Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 32

Annað líf í þessu lífi
Húsavík og síðar fram-
kvæmdastjóri þess. Árið
1935 varð hann gjaldkeri i
Búnaöarbankanum, og áttu
þau hjón heima í Reykja-
vik upþ frá því. Unnur
Bjarklind iézt 10. apríl 1946
og Sigurður Bjarklind 16.
maí 1960.
Æviferill frú Unnar var
alveg hversdagslegur á ytra
borði. Hún var ung gefin
góðum manni og lifði með
honum í farsælu hjóna-
bandi til dauðadags, rúm
40 ár. Þau eignuðust fjögur
börn. Fyrsta barnið fæddist
andvana, en ein dóttir og
tveir synir komust til full-
orðinsára. Heimili þeirra
hjóna á Húsavík var stórt
og umsvifamikið. Þar var
mjög gestkvæmt, bæii a‘.
héraðsmönnum og þeim.
sem lengra voru að komnir,
innlendum og erlendum.
Einmælt er, að frú Unnur
hafi verið mikil húsmóðir,
stjórnsöm og starfsöm á
heimili, umhyggjusöm móð-
ir börnum sínum og kunn-
að vel að gera gestum
heimsóknirnar ánægjuleg-
ar, hvort sem þær voru
skemmri eöa lengri. Þau
hjón ráku talsveröan bú-
skap á Húsavík, höfðu
skepnur og ræktuðu stór
tún. Frú Unnur var listfeng
til handa og Iét sér annt
um, að' heimilið væri í hví-
vetna sem prýðilegast.
Þess er skylt að geta, aö
Sigurður Bjarklind hafði
fullan skilning á hinum sér-
stöku áhugamálum konu
sinnar og var umhugað um,
að hæfileikar hennar gætu
notið sin, og á þessum tím-
um var mun auðveldara en
nii á dögum að fá hjálp við
heimilisstörf. Samt varð
ekki hjá því komizt á slíku
heimili, að húsfreyja, sem
var bæði skyldurækin og
vönd að viröingu sinni,
hefði ærið að hugsa um og
sýsla i þeim verkahring,
einkanlega þegar þess er
gætt að auki, að frú Unnur
var allt frá æskuárum
heilsuveil. Hún hafði veikzt
af liðagigt 17 ára gömul, og
hjartað beið þess aldrei
bætur. Eftir að þau lijón
settust að í Reykjavík,
börnin voru komin upp
og heimilisannirnar minni,
mátti heita, að heilsan væri
á þrotum, og hún var þá
rúmföst tímunum saman.
9 Kom miklu í verk
Fyrsta bók Huldu var
Kvœði, sem komu út 1909.
Næsta bók hennar i bundnu
máli var Syngi svanir mínir,
1916, en sá ljóðaflokkur var
þó að stofni til talsvert
eldri, því að upphaf hans og
eitt brot lir honum var þeg-
ar prentað í Sumargjöf 1907
og 1908. Þá eru kvæðabæk-
urnar Segðu mér að sunnan,
1920, — Viö yzta haf, 1926,
—Þú hlustar Vár, 1933, —
og Söngur starfsins, er kom
út 1946, sama ár sem skáld-
konan lézt, en hún mun að
mestu eða öllu hafa gengið
frá sjálf. Loks er Svo líða
tregar, 1951, þar sem saman
var safnað ýmsum þeim
kvæðum hennar, sem höfðu
ekki verið prentuð í fyrri
bókunum.
Þá eru bækur hennar i
lausu máli, sögur, þættir og
ævintýri: Æskuástir I—11,
1915 og 1919, — Tvœr sögur,
1918, — Myndir, 1924, —
Berðu mig upp til skýja,
1930, -— Undir steinum, 1936,
Dalafólk 1—11, 1936 og 1939,
—Fyrir miðja morgunsól,
1938, — Skrítnir náungar,
1940, — Hjá Sól og Bil, 1941,
— Bogga og búálfurinn,
1942, — og / œttlandi mínu,
1945.
Sumar þær bækur Huldu,
sem nú voru taldar, eru að
visu ekki miklar fyrirferðar.
En ef allar sjö ljóðabækur
hennar væru komnar i eitt
safn, mundi það þó vera
meðal hinna stærri kvæða-
safna íslenzkra skálda frá
19. og 20. öld. Samt eru rit
hennar i lausu máli miklu
meiri að vöxtum, eitt þeirra
skáldsagan Dalafólk, hvorki
meira né minna en rúmar
700 blaðsíður af drjúgu les-
máli. Þó að hún hefði getað
Jónas frá Hriflu um Huldu:
Skáld hinnar mildu feguröar
Jónas frá Ilriflu skrifaði um Huldu, aö
hún væri á íslandi líkt og: Tennyson á
Englandi; í skáldskap liennar væri sem
rósir hrifu augað með fögrum línum og
glæsilegum lit, án þess að þyrnar stingu
þann scm handleikur blómið ...
EGAR Hulda lézt 1946, skrifaði
Jónas Jónsson frá Hriflu um
hana i Samvinnuna og kemst
meöal annars svo að orði:
„Þegar Hulda valdi úr ljóöum
Stephans G. Stephanssonar fyrir
nokkrum misserum, þótti mér á
skorta, að þar væri tekið í úrval-
iö eitt af beztu bardagaljóðum
Klettafjallaskáldsins. Ég spurði
skáldkonuna hverju þetta sætti.
Hún sagði, að þetta kvæði væri að
vísu mjög fagurt, en í þvi kæmi
fram harka í vissri tegund and-
legra mála, sem ekki væri sér hug-
stæð. Þetta samtal varð mér að
umhugsunarefni. Hulda var á ís-
landi eins og Tennyson í Englandi.
skáld hinnar mildu fegurðar, þar
sem fagrar rósir hrifa augað með
fögrum linum og glæsilegum iit. án
þess að þyrnar stingi þann, sem
handleikur blómið...
Tímarnir breyttust og nýjar
stefnur ruddu sér braut í skáld-
skap og listum. Tvö ægileg stríð
eyddu hálfum heiminum. Mörgum
skáldum og listamönnum varð svo
hverft við, að þeir tóku að tigna
mest það sem ljótt var og ógöfugt
í mannslífinu. En Hulda yfirgaf
ekki æskuhugsjónir sinar, heldur
hélt áfram að tigna fegurð og
manngöfgi mitt í ölduróti menn-
ingarinnar. Og sköminu áður en
hún andaðist, vann hún einkenni-
legan og merkiiegan sigur. Hún
orti mest umtalaða og mest dáða
kvæðið til vegs lýðveldinu, sem
endurreist var mitt í hörmungum
styrjaldarinnar 17. júní 1944. í
þessu kvæði beitti Hulda, enn sem
fyrr, hugsjónaaöferð sinni frá
draumatíma aldamótanna. Hún
tignaði enn sem fyrr fegurð dalsins,
fegurð landsins og göfgi tungunn-
ar. Hátíðarljóðið frá lýðveldisárinu
var siðasta bókmenntaafrek Huldu.
Með þvi var lokið löngum starfs-
degi. þar sem skáldkonan gaf þjóð
sinni til ævarandi eignar fagrar
rósir og enga þyrna." ♦
32