segj a.
Ég meinti það væri leitt að sami
aðili skyldi ekki geta stundað kynlífs-
8