Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 14

,Gott að teygja úr sér,“ sagði hann og lagfærði hattinn, þannig
að hann skýldi andlitinu fyrir sólinni.
Hrekkjabragðið
Bernskumynd
eftir
Böðvar
Guðlaugsson
Frambjóðandinn
lék við hvern sinn
fingur og söng við
raust. Ég skildi ekki
upp eða niður
í söngnum, nema
hvað ég heyrði, að
hann kom aðallega
út um nefið . . .
FRAMBJÓÐANDINN var fínn mað-
ur að sunnan. Hann hafði komið
hingað að afloknum framboðs-
fundi í gærkveldi, og nú sat hann inni
í betri stofunni og ræddi við húsbónd-
ann um velferðarmál sveitarinnar. Ég
gaf honum mjög nánar gætur utan úr
horninu hjá ofninum, og hlustaði á tal
hans með athygli. Hann var ólíkur öll-
um öðrum mönnum, sem ég hafði
séð. Hann var fínni en aðrir menn og
meiri yfrum sig, og allt látæði hans
var í senn sérkennilegt og framandi.
Þegar hann talaði, og hann var næst-
um því alltaf að tala, þá gerði hann
alls konar sveiflur með handleggjun-
um, kreppti jafnvel hnefa og sló i
boröiö einstaka sinnum, strauk svo
hendinni yfir skallann og keyrði höf-
uðið niður á milli herðanna, svo að
fellingin í undirhökunni varð helm-
ingi stærri.
Nei, hann var ekki líkur neinum
manni öðrum. Meira að segja var tal
hans frábrugðið tali annarra manna.
Ekki einasta, að hann talaði hærra en
aðrir menn, heldur voru umræðuefni
hans harla ólík hinum hversdagslegu
umræðuefnum karlanna hérna í sveit-
inni. Þeirra umræður náðu sjaldan
langt út fyrir tíðarfarið og skepnu-
höldin. Frambjóðandinn minntist hins
vegar ekki á tíðarfar og virtist hafa
takmarkaðan áhuga á skepnunum.
Hann ræddi um samgöngubætur, raf-
magn og síma og ympraði jafnvel á
útgerð. Hann hélt langar og sannfær-
andi ræður um framtíðarmöguleika
sveitarinnar, dró upp skýrar og lifandi
myndir af öllum þeim stórvirkjum,
sem hér mundu verða unnin á næst-
unni. Þetta voru mjög skemmtilegar
ræður og harla ólíkar ræðum séra
Guðmundar á Stað. Þessar ræður
snerust um bílavegi, rafmagn og síma,
útgerð og vélamenningu. Ræður séra
Guðmundar fjölluðu aftur á móti að-
allega um guð og himininn, og voru
svo leiðinlegar, að mann syfjaði undir
þeim, — enda voru þær ekki fluttar
af neinum sannfæringarkrafti. Eigi að
síður hafði ég fram að þessu dáð séra
Guðmund og litið á hann sem allt að
því heilagan mann, enda þótt Runki
vinnumaður segði, að hann væri
heiðnari en nokkur Tyrki.
Svo rölti ég fram í eldhúsið. Þar var
heimilisfólkið saman komið, nema
húsbóndinn, auðvitað, og lét í ljós álit
sitt á frambjóðandanum.
„Hann er bara fjarska myndarlegur
maður og ósköp alminlegur,“ sagði
Sigríður húsfreyja. Hún hafði þvegið
sér og greitt og farið í hreinan kjól.
„Hann ætlar að leggja bílveg suður
yfir heiði,“ sagði ég.
„Sá held ég leggi veg. Hann skyldi
þá geta hreyft sig fyrir spiki,“ sagði
Runki vinnumaður.
„Hann ætlar líka að koma af stað
útgerð,“ sagði ég.
„Sko til, ætlar hann nú líka að fara
að gera út hérna frammi á dalnum,“
sagði Runki vinnumaður og blim-
skakkaði mógrænum vinnumanns-
augum á kaupakonuna.
„Þetta er sko maður, sem blaktir.
Munur eða þið, sem hugsið ekki um
annað en súrhey og beljur,“ sagði
kaupakonan.
„Þetta kvað vera mesti dugnaðar-
og framkvæmdamaður,“ sagði Sigríður
húsfreyja.
Gudda vinnukona lagði ekki til mál-
anna; hún var hlutlaus.
„Eins og þeir þykist ekki allir geta
allt, þessir labbakútar, þegar þeir eru
að sníkja atkvæði,“ sagði Runki.
„Ætlar þú ekki að kjósa hann,
Runki?,“ spurði ég.
Runki greip andann á lofti. „Ég, nei,
drengur minn, ég ætla ekki að kjósa
hann, það veit guð. Þó allir aðrir hér
í sveitinni kjósi hann, þá geri ég það
ekki, ekki ég, ekki hann Runólfur
Jónsson,“ sagði hann ákveðinn. Ég ef-
aðist ekki um að hann meinti þetta,
menn skírskota ekki til guðs nema
þeir meini það.
Nú kom húsbóndinn fram í eldhúsið.
„Þú ættir að skreppa eftir hrossun-
um snöggvast, Siggi minn,“ sagði
hann og talaði til mín. „Komdu með
folann minn og hana Gránu,“ bætti
hann við um leið og ég hvarf út úr
eldhúsinu.
14