Samvinnan - 01.11.1974, Blaðsíða 9

rannsóknir í tvo mannsaldra eða svo.
Þá myndi meðaltalið styrkjast og frá-
vikum fækka.
Nú langar mig að spyrj a þig að einu,
Sagði önnur vindilglóðin í sófanum.
^aia karlmenn yfirleitt ekki niðrandi
Uln konur.
Ekki það ég viti, sagði Haraldur
^lálföán og reyndi að vera eins engil-
Saklaus í andlitinu og rökkrið í stof-
Unni framast leyfði.
Tala þeir ekki um þær eins og hross,
eða kindur.
Ég svara þessu ekki, sagði Haraldur
Éúlfdán, af þvi ég veit ekki hvernig
talað er um hross, kýr og kindur. Ég
Veit að þessum fénaði er slátrað.
^að vantaði nú bara, sagði hin
vindilgióðfn í sófanum.
Hefur Vera Hress athugað kynlif
þessa búfénaðar, spurði hann.
Honum var ekki svarað. Þrjár
vindlaglóðir störðu á hann í rökkrinu,
og honum datt allt i einu í hug að
kannski væri hann aðeins furðudýr
frá Serengetti-sléttunni eða þrifætt-
ur hestur, nema þá hann væri gamall
erfðafj andi sem styddist fram á sverð
sitt i pásu. Hann heyrði að ein vindil-
glóðin sagði:
Vera Hress er merkilegasta mann-
eskjan, sem um þessi mál talar. Hún
þorir.
Og þær héldu áfram að gleðjast yfir
áræði Veru Hress, en Haraldur Hálf-
dán heyrði minnst af þvi. Hann var
víðsfjarri. Það var gamalt og liðið og
skipti ekki miklu máli. Það bjó ein-
ungis í höfði hans í mildri birtu sum-
arnætur ásamt lykt af smuroliu og
gúmmi og rafmagnstækjum, er höfðu
hitnað, og ryki úr Austfjarðabílum,
sem höfðu komið með boltana lausa
í hjólnöfunum inn á torgið fyrir fram-
an bílastöðina. Þeir höfðu tekið við
þeim tveir og ekið þeim út á verkstæð-
ið og byrj að að tj asla þeim saman fyr-
ir næstu ferð um skorninga og urðir,
þar sem boltarnir í hjólnöfunum losn-
uðu jafnharðan. Hann hafði fyrst séð
fætur hennar þaðan sem hann lá und-
ir bílnum, lághælaða skóna og mjúka
ávala leggina og brúnan kápufaldinn,
og hann hafði varla þorað undan bíln-
um af því olían hafði lekið i andlit
hans og hendur hans voru svartar af
feiti úr hjólnöfunum. Þau höfðu geng-
ið út um breiðar, opnar verkstæðis-
dyrnar og út á stæðið þar sem bílhræ-
in voru, og þau höfðu ekki fundið
þörf til að segja neitt sérstakt. Þeim
var nóg að standa hvort hjá öðru upp
við bílhræin. Og loks þegar hún rauf
þögnina um þau tvö var það aðeins til
að segja hún vildi kyssa hann á kinn-
ina áður en hún færi. Og hann hafði
snúið að henni kámugum og olíublaut-
um vanganum og fundist hann vera
ríkur að eiga án fyrirhafnar slíka um-
hyggju, vináttu og þokka.
Þær voru enn að tala um Veru Hress.
Frábær prófessor, sagði Haraldur
Hálfdán.
Honum var orðið sama hvaða yfir-
lýsingar hann gaf í þessu samkvæmi,
aðeins ef ekki yrði farið að blanda
honum i umræður um efnahagsmál
eða aðferðir við að vinna þrjátiu og
sex tíma á sólarhring eða önnur þau
tilfinningaatriði, sem voru brýnust
viðfangsefni tíðarinnar. En væri Vera
Hress yfirtak áríðandi, og væri hún
talin fremstur prófessor í tilfinning-
um, þá hafði hann ekki hugsað sér að
valda ágreiningi. Hans vegna mátti
hún vera eitt af þessum pólitisku
hrossum, sem heimtuðu frelsi kvenna
frá börnum, sem þær áttu marðar og
píndar með einhverjum fyrirlitlegum
karldurgum, hundingjum sem flisa-
lögðu böðin, eldhúsin og geymslurnar
og báru inn þvottavélar, bónvélar og
ryksugur, byggðu þrjú hundruð fer-
metra hallir yfir postulínið og mál-
verkin, og sigldu einu sinni á ári af
tómum skepnuskap svo þeir gætu und-
irokað konurnar i Miðjarðarhafssól-
inni eða Tri-Star þotunni báðar leið-
ir, áður en þeir lögðust spenntir ól-
um niður í sjúkrarúmin með sjón-
varpsskerminn tengdan, svo hjúkr-
unarkonurnar gætu séð hjartsláttinn
úti á gangi.
Frábær prófessor, hugsaði Haraldur
Hálfdán. Kannski var Vera Hress líka
prófessor í dauðsföllum og streitu, eða
9