Verklýðsblaðið - 15.09.1931, Qupperneq 1

VERKLYÐSBIAÐIÐ
ÚTGEFANDI: KOMMÚNISTAFLOKKURISLANDS (DEILD ÚR A.K.)
II. ápg. ReyRjavík 1S. september 1931 42. tbl.
Alræði bankaauðyaldsins!
40% launalækkun.
Stefnuskrá hungurstjórnarinnar: Neyð hjá almenningi til að greiða skuldirnar til lánar-
drottnanna. Margfaldur gróði bankaauðvaldsins. Úrræði ríkisstjórnarinnar.
Þar kom að því að ríkisstjórnin kvað upp
úr með stefnuskrá sína og ,,ráð“ við krepp-
unni, eftir allan sóninn um lækkun dýrtíðar-
innar o. s. frv.
1 síðasta tbl. Tímans ritar Jónas frá Hriflu
grein er heitir: „Ef íslenzk framleiðsla fellur
um tvo fimmtu hluta verðs“. Þar er gengið
hreint til verks og því lýst yfir að: „Verkefn-
ið framundan er þá þetta: Að laga eyðsluna
cftir framleiðslunni, þó það þýði ef til vill allt
að 40% lækkun frá því, sem verið hefir4'.
Þar með er gefið til kynna að laun verka-
lýðsins eigi að lækka um 40%, að þeir eigi að
spara við sig um 40%, aðeins að lifa til þess
að „halda við starfsorkunni og greiða vexti og
afborganir af skuldum“ (J. J.). Verkalýðurinn,
sem hefir orðið að lifa mánuðum og árum
saman á hungurtakmörkunum, orðið að lifa af
trosi eða hafrasúpu, hírast í kjöllurum, þar
sem aðeins er pláss fyrir rúmin, en borð þekk-
ist ekki — sá verkalýður á að spara, spara
40%. Og til hvers? Aldrei hefir verið opin-
skár og hryssinglegar sagður sannleikinn um
tilveru íslenzku alþýðunnar, tilgang starfs
hennar og lífs í núverandi auðvaldsskipulagi,
en í þessum orðum Jónsasar frá Hriflu, að
sveitafólkið og verkamenn þurfi að „neita sér
um allt nema að halda við starfsorkunni og
greiða vexti og afborganir af skuldum“. Is-
lenzka alþýðan á að þræla baki brotnu og að-
eins fá eitthvað að jeta fýrir, — til þess að
borga skuldirnar! Það er nú lífstakmarkið, sem
hún á að tóra fyrir! Sem ánauðugur þfæll, of-
urseldur erlendu auðvaldi, á hún að lifa og
starfa — ef líf og starf skyldi kalla — aðeins
til þess að greiða skuldirnar til bankaauðvalds-
ins. Allt, sem menningarvottur heitir, allt, sem
alþýðuna hefir dreymt um sem betri, kjör:
bættir bústaðir, sæmileg húsgögn, hollari og
betri klæðnaður, fullkomnara uppeldi barn-
anna — öllu á að fórna á altari skuldagreiðsl-
anna, á altari bankaauðv^ldsins.
Aukinn gróði bankaauðvaldsins.
J. J. predikar að allt eigi að spara, nema
eitt. Það eru skuldirnar. „Þar er því miður
ekki hægt að spara. Skuldir sínar verða þjóðir,
bæjarfélög og einstaklingar og borga“ (J. J.) .
Það er auðheyrt að hér talar tryggur þjónn
Lundúnaauðvaldsins máli herra sinna.
Það, sem hér er farið fram á er að banka-
, auðvaldið græði stórkostlega á neyð almenn-
ings. Peningar þeir, sem hér um ræðir að
greiða til baka, voru teknir að láni, þegar gildi
þeirra var miklu minna en nú er. Raunveru-
legt gildi peninganna hefir hækkað stórkost-
lega við verðfall afurðanna. Fyrir 1000 kr.
fæst nú þrefallt meira af hveiti en áður.
Og gildi peninganna myndi hækka enn meir
við lækkun þá á vinnuafli og öðru, sem J. J.
berst fyrir. Skuldirnar hafa í rauninni hækk-
að í gildi um 40% við að verð afurðanna hefir
fallið um 40%.
Ef lánardrottnum væru því greiddar skuld-
irnar að fullu nú, þegar þeir geta keypt vör-
ur 40% lægra fyrir sömu peninga en þeir gátu,
þegar þeir lánuðu féð út, þá hafa þeir grætt
40% á verðfallinu auk allra vaxtanna.
Það, sem ríkisstjórnin fyrir munn J. J., fer
fram á er hvorki meira né minna en að öll ís-
lenzka alþýða spari, svelti sig, neyti sér um
allt, til þess að auðvaldið geti grætt 40% á
neyð hennar.
Ef alþýðan vill neita sér um allt, þá ætlar
yfirstéttin að reyna að spara!
Og þegar hungursstjórnin er búin að bera
fram kröfuna um að gróði bankaauðvaldsins
verði að vera tryggur, þó alþýðan verði að
neita sér um allt, „þá kemur J. J. að hinum,
hálaunuðum stórlöxum Framsóknar, íhalds og
krata og þá segír hann þessi eftirtektarverðu
orð: „Ef sveitafólkið og verkamenn bæjarins
neita sér um allt nema að halda við starfs-
orkunni og greiða vexti og afborganir af skuld-
um, þá verða aðrir að spara líka“. — Þar kom
það. Fyrst eiga fátækir bændur og verkamenn
•að líða nauð og beygja sig í auðmýkt. Þá ætl-
ar hungursstjórnin að láta „bæjarstjórnir og
Alþingi finna leiðir til að færa niður útgjöld-
in“. Verkamenn vita hvaða leiðir þessar stofn-
anir yfirstéttarinnar muni finna. 40% lækkun
berklastyrks, 40% lækkun fátækraframfærslu,
40% lækkun á kaupi verkafólks og starfs-
manna, nema kóngsins og þeirra ríkustu —
það verða „leiðirnar“, sem, þeir herrar finna.
