Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.05.1923, Blaðsíða 32

26 Tímarit íslenskra samvinnufélaga.
'^j
að öllu leyti. Nefndinni hefir reiknast til, að í stað minsta
kosti 40% af hinum innflutta vefnaði ætti að mega nota
íslenskar vefnaðarvönir, ef sæmilega væri á haldið og ull-
ariðnaðinum komið í gott lag. pað samsvarar 600,000 kr.
sparnaði í innflutningi, miðað við 1910—1914, en kr.
1,100,000, miðað við núverandi innflutning, eins og hann
var áætlaður að framan. Til þeirrar framleiðslu mundi
ganga 100,000 til 150,000 kg. af ull.
Fyrsta skilyrðið til þess, að þetta takist, er v i ð-
reisn heimilisiðnaðarins og bætt dúka-
gerð í verksmiðjunum. það er vitanlegt, og
jafnvel eðlilegt, þegar á alt er litið, að dúkagerðinni
er í ýmsu ábótavant og að hún stendur til bóta. Reynsl-
an er ennþá svo lítil, og umfram alt: fyrirtækin hafa
alt fram að síðustu árum ekki verið þess megnug að
gjöra nokkrar tilraunir eða kosta nokkru verulegu til ný-
breytni. Úr íslenskri ull, unninni upp til hópa, þ. e. a. s.
með toginu, fást aðeins grófir dúkar, en haldgóðir. þykja
mörgum, einkum kaupstaðabúum, sem ganga ekki til erfið-
isvinnu, þeir ekki nógu laglegir í klæðnað, en í slitföt eru
þeir ágætir. Með því að „taka ofan af ullinni“ og vinna
sérstaka dúka úr þelinu einu, má spinna fínna og jafnara
band og gjöra dúka, sem hæfa öllum mönnum á þessu
landi til hversdagsklæðnaðar. Úr þelinu má jafnvel búa
til svo fíngerða dúka, að ágætir eru sem sængurrekkvoðir
og í nærfatnað. ,,Gefjun“ hefir síðustu árin gjört dálítið
af slíkum dúkum, hvítum, og hafa þeir selst vel. Úr þel-
bandi má einnig prjóna nærfatnað, sem ætti að geta ver-
ið við allra hæfi hér á landi. Verksmiðjan „Gefjun“ hefir
í hyggju að koma á fót prjónadeild í þessu augnamiði.
III. Á hvern hátt er auðveldast og hentugast að auka ull-
ariðnaðinn, þannig, að hann fullnægi innanlandsþörfum,
hvort heldur með auknum heimilisiðnaði eða verksmiðju-
iðnaði, eða hvorttveggja, og hvaða tengsl væru þá heppi-
leg þar á milli. Á hvað bendir sú reynsla, sem
þegar er fengin.