Samvinnan - 01.10.1981, Blaðsíða 29

un eða skjótast í leðurverzlun. Hann hélt
alltaf á gömlu pappatöskunni sinni í
hendinni. Við átum á hálfdimmum stað
þar sem sátu eintómir karlmenn. Hann
þóttist \ era búinn að gleyma skókaupun-
um svo að á endanum varð ég að minna
hann á þau.
— Skórnir?
En hann hafði viljandi geymt sér það
erindi þangað til síðast. Við beindum för
okkar inn í Gamla bæinn og fórum að leita
uppi skóbúðina, sem skógarvörðurinn
hafði látið sem bezt af. Eg hafði skrifað hjá
mér götunafnið og númerið svo að engin
hætta væri á því að við villturrist.
Enginn þurfti að efast um að þetta var
stór og ósvikin skóbúð og þar að auki fín.
Skiltin yfir öllum gluggunum voru úr
gleri og með gylltum stöfum. Allir
gluggarvoru fulliraf skóm at öllum hugs-
anlegum gerðum. Þeim var komið fyrir á
glerstoðum, þar sem aðeins var einn skór
á hverri. Það voru engir verðmiðar á
skónum. I búðunum voru annars oftast
nær verðmiðar svo að unnt var að átla sig
á því h vað eitt og annað kostaði.
— I tlýtur það ekki að vera þessi búð,
sem Karlsson skógarvörður var að tala
um? sagði faðir minn, og við gengum inn
hlaðnir pinklunum okkar og með brúnu
handtöskuna.
Innan dyra var svo fínt, að við þekktum
ekki einu sinni sjálfa okkur. Þar voru
speglar, sem náðu alveg niður undir gólf
og stólar með rauðu áklæði sem ef lil vill
hefur verið flos. Það voru skemlar framan
við stólana, með áklæði í sama lit og þeir.
Loftið var úr gleri og rúðurnar stórar með
skóverksmiðjunöfnum á. Innan um
speglana í gylltu römmunum var svart-
klætt afgreiðslufólk og heldri viðskipta-
vinir á ferð í einhvers konar röð eða rað-
leysu sem ógjörningur var að bolna nokk-
uð í. Elest voru þetta konur.
Konurnar sem verið var að afgreiða
teygðu fram granna og fína fætur sína
klædda silkisokkum í áttina til af-
greiðslustúlknanna. Allir fætur voru með
Þessi fríða, vingjarnlega afgreiðslustúlka
settist á skemilinn fyrir framan pabba og
skipaði honum að rétta fram fótinn.
(Teikning: Árni Elfar)
háa rist og hvelfda il. Eigendurnir voru
angandi af ilmvatni. Ég hafði aldrei á ævi
minni séð svona margt fallegl fólk sam-
ankomið á einum og sama stað. Skrýfðar
og skartbúnar afgreiðslustúlkurnar tróðu
fagu-rmótuðum fótum viðskiptavinanna í
hina fegurstu skó en samt sem áður hættu
þeir við að kaupa hvert parið eftir annað.
Þeir stigu til reynslu í fæturna á nýju
skónum á litlu teppi, en allt í einu sögðu
þeir samt nei. Aldrei virtust þeir geta orð-
ið ánægðir. Samt misstu afgreiðslustúlk-
urnar ekki þolinmæðina heldur héldu
áf ram að tína fram nýjar og nýjar tegund-
ir af skóm, sem virtust vera svo fíngerðir,
að það var óskiljanlegt að nokkur maður
skyldi þora að ganga um gólf í þeim, hvað
þá meira.
29