Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 31

mætur hið' mikla Kletta-
fjallaskáld hefði líka á ljóð-
um hennar, og hefur hún
kunnað að meta það að
verðleikum.
Þó að Hulda væri dul-
nefni, sem skáldkonan
sleppti ekki til æviloka, var
það þegar veturinn 1904—
1905 á almannavitorði, að
hún hét réttu nafni Unnur
Benediktsdóttir og dvaldist
þennan vetur í höfuðstaðn-
um, þar sem hún naut
einkakennslu í íslenzku,
þýzku og ensku. Hún var að
eðlisfari mjög feimin og
hlédræg, og henni hefur
sjálfsagt í aðra röndina þótt
nóg um þá eftirtekt, sem
hún hafði vakið. Samt gat
ekki hjá því farið, að þær
viðtökur, sem kvæði hennar
og þulur fengu, gleddu hana
og örvuðu. Henni var það
ekki sízt mikils virði, að
vegna ljóða sinna komst
hún í kynni við ýmsa menn,
sem urðu henni jafnan
minnisstæðir, meðal ann-
arra einn af yngstu skáld-
unum, Jóhann Gunnar Sig
urðsson, og elzta þálif-
andi þjóðskáldið, Benedikt
Gröndal.
Hulda var vorið 1905,
tæpra 24 ára að aldri, kom-
in í góðskálda tölu. Smá-
kvæði hennar voru ljúf og
svipfalleg og svo vel gerð,
að á þeim var hvergi blett-
ur né hrukka. Með þulum
sinum hafði hún sýnt meiri
frumleik, endurvakið gam-
alt og alþýðlegt ljóðasnið og
lyft þvi i hærra veldi, enda
kom síðar í ljós, að aðrar
skáldkonur áttu eftir að
feta í fótspor hennar. Hún
hafði líka í sama árgangi
Sumargjafar birt smásögu,
að vísu heldur efnislitla og
draumkennda, en svo vel
skrifaða, að búast mátti
með aldri og þroska við
meira af henni á því sviði
og ekki einungis í bundnu
máli. Það var lika kunnugt,
að hún var mikil námskona
og hafði bæði i föðurgarði
og þennan vetur í Reykja-
vík aflað sér meiri mennt-
unar en títt var um íslenzk-
ar stúlkur, jafnvel á helztu
menntaheimilum í höfuð-
staðnum. Engum gat bland-
azt hugur um, að þessi unga
skáldmær byggi yfir hæfi-
leikum, sem mikið gæti orð-
ið úr, ef allt færi að sköp-
um. Eðlilegt hefði veriö, að
minnsta kosti i stórbrotn-
ara þjóðfélagi, að einhver
ráð hefðu verið fundin til
þess að gera betur en grá-
gæsamóðir og ljá henni
vængi, svo hún gæti .svifið
suður yfir höf‘. En það var
hvort tveggja, að slík fjar-
stæða sem að senda unga
stúlku út í heim til þess ao
ná fyllri skáldþroska hefur
liklega engum til hugar
komið, enda vafasamt, að
hún hefði sjálf getað fallizt
á það, þegar átti á að herða.
Unnur Benediktsdóttir
fæddist 6. ágúst 1881 á
Auðnum í Laxárdal í Suður-
Þingeyjarsýslu. Benedikt
Jónsson, faðir hennar, síðar
bókavörður á Húsavík, var
þjóðkunnur maður fyrir
gáfur sínar og fjölbreytta
sjálfmenntun, áhuga um
þjóðfélagsmál og andlegt
fjör. Móðir hennar var
Guðný Halldórsdóttir, Jóns-
sonar prests á Grenjaðar-
stað. Hún hafði kornung
verið tekin í fóstur af föður-
systur sinni, frú Hildi John-
sen á Húsavik, en þegar þau
hjón fluttust til Kaup-
mannahafnar, fór Guðný
að Grenjaðarstað og ólst
þar upp til fullorðinsára hjá
sira Jóni, afa sínum, og
syni hans og aðstoðarpresti,
síra Magnús.i.
Þegar Unnur kom til
Reykjavikur haustið 1904
var hún heitbundin Sigurði
Sigfússyni frá Halldórsstöð-
um í Reykjadal og giftist
honum veturinn eftir, 20.
desemeber 1905. Þau tóku
sér siðar ættarnafnið
Bjarklind. Sigurður var
einu ári eldri en kona hans,
Möðru' ellingur að mennt-
un, glæsimenni og dreng-
skaparmaður. Um sama
leyti sem hann kvæntist,
gerðist hann starfsmaður í
Kaupfélagi Þingeyinga á
31