Samvinnan - 01.02.1981, Blaðsíða 30

Smásaga eftir Þorstein Antonsson
Aumingja Anna
JÓNI VAR EKKI LJÓST
hvernig komið var fyr-
ir honum fyrr en um
seinan. Hann hafði sem
sé snarast fram af svöl-
unum á áttundu hæð.
Féll með vindgnauð í eyr-
unum. Honum leið ekki
beinlinis illa en ekki vel
heldur, skár þó en undir lok
samkvæmisins. Hann hafði
orðið að fara út á svalirnar
til að fá sér ferskt loft,
reykjarstybban inni verið
megn og erillinn á fólkinu
orðinn honum tii leiðinda;
að minnsta kosti á því
augnabliki sem hann snar-
aðist upp frá borði sínu,
glasi og sessunautum og tók
að leita uppi hurðina. Hann
heyrði greinilega skarkal-
ann frá tónlistinni að ofan.
Anna, sagði hann og fannst
á þeirri andrá hann sitja
við hlið hennar á Loftleiða-
barnum; svo sá hann stétt-
ina fyrir neðan og þrengdi
sér vísvitandi i huganum til
þess staðar.
í minningunni var hún að
segja honum af samkvæmi
sem hún hafði tekið þátt í,
einu af mörgum. Hún hafði
flogist á við konu sem
reyndi að tæla vinkonu
hennar til fylgilags við sig,
út úr drukkna. Mikið varð
ég vond, sagði Anna. í stór
grá augun kom lævísleg
blika, en líkt og vísvitandi,
eins og hún væri að reyna
að vekja með honum þá trú
að hún væri ekki eðlileg,
ekki fremur en hin. Auðvit-
að, hugsaði Jón i fallinu um
leið. Anna hafði haft betur,
komið vinkonunni í þær
flíkur aftur sem fordæðunni
hafði tekist að ná af henni
og sér og henni heim. Hún
hafði hlotið glóðarauga;
Jón sá þess engin merki. Og
notaði tækifærið til að lesa
umkomuleysi úr freknóttu
andliti hennar meðan hann
leitaði þar staðfestingar
þessara orða hennar.
Kannski hafði umkomuleys-
ið aðeins verið ímyndun
hans í þetta sinn og stund-
um áður þegar hann taldi
sig sjá sama; Anna var hon-
um kær hvort sem heldur
var. Tilfinningarnar sem
nærvera hennar vakti með
honum voru geðþekkar og
sterkar hvernig sem þær
voru myndaðar i upphafinu.
Og hvenær er konan sönn
nema í ímynd karlmanns-
ins um hana?
Anna hafði verið án ann-
ars félagsskapar á barnum
þegar hann kom en af-
greiðslumanns sem hafði
allt á hornum sér, ristur
dökkum skuggalænum í
svip sem speglar á bak við
hann gerðu óefnislegri en
hann raunar var. Barþjónn-
inn fleygði tusku fram og
aftur um afgreiðsluborðið
og merkingarlaust bros lék
um varir hans meðan hann
nöldraði viðstöðulaust við
nokkra menn sem stóðu fyrir
framan hann, allir með
samskonar þolinmæðisvip,
líkt og þeir segðu við sjálf-
an sig að þeir þekktu sitt
heimafólk. Sér við borð sat
Anna yfir glasi og hafði sett
í herðarnar. Leiddist henni?
Óyndislegt afgreiðslufólk.
Rökkurfull salarkynni.
Myndir af stíllausum flutn-
ingatækjum á veggjunum.
Fáir menn, stakir, hljóðlát-
ir í básum við veggina. Nei,
hún hafði lært að draga
andann óþvingað á stöðum
sem þessum; einkum þó hér.
Á kostnað fjölbreytni. Ef
hún kom á gras setti að
henni hnerra.
Jón naut sín betur við ilm
frá grasi. Við söng fugls á
grein. En hann kunni einn-
ig að meta brennivínsstaup
á barnum að kvöldi vinnu-
dags. Vindil og staup eða
tvö.eftir að hafa haft í nös-
unúm allan daginn lyktina
af filmum á auglýsingastof-
unni; klígjulegan keim sem
þó var ekki vondur ensljóvg-
andi til lengdar. Þreytandi.
í fyrsta sinn sem þau sátu
saman við borð á barnum,
Jón og Anna, sagði hann
eftir að hafa hvolft í sig úr
brennivínsstaupi og tekið
sér gott hlé. Ég á konu og
þrjú börn. Ég vinn að mynd-
gerð. — Anna hafði reyndar
ekki spurt en honum hafði
fundist hún vera að því
komin. Alltént viðeigandi að
hún vissi hvar hún stæði
gagnvart honum.
Og nú sat hún við borðið
uppi.
Hann hafði séð hana eina
eða með öðrum nokkrum
sinnum á barnum áður en
hann gaf sig að henni. Geð-
ug stúlka, hugsaði hann. En
ógn er hún þunglyndisleg.
Svq hafði hann tekið að
telja að rökkursælt um-
hverfið setti á hana þennan
svip fremur en hann væri
henni eiginlegur. Eitt kvöld-
ið hafði hann hlammað sér
niður við hlið hennar eftir
að hafa tekið staup sitt og
vindil við barinn. Hann
hafði ekki getað betur séð
en hún brosti til hans það-
an sem hún sat.
HANN ók henni heim
þetta kvöld. Einu
sinni hafði hún tek-
ið inn tuttugu valiumtöflur,
sagði hún þá. Þetta hafði
hún gert eftir að hún kom
heim úr partii. Fór gang-
andi á slysavarðstofuna.
Þau sátu í bílnum fyrir
framan heimili hennar.
Svona langt, hugsaði
hann. Sagði: Þetta hlýtur
að hafa verið leiðinlegt
partí.
Hann hafði sagt staðinn
þægilegan þegar hann sett-
ist hjá henni. Kosturinn við
hann að ekki væri hætta á
að fullir menn væru að
þrengja að sér með kunn-
ingjaklappi og háværum
einræðum eins og víðast;
þessi íslenski siður. Við er-
um farin að þekkjast þótt
við höfum ekki talast við
fyrr; þykir þér verra þótt ég
setjist? Hún var áreiðanlega
áratug yngri en hann. Hún
var gráföl i skímunni og
hún var kinnfiskasogin.
Skolleitt, stuttklippt hárið
var i flóka svo langt sem
það náði. Augun ein virtust
búa yfir ferskleik. Hún var
lögulega vaxin, grönn. Nei,
mér hundleiðist sagði hún.
En ég er leiðinleg. Ég er
þreytt. Ég er fædd þreytt.
Vonleysi er ekki það
versta, sagði hann.
Hann hafði staðið stutt
við og þegar hann hafði
hvolft í sig sjússunum og
bjó sig undir að kveðja
spurði hún hvort hann væri
á bíl og hvort hún mætti
nota ferðina þegar hann
hafði svarað játandi.
Eitthvað er hún langt
niðri þessi, hugsaði hann
þegar hann var orðinn einn
i bílnum.
Þannig kynntust þau.
Síðan hittust þau alloft á
Loftleiðabarnum, fyrst fyr-
ir hendingu, svo tóku þau
að mæla sér mót. Einkum
þar. Anna varð Jóni per-
sónugerfingur langstaðinna
leiðinda i sálarlifi hans
sjálfs. Honum lá ekki á
heim úr vinnunni, fjölskyld-
an hætt að hittast við
30