Verklýðsblaðið - 27.06.1931, Side 3

Álýktnn miðstjórnar Kommúnistaílokks Istands
Framhald af 1. síðu.
hjúpað hið fasistiska eðli sitt. Það er því
hlutverk Kommúnistaflokksins að safna verka-
lýðnum, sem nú er að losna undan áhrifum
kratanna, undir merki sitt. Þessvegna þarf að
leggja alla áherzlu á að efla starf flokksins
og auka honum ásmegin í Reykjavík.
Tap íhaldsflokksins og vinningar Framsókn-
ar í sveitunum er merki þess að efnaðri bænd-
unum er að verða það ljóst, að Framsókn er
betri fulltrúi þeirra en íhaldsflokkurinn. Hi-ns-
vegar halda smábændurnir áfram að greiða
Framsóknarflokknum atkvæði sitt, sumpart
vegna þess, að stéttavitund þeirra er enn óljós,
og sumpart vegna þess, að þeir eiga ekki
kost á að kjósa neinn flokk, sem raunverulega
berst fyrir hagsmunum þeirra. — Hér er því
um risavaxin verkefni að ræða fyrir Kommún-
istaflokkinn, sem verður að setja sér það mark
að taka á sig forustuna í hagsmunabaráttu
smábændastéttarinnar á íslandi.
Hversvegna tekur Kommúnistaflokkurinn þátt
í Alþingiskosningum?
Tilgangur kommúnista með því að taka þátt
í kosningum til Alþingis og bæjarstjórna er
ekki fyrst og fremst sá að koma íulltrúum inn
á þessar samkundur, heldur til að boða alþýð-
unni til sjávar og sveita stefnu kommúnismans
og safna henni undir merki stéttabaráttunnar.
Alþingi er hluti af ríkisvaldi hinnar ráðandi
stéttar. Alþingi kemur ekki saman til að ráða
bót á kjörum alþýðunnar, heldur til að ræða
hagsmuni yfirstéttarinnar og semja lög í þágu
hennar. Alþingi kernur saman til að gera ráð-
stafanir þær sem napðsynlegar eru fyrir auð-
valdsskipulagið og þróun þess, undir yfirskyni
lýðræðis. Á krepputímum auðvaldsins er það
beinlínis verkefni Alþingis að rétta auðvaldið
úr kreppunni á kostnað alþýðunnar. Verkefni
þess Alþingis, sem nú kemur saman verður t.
d. að gera ráðstafanir til að koma á almennri
kauplækkun og hækka tollana, eins og aðal-
afrek þingsins í fyrra var að velta miljóna-
skuldum Islandsbanka yfir á herðar aíþýðunn-
ar. Þessvegna er það nú aðaláhugamál Fram-
sóknarþingmannanna, sem góðra þjóna hins
ríkjandi skipulags, að nota meirihlutaafstöðu
sína til að koma á vinnudómi og ríkislögreglu
og binda ísland fastara á klafa brezka auð-
valdsins með því að láta það ganga í Þjóða-
bandalagið.
Þingræðið er aðeins yfirskin lýðræðis. í raun
og veru er það grímuklætt alræði borgara-
stéttarinnar. Stjórn sú, sem nú tekur við völd-
um verður minnihlutastjórn, hefir mikinn
minnihluta íslenzku þjóðarinnar að baki sér.
Hitt er þó aðalatriði, að allar þingræðisstjói-nir
eru minnihlutastjómir í raun og veru. Allar
rækja þær hagsmuni hinnar fámennu stéttar,
sem drottnar yfir atvinnutækjunum, gegn
hagsmunum vinnandi stéttanna, sem oftast
hjálpa þeim upp í valdasessinn með atkvæði
sínu. Ástæðan fyrir þessari þ j óðf élagslegu
mótsögn, er að eignastéttin hefir ekki einungis
einokun á framleiðslutækjunum, heldur og á
allri fræðslustarfsemi og hinu pólitíska og
þjóðfélagslega trúboði. f höndurn borgarastétt-
arinnar eru skólar, kirkjur, blöð, bækur, út-
varpið o. s. frv. Þessi tæki móta husgunarhátt
svo að segja hvers einasta heimilis á landinu
að meira eða minna leyti. Auk þess skapa
yfirráðin yíir atvinnutækjunum auðmanninum
beinlínis andlegt vald yfir þeim hluta alþýð-
unnar, sem ekki er farinn að hugsa. Alþýðu-
maðurinn er háður drottnanda auðsins á allan
fcátt, það er undir honum komið hvort verka-
maðurinn fær átvinnu, smábóndinn og smá-
útvegsmaðurinn lán o. s. frv. Það vill oft verða
svo, að alþýðumaðurinn fylgir í blindni hverri
bendingu „höfðingjans".
