Verklýðsblaðið - 04.04.1931, Page 4

Dívanar og Dívanteppi
Ef yður vantar dívana, þá kaupið þá hjá þeim, sem framleiða þá sjálfir og
bjóða yður einungis vandaðar vörur með sanngjörnu verði.
Húsgagnaversl, Erlíngs Tónssonar
Sími 1166. Hyerfiygötu 4. -- Baldursgötu 30. Sími 1166.
Farísear og
tollheímtumenn
Aldrei hafa útsvör verið innheimt af jafn-
miklu kappi eins og nú. Lögtaksmennirnir
gang-a hús úr húsi, og ef menn hafa ekki pen-
ingana í höndunum, þegar þeir koma, er misk-
unnarlaust „skrifað upp“ það litla, sem kann
að finnast, og ekki nóg með það, heldur eru
mörg dæmi þess, að þeir vaði inn í íbúðir
manna, þótt þeir séu ekki heima og „skrifi
upp“ án þess að vita hvort viðkomandi maður
á þá muni, sem inni eru.
Nú er það vitanlegt, að margir verkamenn
fá lánuð húsgögn hjá kunningjum sínum, sem
betur eru stæðir, eða öllu heldur hjá þeim, sem
orðið hafa að þrengja að sér með húspláss,
vegna hækkandi húsaleigu, og hins gífurlega
atvinnuleysis, sem hér ríkir á hverju ári, þó
aidrei hafi það verið eins ægilegt eins og í ár.
Það er sagt, að bæjarsjóður hafi oft látið
taka og selja húsgögn, sem verið hafa í íbúð-
um manna og verið annara manna eign, og hafa
lög'taksmennirnir þannig orðið til þess að stela
handa bæjarsjóði, svo framarlega sem viðkom-
andi maður ekki hefir getað lagt á borðið skjal
því til sönnunar, að þetta væri ekki hans eign,
sem oft er ekki hægt að sanna, vegna þess að
verkamenn eru ekki svo tortryggnir gagnvart
hverjum örðum, að þeir hafi allt skjalfest með
vitundarvottum eins og við svikara og brask-
ara væri að eiga. En tollheimtumennimir
verða að gera Faríseunum skil.
Nú kunna einhverjir að spyrja. Hversvegna
fara menn ekki í mál við bæjarsjóð, þegar
svona lagað kemur fyrir? Verkamenn geta
hvorki náð rétti sínum gagnvart bæjarsjóði eða
öðrum vegna þess að þeir hafa ekki efni á að
taka dýra lögfræðinga, sem taka ekki að sér
mál, nema peningamir séu vissir.
Það er hreinasta svívirða að ganga svona
hart að verkamönnum í annari eins óáran og
nú stendur yfir.
Það er víst ekki hægt að benda á mörg dæmí
þess, að svo hart hafi verið gengið að burgeis-
unu.m, jafnvel þótt þeir hafi farið á hausinn,
að þeir hafi ekki haft stól til að sitja á eða borð
tíl að borða við, en þannig er farið með okkur
verkamenn ál sama tíma og bæjarsjóður á tugi
þúsunda útistandandi hjá „máttarstólpum"
bæjarfélagsins.
Nei! Þeim er gefið eftir. J. J.
Fasistiskt morð í Hamborg
Nóttina fyrir 16. marz var kommúnistiskur
bæjarfulltrúi, Henning að nafni á leið til Ham-
borgar í bíl með öðru fólki. Er hann ók gegnum
eitt af úthverfum borgarinnar, réðust þrír fas-
istar (nationalsósíalistar) inn í bílinn og heimt-
uðu að félagi Henning léti af hendi öll plögg,
er hann hefði meðferðis. Að því búnu tóku þeir
upp byssu og skutu hann og létu svo um mælt,
að þeir hefðu leitað hans. Fóru þeir síðan úr
bílnum ,en létu nokkur skot ríða af áður en þeir
fóru, og særðu talsvert konu eina, sem í bíln-
um var.
í Hamborg er sósíaldemókratiskur lögreglu-
stjóri. Gerast fasistar ærið ósvífnir í morðurn
sínum og myrkraverkum í skjóli hans. Æsing-
ar eru miklar meðal verkalýðsins í Hamborg
út af þessu máli. Yfirvöldin hafa svarað með
því að banna öll kommúnistisk blöð og öll
kommúnistisk fundarhöld, bæði úti og inni.
„V erklýðsblaðið‘*.
Ábyrgöarm.: Brynjólíur Bjamason. — Árg. 5 kr., i
JausasiiUu 15 aura eintakið. — Utanáskrift blaðsina:
VerkiýJsblaðið, P. O. Box 761, Reykjavík.
Prentsmiðjan Acta.
Sorgarsaga.
(Verkamannabréf).
Ég verð nú að segja það, að slík ósvinna og
fyrir kom á síðasta Dagsbrúnarfundi, hefði
mér aldrei dottið í hug að yrði samþykkt hjá
okkur í félaginu. Það að fara að reka ungan og
greindan pilt í burtu og útiloka hann frá vinnu
fyrir engar sakir, finnst mér satt að segja svo
skammarlegt, að ég hefði nú varla trúað því
upp á Ólaf. En þó tók út yfir þegar ég sá að
Ólafur klappaði fyrir röflinu í honum Hirti.
