Samvinnan - 01.03.1986, Blaðsíða 74
Evrópu-
maðurinn
svolítið, sem okkur langar til þess að
spyrja þig um. Okkur líkar ekki við
þennan hvíta náunga, sem var að gera
grín að okkur í dag. Ég ætla að biðja
þig að hugleiða þetta allt saman. Allir
mennirnir og dýrin, hver björn og fló,
hver fasani og tordýfill, hafa eins og
við hinir sýnt þá hæfileika, sem við
höfum til þess að gefa Guði dýrðina
og notum líka til þess að verja lífið og
viðhalda því og gera það fagurt. Við
höfum séð mörg dæmi um aðdáunar-
verða hæfileika, og margt gat beinlínis
vakið hlátur; en ekkert kvikindi var
svo lítið, að við hefðum ekki ánægju
af að sjá það ávaxta sitt litla pund -
þessi föli maður, sem við veiddum að
lokum upp, og hann einn, er sá eini,
sem ekki hefur gert neitt, nema hvað
hann hefur látið fáein undarleg háðs-
yrði falla. Óljósar getgátur og spaugs-
yrði, sem enginn skildi og enginn
hefur haft gaman af, er hið eina, sem
hann hefur haft til málanna að leggja.
Þess vegna langaði okkur til þess að
spyrja þig, kæri faðir, hvort það sé
nokkurt vit í því að láta þannig
skapaðan mann taka þátt í því að
stofna hið nýja ríki hamingjunnar á
jörðinni? Getur það ekki verið hæpið?
Líttu bara á hann. Hann er daufeygur
og ekkert líf í augunum á honum, og
hann er reiður og niðurdreginn á
svipinn. Allt, sem hann segir, er óljóst
og dapurlegt.
Hann er ekki eins og hann á að
vera. Guð má vita, hver hefur dregið
hann hér um borð í örkina hjá okkur?“
Hinn eldgamli ættfaðir hóf upp augu
sín og leit á þá, sem spurðu:
„Börn,“ mælti hann hægt og hlý-
lega, svo að þeir urðu samstundis
ofurlítið hýrari á svipinn, „kæru börn.
Þið hafið bæði rétt og rangt fyrir
ykkur. En Guð var búinn að svara,
áður en þið spurðuð. Ég verð að játa,
að það er rétt hjá ykkur, að maðurinn
úr landi stríðsins er enginn aufúsugest-
ur, og það er ekki auðskilið, hvaða
gagn er að slíkum furðufuglum. En
Guð, sem hefur nú, hvað sem öðru
líður, skapað þetta, veit áreiðanlega,
hvað hann var að gera. Það er margt,
sem þið þurfið öll að fyrirgefa þessum
hvítu mönnum, því að það eru þeir,
sem nú hafa enn einu sinni kallað
refsidóm Guðs yfir jörðina. En takið
þið nú eftir, Guð hefur gefið okkur
bendingu um, hvað hann ætlast fyrir
með hvíta manninn.
Þú negri, þú indíáni, þú eskimói,
þið getið allir byrjað hið nýja líf á
jörðinni með ykkar elskuðu konum,
þú með negrakonunni þinni, þú með
indíánakonunni þinni og þú með esk-
imóakonunni þinni.
Aðeins Evrópumaðurinn er einn.
Þetta hefur lengi angrað mig, en nú
virðist það hafa einhvers konar
tilgang. Þessi maður á að vera hjá
okkur til áminningar og áeggjunar -
hann á eiginlega einna helst að fylgja
ykkur eins og vofa. Þið sjáið, að hann
getur ekki stofnað fjölskyldu. - Ekki
nema með því að dýfa sér aftur ofan í
marglitt mannhafið. Lífi ykkar á hinni
nýju jörð getur hann þess vegna ekki
spillt. Missið nú ekki móðinn, en látið
þessi orð verða ykkur til huggunar."
Það dimmdi, og morguninn eftir
reis lítill, hvass tindur fjallsins helga
úr djúpinu. +
í næsta hefti:
• Nýtt ljóð eftir Ólaf Jóhann Sigurðsson
• Grein og myndir í tilefna af aldarafmæli Kaupfélags
Eyfirðinga á Akureyri
• Þorkell máni, nýtt kvæði eftir Helga Sæmundsson,
ort í tilefni af tvöhundruð ára afmæli Reykjavíkurborgar
• Þegar vetrarskipið kom,
grein eftir Svein Skorra Höskuldsson prófessor
74