Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 50

48
PÁLL EGGERT ÓLASON
ANDVAF]
lærdóm sameina veraldarþekking og ekki hafa lifað of afskekktir og utan við af-
skipti af umheimi, og ef nú í stað Dr. Schevings yfirkennara skyldi ráða nýjan
kennara með þessum eiginleikum, þá hlyti við val hans sérstaklega að miða við
iþað, ekki eingöngu, að hann væri maður vel að sér, heldur einkum, að hann sé
heirna í högum 'þeirra tíma, sem nú standa yfir, og anda þeirra, hafi lifað og
tekið þátt í þeim á þann hátt, að hann með því hafi áunnið sér hér í landi
ástsæld og vináttu, cn sé jafnframt þessum eiginleikum gæddur virðingarverðu,
veglyndu og sjálfstæðu skapi og breytni.
Þegar við nú enn frernur beitum ijressum mælikvarða á þá landsmenn, sem
eru í þeirri stöðu, að vera rná, að þeir kynnu að vera viljugir til þess að taka við
yfirkennaraembættinu, með þeim skilyrðum, er getið var, þá þekkjum við engan,
sem (eftir okkar beztu sannfæringu) myndi vera betur til fallinn en cand. philos.
Jón skjalasafnsritari Sigurðsson. Að vísu viturn við ekki, hvort hagir hans eða
önnur atvik leyfa honum að taka að sér stöðu þá, sem hér ræðir um, en við entm
sannfærðir um, að hann er maður, sem af einlægni elskar föðurland sitt og er
reiðubúinn til þess að veita því þjónustu sína. Við vitum, að hann er búinn
margháttaðri þekkingu, einkum ágætri málfræðakunnáttu, að hann er maður
göfuglyndur og fastlyndur og að hann auk þess hér á landi hefir áunnið sér
rnikla virðing og almennt traust.
Ef svo skyldi að lokum fara, að Sveinbjörn rektor Egilsson kynni að ráða við
sig að ibeiðast lausnar frá skólanum og rektorsembættið þannig verða laust, þykj-
urnst við einnig breyta samkvæmt skyldu vorri, er við í samræmi við það, er talið
hefir verið fram, dirfumst virðingarfyllst að fara fram á það, að lagt verði til,
að Jón skjalasafnaritari hljóti þessa stöðu.“
Það má segja, að stiftsyfirvöldin í þessum tillögum sínum hafi séð bezta úr-
ræðið í þessu máli. En allt strandaði á Jóni sjálfum. Þegar kennslumálaráðu-
neytið tók að hreyfa þessu boði við hann, veigraði hann sér við af þeim ástæðum,
sem fyrr greinir, enda voru þá kjör hans svo að tekjurn til, að yfirkennaraembætt-
ið gat ekki verið honum keppikefli, launanna vegna, og sízt til uppörvunar að
eiga að taka við yfirstjórn skólans í álag, meðan annar væri þó rektor að nafn-
inu til. Hann benti þá ráðuneytinu á þá menn, sem honum þóktu bezt til fallnir.
Bjarni Jónsson var vitanlega ekki fáanlegur í yfirkennarastöðu, með því að hann
hafði þá sarna embætti jneð hærri launum í dönskum latínuskóla, hafði og gegnt
rektorsstörfum um tíma þar og átti vísa framavon, með því að lrann naut mikillar
virðingar í sinni stétt. Konráð treysti sér ekki til starfsins. Eftir ráðurn Jóns var
þá leitað til síra Halldórs Jónssonar á Hofi. Buðu stiftsyfirvöldin honurn yfir-
kennaraembættið með bréfi, dags 11. nóv. 1850,1) en hann skoraðist undan því