Verklýðsblaðið - 04.04.1931, Síða 2

NorðJenzkur verkalýður lýsir samúð
sinni með Rauða Álþjóðaverkamannasambandinu.
með hverjum degi sem líður, fjölgar þeim
verkamönnum, sem lesa það og á ýmsan hátt
styrkja útgáfu þess.
Jæja, Ólafur minn, ég hefi nú ekki þetta
biéf lengra að sinni, en það verð ég að
segja þér, gömlum vini mínum og lærimeist-
ara. Hefði ég vitað hvað fyrir þér átti að
liggja, þá hefði ég óskað þess, að þú hefðir
dáið fyrir svo sem fjórum árum, svo að þú
hefðir getað endað æfi þína sem heiðarlegur
maður.
Þinn fyrverandi nemandi.
Svívirðilegt arðrán.
Engir launaþrælar auðvaldsskipulagsins eru
eins svívirðilega arðrændir og verkakonumar.
Kaup þeirra er að jafnaði miklum mun lægra
en kaup karlmannanna jafnvel þegar um sömu
vinnu er að ræða. Að slík ósvífni hefir getað
haldizt uppi er meðal annars að kenna samtaka-
leysi kvennanna. Hver einasta verkakona, hver
einasta kona, sem er launþegi verður að ganga
inn í samtök stéttarinnar vilji hún reyna að
ráða bót á þeim eymdarkjörum, sem hún og
stéttarsystur hennar eiga nú við að búa.
Einhver lökustu lífskjör, sem um er að ræða
hér í bæ munu þó vera meðal bakaríisstúlkna.
Algengast er að þær vinni „hálfan daginn“,
sem kallað er. Það er 61/2—7 tímar á dag. Fyr-
ir þetta fá þær frá 60—75 krónur á mánuði,
eða um 38 aura um klukkutímann; meira en
helmingi minna en verkakonukaup! Nokkrar
bakaríisstúlkur vinna fyrir ennþá minna — 33
aura um klukkutímann! Oft verða þær að vinna
eftirvinnu við hreingeming á bakaríunum, upp-
gjör o. fl., sem þær ekki fá greidda. Verði þær
veikar einn til tvo daga er það dregið frá mán-
aðarkaupinu!
Hvemig fara þessar stúlkur að lifa ? Jú,
flestar verða að vera upp á fjölskyldur sínar
komnar að meira eða minna leyti. Hvilík smán,
að hraustar og heilbrigðar stúlkur skuli þurfa
að láta foreldra sína sjá fyrir sér löngu eftir
að þær eiga að vera orðnar færar um að lifa
sjálfstæðu lífi. Það er sorglegt að gamlir og
úttaugaðir foreldrar skuli þurfa að troða út
pjmgjur bakaranna, af því börnin þeirra fá að
vinna hjá bökurunum fyrir smánarkaup!
Engin sú verzkm hefir rétt á sér, sem ekki
getur greitt verkafólki sínu lífvænleg laun.
Kröfur þær, sem bakaríisstúlkumar verða að
gera, em: Styttur vinnutími og svo há laun,
að hægt sé að lifa af þeim!
Sioii li Hii luodabaoia
Eftir A. Marchall.
Einu sinni var maður, sem hét Hrólfur
Lundabaggi.
Dag nokkUm mælti kona hans við hann:
„Þú ert orðinn svo fjandi feitur“.
„Já, ég veit það“, sagði hann, „ég borða
kannske of mikið“.
Og hún sagði: „Ónei, ekki finnst mér nú það.
Ég vildi að þú borðaðir meira. En ég er hrædd
um að þú haíir einhverja innvortisskömm.
Heldurðu að það sé ekki ráð fyrir þig að fara
til læknis ?“
Hann fór til læknis nokkurs, sem var sér-
fræðingur í því að megra fólk og hafði skrifað
bækur um það efni.
Og læknirinn sagði: „Sælir, þér komið auð-
vitað til að Iáta megra yður“.
Og Hrólfur Lundabaggi sagði: „Já, auðvitað
vil ég það“.
Og læknirinn spurði: „Étið þér kartöflur?"
