Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 15
Hrossin voru skammt undan, og eft-
ir svolitla stund kom ég aftur með tvo
til reiðar. Folinn húsbóndans var sjö
vetra gæðingur, fleygivakur og lús-
þýður. Hann átti sveitarmet á 250
metra skeiðspretti. Grána gamla var
hins vegar hvorki vökur né þýð, hún
var klárgeng og níðhöst og latari en
nokkur belja. Þau áttu ekkert sam-
eiginlegt nema litinn. Ég batt hrossin
við snúrustaurinn, svo að þau rásuðu
ekki út á túnið, og gekk í bæinn.
Sigríður húsfreyja tók á móti mér
í dyrunum. „Komdu inn, Siggi minn
og hafðu fataskipti og fáðu þér bita.
Þú átt að fylgja manninum í veg fyrir
rútuna," sagði hún.
Ég sagði ekkert, en fór á eftir henni
inn i eldhús. Þar hámaði ég í mig
skyrhræruna og hraðaði mér síðan að
íklæðast ferðafötunum, gráum poka-
buxum og rennilásblússu.
Ég þvoði mér svolítið til málamynda
og renndi greiðu gegn um hárlubbann,
og var ferðbúinn.
Frambjóðandinn var að kveðja
heimilisfólkið úti á hlaðinu. Hann
kvaddi með handabandi, þakkaði hús-
bændunum innilega fyrir móttökurn-
ar, og fór nokkrum vel völdum orðum
um það, hve gott hefði verið að gista
hér; það væri ekki ofsögum sagt af
íslenzku gestrisninni. Svo riðum við úr
hlaði. Frambjóðandinn lék við hvern
sinn fingur og söng við raust. Ég skildi
ekki upp eða niður í söngnum, nema
hvað ég heyrði, að hann kom aðallega
út um nefið. Fínir menn að sunnan
syngja ekki eins og aðrir menn, söng-
ur þeirra er þeim mun óskiljanlegri
sem þeir eru fínni.
„Hvaða kvæði var þetta?,“ spurði ég
hikandi, þegar frambjóðandinn gerði
hlé á söngnum.
,,Ha, kvæði? O, þetta var bara smá-
aría úr Töfraflautunni eftir Mosart,
lasm,“ sagði frambjóðandinn og drap
tittlinga framan í mig, eins og hann
hefði verið að trúa mér fyrir leyndar-
máii. Ég var jafnnær, utan hvað ég
ályktaði, að aría væri söngur, sem
kæmi út um nefið.
„Kanntu ekki einhver kvæði, sem
við getum sungið báðir?,“ spurði fram-
bjóðandinn alúðlega, þegar hann sá,
að ariur úr Töfraflautunni voru of-
viða skilningi mínum.
„Ég kann sama sem ekkert, og svo
get ég heldur ekkert sungið“, sagði ég.
Reyndar kunni ég bæði Eldgamla ísa-
fold og Heilræðavísur Hallgríms Pét-
urssonar, en mig grunaði sterklega, að
þessi fíni maður kynni ekki að meta
það. Sennilega var hann löngu búinn
að gleyma Eldgamla ísafold, sennilega
var hann löngu vaxinn upp úr Heil-
ræðavisunum. Nei, ég kunni ekkert,
ekki nokkurn skapaðan hlut.
„Jæja, lasm, þú lærir það seinna,
heldurðu það ekki?,“ sagði frambjóð-
andinn, og ég heyrði ekki betur en
honum þætti vankunnátta mín meiri
en góðu hófi gegndi.
Jú, ég hélt það, og í huganum bætti
ég þvi við, að ég ætlaði að læra aríur,
þegar ég væri orðinn stór. Frambjóð-
andinn hagræddi sér í hnakknum, og
nú riðum við þegjandi um stund. Reið-
skjótar okkar þræddu götuslóðana af
stakri nákvæmni, hnussuöu öðru
hvoru að girnilegri þúfu og dæstu leti-
lega. Sá grái lagði meira að segja
kollhúfur og virtist ekki kunna sem
bezt við hinn virðulega knapa. Vesl-
ings Gráni! Hann hafði sýnilega ekki
hugmynd um, að maðurinn sem sat
klofvega á baki hans og var svo fá-
15