Stefnuskrá fasismans á Islandi er hérmeð
birt. Almenn, stórkostleg árás á lífskjör alþýð-
unnar, geysileg lækkun á lífsstigi og menningu
hennar, til að auka að sama skapi gróða
skuldareigenda, lánardrottna, útlenda banka-
auðvaldsins. Og takist þessi árás, þá tekur
önnur við, enn meiri lækkun, því kreppan verð-
ur ekki yfirstigin, meðan auðvaldsskipulagið
heldur áfram að vera til.
Kröfur alþýðu.
Nú reynir á að alþýðan til sjávar og sveita
skilji í tíma hættuna, sem á ferðum er og
undirbúi sig undir að taka á móti árásinni.
Alþýðan veit að ráði hún sjálf, þá væri engin
kreppa til, eins og nú er í Ráðstjórnarríkjun-
um. Þar batna lífskjör alþýðu og framleiðslan
eykst. En hér er nú fagnaðarboðskapur Fram-
sóknarflokksstjórnarinnar, eftir 4 ára „við-
reisn“ og „alhliða umbætur" í samráði við
krata, sá: að alþýðan verði að neita sér um
allt nema að viðhalda starfsorkunni (fyrir
auðvaldið) og greiða skuldirnar (til auðvalds-
ins).
Nú dugar ekki lengur að fljóta sofandi að
feigðarósi. Verkalýður bæjanna verður ’ að
taka upp baráttuna móti árás hungurstjórnar-
innar og fylkja sér um kommúnistaflokkinn
til hlífðarlausrar árásar á auðvaldið og vernd-
ara þess.
Lokatakmark þeirrar baráttu er kollvörpun
auðvaldsskipulagsins, alræði alþýðunnar og
framkvæmd sósíalismans.
Augnablikskröfur verkalýðsins í þeirri bar-
áttu eru nú: Frh. á 4. síðu.
Audvaldsrád við
kreppuuui.
I lesbók Morgunblaðsins 13. þ. m. birtist
grein eftir aðalátrúnaðargoð íhaldsins hér á
landi og víðar, Gustav Cassel.
í byrjun kreppunnar hélt þessi leiguritari
fjármálaauðvaldsins því fram, að hér væri
um enga offramleiðslukreppu að ræða, allar
„sósíalistiskar“ skoðanir á kreppunni væru
hugarburður. Þetta væru bara ofurlítil „fjár-
hagsvandræði“, sem brátt mundu lagast. Nú
þegar þriðjungur bómullarframleiðslunnar í
forgangslandi auðvaldsins, er eyðilagður,'
hveitinu brent og kaffinu hent í sj óinn með-
an tugir miljóna ganga auðum höndum og
svelta, stoðar ekki lengur að loka augunum
fyrir staðreyndunum. Og allt þetta skeður í
Ameríku, hinu mikla fyrirmyndarlandi
„frjálsu samkeppninnar“, þar sem engir at-
vinnuleysisstyrkir eða erlendar lántökur
trufla hið „hreina“ og sanna auðvaldsskipulag.
Að menn sem hafa orðið sér svona áþreif-
anlega til skammar frammi fyrir alheimi, eins
og Gustav Cassel, skuli dirfast að taka sér
penna í hönd til að skrifa um kreppuna,
gegnir furðu.
En hr. Cassel skrifar fyrir peninga (—
meðal annars hefir hann gefið Framsóknar-
stjórninni „góð ráð“ —) og nóg er af auð-
valdsblöðum til að halda uppi heiðri hans.
Þessvegna hefir hann nú tekið sér fyrir hend-
ur að skýra orsakir, kreppunnar í nefndri
Morgunblaðsgrein — og jafnframt finnur
hann ráðin til að lækna hana.
Aðalorsök kreppunnar segir Cassel vera —
atvinnuleysisstyrkina og atvinnubæturnar. —
Með öðrum orðum, hollráð auðvaldssérfræð-
ingsins eru að láta þessar 35 miljónir manna,
sem eru atvinnulausir í auðvaldslöndunum
deyja drotni sínum, og minka þar með kaup-
getuna enn meira en orðið er. En það þýðir
sama sem að'vörubirgðirnar aukast enn drjúg-
um — það þarf að brenna meira af bómull og
hveiti, eyðileggja enn meira af kaffi o. s. frv.
— í stuttu máli, það þarf að eyðileggja 35
miljónir manna — og ennfremur álíka mikið
af lífsnauðsynjum og nægja mundi handa
þessum 35 miljónum til að lifa sómasamlegu
lífi!
Vísindi Jóns Þorlákssonar verða kannske
betur skiljanleg einhverjum, ef þess er gætt,
að hr. Gustav Cassel er meistari hans.
Verkamenn! Minnist þessara vísinda, þegar
bæjarstjórn og ríkisstjórn fara að svara kröf-
um ykkar um atvinnubætur og atvinnuleysis-
styrk í vetur.
Markinu náS í Reykjavík!
í dag er 15. september. Kommúnistaflokk-
urinn hafði sett sér það mark, að hafa fjolgað
meðlimum sínum um 20% fyrir þann tíma.
Eins og gefur að skilja, höfum við ekki feng-
ið skýrslur nema frá Reykjavíkurdeildinni enn.
En hér er markinu náð.
Deildinni hafa bæzt 21 félagi síðan 13. ágúst
Áfram með meðlimasöfnunina, félagar!