Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 53
ANDVARI
IIAGIR JÓNS OG IIÆTTIR
51
að glepja sig. Honum skildist það, að iðjusemi er fullnægja lífsins, fóstra allra
dygða, felur í sér sjálfri launin, rósemi hugar og ánægju hið innra. Þrekið og
þrautseigjan brúuðu honum allar ófærur. Staðfestan leiddi hann að marki.
Drengskapurinn opnaði honum hjörtu manna. Svo var lundin göfug, að aldrei
leitaði hann að hefna sín á öðrum mönnum, þó að gert hefðu á hluta hans, og
var þó langrækinn undir niðri. „Þækti honum einhver gera á hluta sinn, þá lét
hann sig það oftast litlu skipta, en ef sá hinn sami vildi aftur vingast við hann,
þá veitti það stundum erfitt," segir Eiríkur Briem.1) Stillingin var dæmafá af
jafnstórlyndum manni. „Geðríkur maður var lrann, en því merkilegra er það, að
það bar mjög sjaldan til, að hann ámælti einstökum mönnum," hvort heldur var
í tali eða á prenri, segir sami maður,2) og er það sannmæli. Benedikt Gröndal
segir, er hann lýsir þeim Jóni og Konráði Gíslasyni3): „Konráð var bráðlyndur og
Jxildi enga mótsögn, rauk oft upp með skammir og ójöfnuð; Jón kunni að stjórna
sér, var rólegri og ritaði aldrei skammagreinir."
Það var gifta Jóns, að honum glaptist ekki gott upplag.
Slíkir kostamenn hljóta að verða forustumenn, ef þeir vilja beita sér.
Það var gifta hinnar íslenzku þjóðar, að Jón Sigurðsson vildi það.
Þ\á munu síðari þættir þessa rits lýsa.
1) Andvari VI, bls. 40.
2) Andvari VI, bls. 41.
3) Benedikt Gröndal: Dægradvöl, bls. 164-5.