Samvinnan - 01.03.1986, Blaðsíða 68

Nú lá allur heimurinn undir vatni. Eini
Evrópumaðurinn, sem eftir lifði, hraktist fram og
aftur í öldurótinu...
Evrópumaðurinn
Smásaga
eftir
Hermann
Hesse
Þýðandi:
Hjörtur
Pálsson
Þar kom að lokum, að Drottinn
Guð sýndi vald sitt og mátt og
batt sjálfur enda á daga mann-
kynsins, sem lauk með heimsstyrjöld-
inni miklu, því að þá lét hann flóðbylgj-
una skella yfir jörðina. Af vorkunn-
semi sinni afmáði flóðbylgjan öll
smánarmerki gamla tímans. Bylgjurn-
ar skoluðust yfir blóði drifnar fann-
breiðurnar, yfir fjöllin, þar sem alls
staðar voru fallbyssur á víð og dreif.
Þær skoluðust yfir rotnandi líkin og
hrifu þá með sér, sem grétu yfir hinum
látnu, uppreisnarmennina og morð-
ingjana ásamt þeim, sem öllu höfðu
verið sviptir, hina sveltandi ásamt
þeim, sem orðnir voru andlega ráð-
villtir. Vingjarnlega horfði nú blár
himinninn úr hæðum sínum niður á
regnvotan hnöttinn.
Evróputæknin hafði reyndar staðið
sig með afbrigðum vel fram á síðustu
stundu. Vikum saman hafði Evrópa
með öllum ráðum getað staðist flóð-
bylgjuna, sem smám saman fór hækk-
andi. Fyrst voru hlaðnir firnamiklir
stíflugarðar, en það gerðu milljónir
stríðsfanga, sem lögðu nótt við dag.
Því næst höfðu fundist ráð til þess að
hækka þurrlendið með ævintýralegum
hraða. í fyrstu minntu þessir haugar
mest á risastóra stalla, en þegar fram
í sótti, urðu þeir æ líkari háum
turnum. í þessum turnum birtist
mannlegur hetjumóður í hrífandi af-
rekum og óbilandi staðfestu, uns yfir
lauk.
Eftir að flóðbylgjan var fyrir löngu
búin að kaffæra Evrópu og allan
heiminn, skein skær og óhvikul birtan
frá ljóskösturunum út úr síðasta járn-
turninum, sem enn stóð upp úr
flaumnum, og braust gegnum raka-
mettaðan rökkurhjúp sökkvandi
jarðar. Og úr fallbyssuhlaupunum
þutu hvæsandi sprengikúlurnar enn út
í geiminn í tignarlegum bogum. Tveim
dögum fyrir endalokin ákváðu foringj-
ar herveldanna loks að senda óvinum
sínum friðarskilmála. Það gerðu þeir
með ljósmerkjum.
En .óvinirnir kröfðust þess, að liðs-
sveitirnar yrðu tafarlaust á brott úr
þeim turnum, sem þær höfðu enn á
valdi sínu; en jafnvel eindregnustu
friðarsinnar gátu ekki fallist á það.
Því fór það svo - jafnframt því sem
hvorugur sparði hugrekkið - að skot-
hríðin dundi úr báðum áttum.
Nú lá allur heimurinn undir
vatni. Eini Evrópumaðurinn,
sem eftir lifði, hraktist fram og
aftur í öldurótinu í björgunarbelti
sínu og neytti eftir bestu getu síðustu
kraftanna til þess að skrifa hjá sér það,
sem ekki lét undan síga fyrir óvinum
sínum síðustu klukkustundirnar. Það
var þess vegna þjóð hans, sem fyrir
vikið hafði tryggt sér sigurinn um
aldur og ævi.
Þá birtist svart, tröllaukið, klunna-
legt skip úti við sjóndeildarhring. Það
nálgaðist hægt manninn, sem var að
þrotum kominn.
Hann varð harla glaður, þegar hann
kannaðist aftur við örkina miklu og
kom, rétt áður en yfir hann leið, auga
á hinn eldgamla ættföður, sem stóð
þar um borð í þessu fljótandi húsi,
með silfurgrátt skegg, sem bærðist í
golunni.
Svertingjarisi veiddi upp manninn,
sem hrakti fyrir straumi; hann var enn
með lífsmarki og náði sér fljótt. Ætt-
faðirinn brosti vingjarnlega til hans.
Honum hafði tekist ætlunarverkið,
hann hafði bjargað einni lífveru af
hverri tegund þeirra, sem lifðu á
jörðinni.
Meðan örkina rak hægt af stað fyrir
vindinum og beðið var eftir að sjatnaði
í dökkum djúpunum, tók lífið um
borð á sig margvíslegar myndir. Stórir
fiskar eltu skipið í þéttum torfum,
marglitir fuglar og skordýr hrönnuðust
saman og sveimuðu yfir þaklausri
örkinni; hvert dýr og maður fylltust
djúpri gleði yfir að þeim var borgið og
nýtt líf beið þeirra.
68