Hrólfur Lundabaggi sagði: „Já“.
Og læknirinn sagði: „Þá verðið þé.r að hætta
að éta kartölfur. — Þetta kostar sextíu krónur.
Þakka fyrir. Sælir“.
Hrólfur Lundabaggi át nú ekki kartöflur
framar, þótt honum þætti þær góðar. En hann
Á þingi Verklýðssambands Norðurlands í
janúar, var samþykkt eftirfarandi ályktun um
afstöðuna til Alþjóðasambanda verkalýðsfélag-
anna:
„4. þing V. S. N. lýsir fyllstu samúð sinni
með Rauða Alþjóða-verkamannasambandinu og
vill vinna á grundvelli stefnuskrár þess.
Skal sambandið vinna af fremsta megni gegn
Amsterdamsambandinu og hinum skaðlegu
áhrifum sósíaldemókrata í verklýðshreyfing-
unni. Sérstaklega brennimerkir sambandið
Þingmálalundur á Eskifirði.
Mótmæli gegn inngöngu í Þjóðabandalagið.
Á þingmálafundi, sem haldinn var á Eski-
firði 15. febr. voru meðal annars samþykktar
eftirfarandi tillögur frá þeim Amfinni Jóns-
syni og Eyjólfi Eyjólfssyni:
1. „Fundurinn mótmælir því, að ísland gangi
í Þjóðabandalagið'4. Samþ. með öllum greiddum
atkvæðum.
2. „Fundurinn skorar á Alþingi að afnema
skólagjöld í öllum skólum ríkisins“. Samþ. í
einu hljóði.
3. „Fundurinn mótmælir skoðanakúgun
þeirri, sem farið er að beita í opinberum skól-
um og sjúkrahúsum“. Samþ. með öllum atkvæð-
um gegn 1.
Lygunum rignir niður
Á miðvikudaginn var, flutti Morgunblaðið
æfintýri í þjóðsagnastíl um Tryggva Helgason.
Segir blaðið, að Tryggvi hafi dvalið í Saurbæ
í vetur 0g hafi Einar Olgeirsson komið. honum
þar fyrir. Ekki er Verklýðsblaðinu kunnugt
um dvalarstað Tryggva, en hitt vitum vér, að
Einar Olgeirsson hefir aldrei á æfi sinni séð
þennan mann eða heyrt.
Þeim rignir nú heldur þétt niður lygasögun-
um frá íhaldsmönnum, Framsóknarmönnum og
krötum, sem kommúnistum er fléttað inn í.
Hvað mun seinna verða, þegar nær líður kosn-
ingum?
varð ekkert magrari. Og konan hans sagði: „Þú
verður að fara til annars læknis“.
Hann fór svo til annara læknis og sagði hon-
um, að hinn hefði sagt, að hann mætti ekki
borða kartöflur. Og Hrólfur Lundabaggi sagði:
„Og ég hefi nú ekki borðað kartöflur eða að
minnsta kosti mjög lítið og ég virðist þó ekk-
ert ætla að leggja af. Haldið þér að þér getið
nokkuð hjálpað mér, því þetta getur ekki geng-
ið lengur“.
Og læknirinn sagði: „Ef þér farið eftir því,
sem hann segir, þá er ekki von að þér leggið
af, því hann er enginn læknir í þessum efnum,
og auk þess hefir hann einusinni verið reglu-
lega dónalegur við konuna mína. En hafið þér
nógu mikla hreyfingu?“
Og Hrólfur Lundabaggi sagði: „Nei“.
Og þá sagði læknirinn: „Þá verðið þér að
hafa meiri hreyfingu. Sextíu krónur. Þakka
fyrir. Sælir“.
Og Hrólfur Lundabaggi fór nú að hafa meiri
hreyfingu, þó honum væri það heldur um geð
og fór aftur að eta kartöflur. En hann varð
bara feitari og konan hans sagði: „Þetta getur
nú ekki gengið, þú verður nú að fara til ein-
hvers annars læknis".
Og hann fór þessvegna til þriðja læknisins
og sagði honum hvað hinn læknirinn hefði sagt
um meiri hreyfingu.
