Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 41

heyrði hann hrópað: „Komum og
höldum til fundar við Sabbat drottn-
ingu“. Og hann sá mannssyni, sveip-
aða hvítum kyrtlum eins og engla og
ineð myrtusviðargreinar í höndum.
Ljósafjöld logaði i öllum húsum og
lýsti bau upp. Hann skildi í hugskoti
sínu, að aðfangadagskvöld hvíldar-
dagsins færðist nær með rökkrinu og
að nú gat hann ekki snúið heim á leið.
I-Iann sleit upp stöngul og dýfði hon-
um í galleplasafa, sem búið er til blek
úr til þess að skrifa með á lögmáls-
rollur, tók blað og skrifaði föður sin-
rm bréf: ,,Frá hörpu landsins læt ég
heyrast lofsöngva, þvi að ég hef í sæl-
u.m friði náð til landsins ísraels og sit
nú í nánd við Safed, borgina helgu,
og um mig hríslast angan heilagleik-
ans. Eigi skalt þú spyrja mig, hvernig
rnig hafi hingað borið, heldur skalt þú
grípa um reiptagl það, sem bundið er
við dindilinn á geitinni, og ganga í
sióð hennar. Þá munt þú öruggur
ganga þinn veg, sem liggur til landsins
Israels1'. Pilturinn vafði saman blaðið
og stakk því i eyrað á geitinni. Piltur-
inn sagði við sjálfan sig í hjarta sínu:
..Þegar hún kemur til föður míns,
strýkur hann henni um hausinn. Þá
blakar hún eyrunum, og blaðið losnar.
Faðir minn tekur blaðið og les ’pað,
S3m skrifað stendur. Hann þrífur í
reiptaglið og fylgist með geitinni til
landsins ísraels".
GEITIN sneri aftur heim til öld-
ungsins, en blakaði ekki eyrun-
um, og blaðið losnaði ekki.
Gamli maðurinn sá, að geitin var kom-
in aftur og sonur hans var ekki með
henni. Hann tók að reyta hár sitt og
hrópa og gráta og þylja harmatölur:
„Sonur minn, sonur minn,hvar ert þú?
Sonur minn, ég vildi óska, að ég hefði
dáið í þinn stað“. Hann reikaði eirð-
arlaus um og grét og syrgði son sinn,
því að hann sagði: „Veit ég vel, að
skaðræðisskepna hefur étið son minn,
sonur minn er sundurslitinn". Hann
syrgði son sinn dögum saman og vildi
ekki láta huggast, og hann tók svo til
orða: „Sorgmæddur mun ég stíga nið-
ur i gröfina til sonar míns“. í hvert
sinn sem hann sá geitina endurtók
hann sömu orðin: ,,Vei föðurnum, sem
hefur hrakið burt son sinn, og vei
henni, sem hefur rutt honum burt úr
heiminum“. Og öldungurinn öðlaðist
ekki sálarfrið fyrr en hann hafði kvatt
til slátrarann og hann var búinn að
slátra geitinni.
Slátrarinn kom og slátraði geitinni.
Plann fláði af henni skinnið. Þá losn-
aði blaðið úr eyranu. Sá gamli tók
blaðið og mælti: „Skrift sonar míns!“
— Öldungurinn las bréfið, allt sem
sonur hans hafði skrifað honum, tók
að reyta hár sitt og hrópaði: ,,Ó, vei,
ó, vei! Vei þeim manni, sem með eigin
höndum hefur að engu gert gæfu sína,
vei beim manni, sem launað hefur vel-
gjörðamanni sínum illu“. Marga daga
syrgði hann geitina og vildi eigi láta
huggast, og hann mælti: „Vei mér,
sem í einu vetfangi hefði getað kom-
ist til landsins ísraels. Nú munu dagar
mínir hljóðna i þessu fangelsi".
ALLAR GÖTUR frá því að þetta
gerðist hefur hellismunninn
verið auganu hulinn, og um
aðra leið og styttri er ekki lengur að
tala.
Og pilturinn sá? Sé hann ekki dá-
inn, þá dafnar, hann enn sem blóm í
eggi í ellinni, sæll og saddur, í ró og
áhyggjuleysi í lífsins landi. ♦
41