Á meðan auðvaldið er nokkumveginn fast
í sessi, er þingræðið örugg stjórnaraðferð fyr-
ir yfirstéttina, jafngildi einræði hennar. En
strax þegar auðvaldinu fer að hnigna og er
í hættu statt, þegar það hættir að geta fuh-
nægt óbrotnustu þörfum fjöldans, hnignar líka
þingræðinu. Þá getur auðvaldið ekki lengur
veitt sér þann „lúxus“, að gefa vinnandi stétt-
unum málamyndaríhlutunarrétt um stjóm
landsins, vegna þess, að það missir jafnframt
valdið yfir hugum alþýðunnar.
Þá er þingræðið afnumið og gripið til ein-
ræðis fasismans.
Ólga sú, sem staíaði af atvinnuleysinu og
kreppunni hér í vetur, varð t. d. til þess að
þingræðisreglurnar voru brotnar af leppum
brezka bankaauðvaldsins, aðallega til að hyhna
yfir hina réttu ástæðu fyrir neitun ríkis-
ábyrgðar fyrir virkjun Sogsins.
Kommúnistum er það fullljóst, að þingið
getur aldrei oiðið nýtilegt vopn í hendi verka-
lýðsins. Verkalýðurinn verður að skapa sér sitt
eigið ríkisvald, og hann mun ekki gefa arð-
ránsstéttinni, sem hann ætlar að útrýma,
neinn þátt í því. Fyrirmynd verkalýðsríkisins
hvar sem er í heiminum, verður ráðstjórnar-
vald Sóvét-Bandaríkjanna.
Kommúnistum er það einnig ljóst, að starf-
semi þeirra á Alþingi er aðeins tiltölulega veiga-
lítill hlekkur í hinni almennu stéttabaráttu.
Úrslit mála í sókn og vörn fer fyrst og fremst
eftir því hvernig stéttabaráttan tekst utan
Jnngsins. Sé hægt að knýja valdhafana til þess
að láta undan síga í árásum sínurn á verka-
lýðinn eða að gefa að einhverju leyti eftir
fyrir kröftum hans, er það vegna þess, að
samtök hans eru svo styrk, kröfur hans svo
einhuga og barátta hans svo ótrauð, að vald-
hafarnir telja öllu skipulagi sínu hættu búna.
Kaupskapur og samningar við fulltrúa hinna
íjandsamlegu stétta bera engan árangur á
tímabih hinnar miskunnarlausu stéttabaráttu.
Það er aflsmunur stéttanna sem jafnan ræður
úrslitum.
Þessvegna er það rniklu meira virði fyrir
verkalýðinn að Kommúnistum tókst að safna
1165 atkvæðum í 5 kjördæmurh en að þessb'
3 kratar komust á þing. 1000 kommúnistisk
atkvæði og enginn þingmaður er líka miklu
meira virði en t. d. 1 kommúnistiskur þing-
maður og 500 atkvæði.
Hversu næri'i framkvæmdinni kröfur verka-
lýðsins eru, veltur einmitt mest á því, hversu
margir verkamenn fylkja sér um þær og eru
reiðubúnir að berjast fyrir framkvæmd þeirra.
Þessar kosningar hafa verið fyrsta liðskönn-
un Kommúnistaílokksins. Og liðskönnunin hefir
tekist vel. Kommúnistaflokkurinn veit, að bak
við kröfur hans standa þessir 1165 kjósendur
og miklu fleiri vinnandi menn og konur, sem
ekki hafa kosningarrétt, auk alls fjöldans, sem
fylgir honum í þeim kjördæmum, þar sem eng-
ir Kommúnistar voru í kjöri. Og hann veit,
að þessi fjöldi er reiðubúinn að berjast með
honum til hins ýtrasta.
Lærdómar kosninganna.
Við þessar kosningar hefir Kommúnista-
flokkurinn átt við gífurlegt ofurefli að etja.
Fé ]:að, sem borgaraflokkarnir þrír hafa ausið
út í kosningarnar skiftir vafalaust hundruðum
þúsunda. Blöð þeirra hafa verið send út á
hvert heimili og í bæjunum hafa launaðir
kosningasmalar komið inn á svo að segja hvert
tinasta heimili og ekkert til sparað til að á-
netja kjósendur í net blekkinganna.
Hinn ungi Kommúnistaflokkur hefir átt við
mikla örðugleika að stríða að korna skoðunum
sínum og röksemdum út til alþýðunnar. Hann
hefir verið fjárvana og hefir aðeins haft Verk-
lýðsblaðinu á að skipa auk þess sem „Verka-
maðurinn“, málgagn Verklýðssambands Norð-
urlands, hefir stutt hann í baráttunni. Rök-
semdir flokksins hafa «kerið sterkar, steínu-
skrá hans skýr og alþýðleg. Með þróttmiklum
rökum hefir flokkurinn bent alþýðunni á einu
leiðina út úr ógöng'um auðvaldskreppunnar og
sá hluti alþýðunnar, sem hefir átt kost á að
kynnast rökum flokksins, hefir tekið þeirn vel.