Og læknirinn sagði: „Ég get sagt yður dálít-
ið um þennan læknir. Éyrst segir hann fólki
hvemig það á að fita sig og þegar hann hefir
sundrungartilraunir þeirra, sem hið hættulegf-
asta tilræði, sem samtökum verkalýðsins enn
hefir verið sýnt, og skorar á allan verkalýð að
sameinast til varnar gegn þeim.
Felxu: sambandið stjóm sinni að leita sam-
vinnu við Rauða Alþjóða-verkamannasamband-
ið, án þess þó að ganga í það. Álítur V. S. N.
það hina mestu nauðsyn að komast í sem bezt
samband við erlend verklýðssambönd, sem hægt
er að treysta til samhjálpar nú þegar svo stór-
kostlegar vinnudeilur eru framundan“.
Vefnaðarverkfallið sæmka
og A. S. V.
\ ’
Nú er lokið verkfallinu í sænska vefnaðar-
iðnaðinum og hefir vefnaðarverkamönnum að
þessu sinni tekizt að hrinda af sér að mest*
árás atvinnurekenda á launakjör þeirra.
Alþjóðasamhjálp verkalýðsins á sinn þátt f
þessum sigri verkfallsmanna. A. S. V. heftr
veitt stórfellda hjálp, safnað iim fé og matvæÞ
um handa verkfallsmönnum um alla Svíþjóð,
komið bömum þeirra fyrir á verkamannaheimr
ilum og á bamahælum sínum, sent matvæh
heim á heimili verkfallsmanna og komið upp
mörgum matskálum. Voru í einum þeirra veitt-
ar nærri 5000 máltíðir og 150 matarpakkai
sendir þaðan.
Allar Norðurlandadeildir A. S. V. hafa stutt
sænsku deildina í þessu verkfalli. Svo sem les-
endum Verklýðsblaðsins er kunnugt safnaði í«-
landsdeild A. S. V. handa sænsku verkfalls-
mönnunum meðal íslenzkra verkamanna. Mumi
hafa safnast um 300 kr., sem sendar voru jafn-
harðan. Auk þess hafa deildarfundir A. S. V.
í Reykjavík og úti um land sent sænsku félög-
unum samúðarkveðjur.
Safnið nýjum áskrifendum.
Safnið í blaðsjóðinn.
i...... • - r
SOVJET-STJÖRNUR
eru til sölu í
Bókaverzlun Alþýðu, Lækjargötu 4, Reykjavik
svo ekki haft nóg upp úr því, þá segir hann því
fyrst hvernig það eigi að fara að megra sig.
Þér virðist vera dálítið kvefaður. Hvað gerii
þér við því?“
Og Hrólfur Lundabaggi sagði: „Ég bara
snýti mér“.
Og læknir sagði: „Það er ekki nóg. Ég verð
að láta yður hafa meðal við því. Sextíu krón-
ur. Sælir“.
En Hrólfur Lundabaggi sagði: „En þér haf-
ið alls ekki sagt mér hvernig ég eigi að fara a3
því að megra mig“.
' Og læknirinn sagði: „Já, en það heyrir ekki
undir mína grein, ég "er sérfræðingur í kveí-
sjúkdómum. En fyrst þér ekki vissuð um það,
þá kostar það ekki nema fjörutíu krónur, því
ég er ekkert fyrir það að hafa af fó.ki“.
Og Hrólfur Lundabaggi fór heim og sagði
við konu sína: „Ég stend mig ekki við það að
vera alltaf að borga út peninga fyrir þetta, og
ég fer ekki til fleiri lækna“.
Og hún sagði: „Það myndi ég heldur ekki
gera. En ég hefi lesið í blaði um bók um megr-
un, og ef þú vilt get ég fengið hana lánaða á
Alþýðubókasafninu". Og hún sótti bókina á Al-
þýðubókasafnið og í henni voru margar mynd-
ir af berum karlmönnum, sem veltu sér alla-
vega á gólfinu, og í bókinni stóð að ef maður
velti sér svona tíu mínútur á dag, þá legði
maður af. En ef maður nennti ekki að veltast
alveg svona lengi, þá þyrfti maður kannske