Það er að segja, mér fannst það í fyrstu vera
röfl, en ég áttaði mig brátt á því að það var sú
mesta sorgarsaga, sem hent getur nokkum
verkamann. Hjörtur sagði sem sé, að allar hans
óskir hefðu í æsku snúist um það, að reyna að
leysa verkamenn undan okinu, en hefði svo
seinna séð, að þetta var svo erfitt, að hann
mundi ekki fá neinu áorkað, enda hefði hann
ekkert getað gert. Skildist mér sem hann hæld-
ist af því og vildi að svo færi fyrir fleirum, að
þeir yrðu að sjá hjartfólgnustu óskir sínar um
að vinna fyrir heildina, verða að engu, fannst
mér hann telja áhuga piltsins fyrir verklýðs-
málum fullgilda ástæðu til þess að hann yrði
rekinn. En ég vil nú spyrja verkamenn hvemig
fer fyrir okkur, ef ungu mennimir ekki hafa
kjark til að berjast fyrir og beita sér fyrir mál-
efnum okkar, mér finnst nú hafa farið svo með
okkar gömlu krafta, að farið hafi að síga að
þeim værð með aldrinum. Og ég segi fyrir mig,
að ef það á að fara að reka verkamenn úr Dags-
brún, vi 1 ég heldur fara og reyna að fá mér
vinnu ananrsstaðar, því slíkt svínarí get ég
ekki horft upp á. Verkamaður.
Þjófnaður eða lygi.
Árni Ágústsson hefur sagt frá því á tveim-
ur opinberum fundum, að Verklýðsblaðið væri
styrkt af burgeisum.
Er nú líklegt, að nokkur burgeis sé svo
heimskur að grafa sér gröfina á þann hátt?
Er nokkur maður svo heimskur að trúa því?
Það trúir því víst enginn ennþá, en það er sagt
að svo oft geti lýginn logið, að hann trúi að
lokum sinni eigin lýgi, og þar af leiðandi fer
Ámi nú bráðlega að segja frá því sem heilög-
um sannleika.
Vill nú ekki Árni Ágústsson benda nkkur á
þá burgeisa, sem vilja styrkja „Verklýðsblað-
ið“ svo við getum sótt peningana til þeirrai!!).
En hafi Ámi verið beðinn fyrir peninga til
Verklýðsblaðsins, þá er víst að hann hefir ekki
skilað þeim. En að draga sér peninga, sem menn
eiga að skila til annara, heitir þjófnaður. En
Árni getur huggað sjálfan sig og sagt:
„Það er ekki verra en annað“.
O. F.
Vinnukeimsla
í Sovétlýðveldunum.
Eins og áður hefir verið sagt frá hér í blað-
inu, er atvinnuleysi nú með öllu upprætt í
Sovétlýðveldunum. Vöntunin á æfðum vélaiðn-
aðarverkamönnum hefir gert sérstaklega vart
við sig upp á síðkastið og er það skiljanlegt ef
maður gerir sér grein fyrir hinni stórkostlegu
þróun iðnaðarins. Jafnóðum og hinn geysimikli
fjöldi nýrra verksmiðja og iðjuvera taka til
starfa, þarf vitanlega að hafa útlærða véliðn-
aðarmenn við hendina.
Til þess að fullnægja þessari þörf verða á
þessu ári útskrifaðir 1.200.000 verkamenn úr
verksmiðjuskólunum, 500.000 af námskeiðum,
sem miðstjóm atvinnumálanna lætur halda og
a. m. k. 600.000 verkamönnum verður kennt í
ýmsum verksmiðjum. Liðlega helmingur þeirra,
sem kennt verður eru konur, því Sovétlýðveld-
in eru eina landið í heiminum, þar sem konum-
ar njóta jafnréttis við karla og gegna jafnr
framt sömu skyldum og þeir, sem taka virkan
þátt í frajmleiðslunni, og dragast þannig loks
til fullnustu inn í þjóðfélagslífið sem fullgildir
þjóðfélagsmeðlimir, sem sýnir sig bezt í því, að
þátttaka kvenna í öllum opinbemm störfum
vex hröðum skrefum ár frá ári.
Það væri alrangt að láta sér detta í hug, að
í Sovétlýðveldunum séu konumar teknar inn í
verksmiðjumar í þeim tilgangi að fá ódýrari
vinnukraft, eins og tíðkast í öllum auðvalds-
lóndum. Síður en svo, því í Sovétlýðveldunum
fá. allir sama kaup, sem stunda samskonar
vinnu.
Þjóðfélagsleg aðstaða kvenna í Sovétjýðveld-
unum er stórkostlega merkilegt atriði, og mun
.blaðið síðar birta grein um þetta efni.
Kosningabomba
kratanna.
• Leiðrétting.
1 greiniimi „Kosningabomba sósíaldemó-
krata“ í síðasta blaði, hefir fallið úr lína á ein-
um stað, svo málsgreinin verður óskiljanleg.
Frá næstsíðustu greinasldlum í greininni átti
að standa:
„Rússneskir sósíaldemókratar ætluðu að
koma í veg fyrir verklýðsbyltinguna með því
að ljúga því upp að Lenin og félagar hans
væru þýzkir njósnaiar. Með þessuni fáránlegu
lygum átti að villa rússneskri alþýðu sýn, svo
hún héldi áfram að láta auðvaldið drottna yfir
sér, héldi áfram blóðbaðinu gegn stéttahræðr-
um sínum. Margir tníðu þessu um stund — en
lygar sósíaldemókrata megnuðu ekki að hefta
gang sögunnar“ o. s. frv.
í