Af veilum og göllum kosningabaráttunnar
eru þessir helstir:
1. Fjármálastefnuskrá flokksins og baráttu-
stefnustefnuskrá hafa ekki verið skýrðar nógu
vel og alþýðlega, hvorki í ræðu né riti.
• 2. Blöð flokksins og rit hafa ekki náð nægi-
legri útbreiðslu.
3. Kosningabaráttan var ekki nógu vel tengd
hinni daglegu hagsmunabaráttu verkalýðsins.
4. Fjársöfnun í kosningasjóðinn var sama
og engin. í því efni hefir orðið vart mikillar
deyfðar hjá félögunum víðsvegar um landið.
5. Skipulagsbundin, munnleg boðun á stefnu
flokksins meðal alþýðunnar var sama og engin.
Félögunum hefir ekki verið ljóst mikilvægí
kosnngabaráttunnar, sem óvenjulegs tækifæris
til þess að vekja fjöldann og leiða hann inn
á réttar pólitískar brautir. Hin skipulegs-
bundna ,,prívatsmölun“ andstöðuflokkanna
mætti svo að seg-ja engri andstöðu af hendi
Kommúnista. Áðalsökina á þessu á miðstjórnin
og stjórnir flokksdeildanna. Að vísu var við
mikla örðugleika að stríða þar sem var skort-
ur á reynslu í starfinu hjá ýmsum félögum,
en það hefir sama og ekkert verið gert til
að yfirvinna örðugleikana. Þetta á einkum við
um Reykjavík.
Allar þessar veilur þarf að gagnrýna vægð-
arlaust og þær meiga ekki endurtaka sig.
Loks hefir það tvímælalaust verið floltknum
til hins mesta tjóns, að hafa ekki frambjóð-
endur í fleiri kjördæmum en þessum 5. Víða
annarsstaðar hefir hann átt mikið fylgi. I
Skagafjarðarsýslu munu það hafa verið nær
eingöngu Kommúnistar sem kúsu frambjóð-
endur Alþýðuflokksins og margir kjósendur,
t. d. í Barðastrandai’sýslu stóð Kommúnista-
flokltnum næst. I Mýrasýslu eiga kratar ekk-
ert fylgi, en Kommúnistar talsvert. Þar hvöttu
félagarnir verkamenn til að skila auðum seðl-
um. I Suður-Múlasýslu neitaði annar frambjóð-
andi Alþýðuflokksins að skrifa undir flokks-
stefnuskrána og var honum greitt atkvæði,
ekki sem krata, heldur sem manni, sem í skoð-
unum sínuni stendur mjög nærri Kommúnista-
flokknum. Á ísafirði á flokkurinn einnig tals-
vert fylgi.
Það er því full víst, að með því að stilla ekki
í fleirum kjördæmum hefir Kommúnistaflokk-
urinn látið ágætt tækifæri til að safna alþýð-
unni undir merki stéttabaráttunnar, ganga sér
úr greipum.
Bvýnustu verkefni Kommúnistaflokksins.
Sú stjórn, sem nú sest að völdum, verður
minnihlutastjórn. í fyrsta lagi er það minni-
hluti þjóðarinnar, sem greitt hefir Framsókn-
arflokknum atkvæði. Mikill meiri hluti hefir
með atkvæði sínu tjáð sig andvígann honum.
Hitt er þó aðalatriðið, að Framsóknarflokkur-
inn er fulltrúi lítils minnihluta þjóðarinnar,
stórbændanna og fámennrar klíku fjáiiúógs-
manna í kaupstöðunum, sem eru í bandalagi
við þá.
Nýja stjórnin mun binda landið enn fastar
á klafa brezka auðvaldsins, beita ríkisvaldinu
enn freklegar en áður til að velta byrðum
kreppunnar yfir á alþýðu og halda áfram á
hinni fasistisku braut fráfarandi stjórnar.
Nýja stjómin mun ekki hafa rneiri hluta í
efri deild Alþingis og á því líf sitt undir aðstoð
annaðhvort íhaldsflokksins eða kratanna. Af-
staða kratanna til stjórnarinnar verður annað-
hvort sú, að þeir veita henni stuðning, eða þeir
verða í málamyndar andstöðu við hana til þess
að þvo hendur sínar frammi fyrir almenningi.
Ekki er ósennilegt að þeir reyni að sýnast í
andstöðu við hana, en veiti henni samt sem
áður þann stuðning, sem nauðsynlegur er til
þess að hún geti setið við völd, án hjálpar t-
haldsflokksins.
Eini flokkurinn, sem mun taka upp bai-átt-
una gegn minnihluta-sultarstjórn auðvaldsins,
er Kommúnistaflokkur íslands. Það er því
verkefni flokksins að fylkja íslenzkri alþýðu
til baráttu gegn atvinnuleysinu og kreppunni
og árásum atvinnurekenda og verkfæris þeirra,
ríkisstjómarinnar.
Betur en nokkru sinni áður verður flokk-
urinn að skýra baráttustefnuskrá sína, kröf-
ur og tillögur fyrir alþýðunni. Einkum verður