Samvinnan - 01.02.1981, Blaðsíða 21

Við stöðvuðum bílinn við einn slíkan hóp
til að komast að raun um hvað fólkið væri að
gera. Það var að borða lifandi maura;
sat eða stóð við holur, sem þeir gera að búum
sínum — og gómaði þá um leið og
þeir komu út!
Masai-stríðsmenn fyr-
ir utan hús sitt. Víða í
borgum Kenya er slík-
ur klæðnaður bannað-
ur.

vel þurrkaðir, og væru það aum örlög
að falla fyrir eitruðum finnskum
sveppum í Afríku.
Þegar ég kom til Nairobi um klukk-
an 5 síðdegis, var ég löðrandi sveittur
og líklega fremur fölur, þvi að af-
greiðslumaðurinn á hótelinu, sem við
notum ætíð i höfuðborginni, spurði
hvort þetta væri nokkuð alvarlegt.
Siðan svaf ég í fjórtán klukkustund-
ir.
• Trúarbrögð og trimm
Hér í Kenya hafa bifreiðaeigendur
þá áráttu að útbía bíla sína með hverj-
um þeim límmiðum og merkjum, sem
þeir komast yfir. Vöru- og fólksflutn-
ingabilar eru auk þess gjarnan
skreyttir með slagorðum og tilvitnun-
um, sem máluð eru á þá á áberandi
hátt. Þarna kennir margra grasa og
fátt kemur manni lengur á óvart.
Þó bar svo við einn morgun fyrir
nokkru, þegar ég var ásamt samstarfs-
manni minum að fara og fá mér
morgunkaffi í kaffihúsi skammt frá
skrifstofu okkar, að ég gat ekki varist
brosi, þegar ég sá vörubíl standa þar
fyrir utan og á hann var letrað stórum
stöfum á swahili: LOFAÐUR SÉ GUÐ
NR. 2.
Ég þykist vita, að eigandi bílsins
eigi fleiri bíla en þennan og hafi því
brugðið á það ráð að tölusetja þá, en
óneitanlega á kátbroslegan hátt — að
minnsta kosti í augum annarra en
strangtrúaðra.
Trúarbrögðin hér eru ákaflega fjöl-
skrúðug, og má eflaust finna flest af-
brigði kristindómsins í Kenya. Skúli
Svavarsson er trúboði lútersku kirkj-
unnar nálægt Cheapareria, sem er
þorp tæplega 140 kílómetra norðan við
Eldoret. Hann segir mér, að sumir
þessara kristnu safnaða hafi myndast
þannig, að trúboðar hafi komið hing-
að um skamma hríð og boðað sín trú-
arbrögð, en síðan hafi sumir söfnuð-
irnir verið skildir eftir forustulausir
og i hálfgerðu reiðileysi. Allir vita að
trúboð er ekkert skammtímaverkefni,
og því varð raunin sú, að þessir söfn-
uðir leituðu hver fyrir sig að sínu
formi á grundvelli þeirrar þekkingar,
sem þeir höfðu aflað sér, og útfrá sið-
venjum sinum. Við hlið hinna hefð-
bundnu greina kirkjunnar starfar þvi
fjöldi staðbundinna kirkjudeilda, og
má segja að hver syngi með sinu nefi.
Ég hef hvorki vilja né getu til að meta
gildi starfs þessara söfnuða, en í þvi
sambandi skiptir form trúariðkana þó
líklega ekki öllu máli.
Einn þessara trúarflokka er þó dá-
lítið sérstæður. Þar klæðast menn
hvítum kuflum á sunnudagsmorgnum
og nokkrir meðlimir, sem líklega eru
til þess kvaddir, berja bumbur sem
þeir hengja á sig og skokka svo söngl-
andi um bæinn eða eftir þjóðvegun-
um, þar sem stöðugt fleiri bætast í
hópinn. Karlar, konur og börn mynda
þannig langar halarófur og eru ótrú-
lega þolin.
Mér hefur oft dottið i hug, að þetta
gætu veriö alveg fyrirtaks viðbótar
kirkjusiðir heima á Fróni, þar sem
hreyfingarleysi og neyslusjúkdómar
herja á fólk — og stundum heyrist
kvartað yfir dræmri kirkjusókn, sem
eflaust getur bæði verið rétt og rangt
eftir því hver viðmiðunin er. Margur
maðurinn vill eflaust hrista af sér
stofurykið og spretta úr spori, en vant-
ar einhvern eða einhverja með sér.
Ef til vill skiptir formið þegar á allt
er litið líka einhverju máli.
17