Samvinnan - 01.10.1981, Blaðsíða 15

Að Álftavatni
Broddgular starir. Blælygn vík að mynda
bálför í skýjum. Húmið sígur að.
Þögnina rýfur kvak. Og kliðan linda
kunnugleg heyrist enn á þessum stað.
Ákall
Hvað varðar þann um vesalings jarðarbörn,
um vanda þeirra, harmatölur og þrautir,
sem malar stjörnur sundur í svartri kvörn
og sendir þær endurskaptar á nýjar brautir?
Vér lærðum það ung, að sá teldi hvert höfuðhár
sem hnattakerfum stýrir um geiminn auða,
heyrði hvert andvarp, sæi hvert sorgartár,
en sakir þessa erum vér líka að nauða.
A þessum stað, á þessum forna bletti
við þúfu mosagráa er hægur sess
ferðlúnum gesti, hvíld hjá huldukletti.
Og hingað gekk hann til að njóta þess.
En þó — en þó er allt með öðrum hætti
en áður fyrr. Því jafnvel fuglsins tal
er þrálát spurn, og þreyta í vængjaslætti.
Og þessar lindir kunnu annað hjal.
Broddgular starir. Blælygn vík að sökkva
bálfaramyndum. Dimman hnígur að.
Sumarið brunnið. Þagnað kvakið klökkva.
Kannski er ráð að halda nú af stað?
Því bið ég þig, jöfur, að muna nú mig um það
(og má ekki skilja þau orð sem dylgjur um gleymsku),
að þegar þú sendir mig næst í nýjan stað
verði naumara skammtað þar af grimmd og af heimsku.
15