Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 41

ANDVAHI
HAGIR JÓNS OG HÆTTIR
39
eigi síður en aðrir," segir Eiríkur Briem1) „en aldrei varð hann ölvaður, svo að á
því bæri; þoldi hann eflaust mikið.“ Benedikt Gröndal hefir það orðbragð um
þetfca,2) að ekki hafi verið „vant, að nokkuð yrði að Jóni, þó að hann drykki tölu-
vert“. Hér mun nærhæfis orðum hagað. En fám myndi ihafa til 'hugar komið,
samtímamönnum Jóns, að hann yrði að dæmum hafður um drykkjuskap tæpum
30 árum eftir dauða sinn, en sú hefir þó raun á orðið, og er það í blaðagrein
einni, sem heitir „Ofdrykkja íslenzkra merkismanna".3) Sú grein sætti þó and-
mælum þegar, jafnvel af hálfu sjálfs ritstjóra blaðsins,4) svo að ætla má, að þessi
dómur hafi ekki fest rætur. Tíðastur drykkur betri manna í heimahúsum, er gesti
bar iað, var þá rommblanda (romm og heitt vatn með sykri), og vart þókti annað
hæfa um heldri menn en að hafa jafnan nægar birgðir heima fyrir af rommi,
handa gestum, nálega sem nú á tímum kaffi. Jón verzlaði jafnan við sama mann
(Mini) og var að aldarhætti alldrjúgtækur á þessar vistir, tók jafnan vænan dunk
af rommi í senn, enda gesfcanauð mikil á heimili hans allan seinni hluta ævinn-
ar. Á afmælisdag sinn .hafði Jón jafnan nokkuð sérstakt við. Áratugum saman
hafði hann þá jafnan á borðum ungversk vín, æ hinar sömu víntegundir. Aðrar
hressingar, sem til munaðar metast, er Jón ekki við kenndur, nema reykingar,
jafnan vindla, og þó aldrei í vinnutímum, helzt á kvöldum, er gestir voru, eða í
samkvæmum. Jafnan keypti Jón hina sömu tegund vindla, frá sama manni og
var vandur að, sem um drykkjarföng. Allt þetta má grannt greina af reikninga-
safni Jóns.5 6) Sjá má loks, að te hefir Jóni þókt gott.0) Llm skemmfcanir er þess að
geta, að Jón hefir haft gaman aif söng; að minnsta kosti er það víst, að sókt hefir
hann tíðum söngleikia>, og eru rninjar þess nægar í safni hans.
Jón var viðmótsþýður jafnan, við hvern sem var, hinn alúðlegasti í fram-
komu og látlaus, en í samkvæmum er því viðbrugðið, hver fagnaðarauki var að
honum. Svo segir Eiríkur Briem:7) „Sæti hann og væri að hugsa um eitthvað,
þá var eins og nokkurs konar mók færðist yfir hann, en í viðræðum var bann
hinn skemmtilegasti maður og jafnaðarlega skrafhreyfínn; í samkvæmum var
hann allra manna glaðastur og talaði þá einatt af mesta fjöri.“ Hvarvetna þókti
Jón og góður gestur, þar er hann kom, og var honum tekið tveim höndum; var
sízt hætt við, að snurða kæmi á viðræður, cr hann bar að garði; „og hann saii]i
1) Andvari VI, bls. 40.
2) Benedikt Gröndal: Dægradvöl, bls. 243.
3) Templar XXI, bls. 142.
4) Sst., bls. 161-2.
5) Þskjs.
6) Bréf JS. 1911, bls. 91.
7) Andvari VI, bls. 39-40.