Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 160
158
SEX KVÆÐI UM JÓN SIGURÐSSON
ANDVARI
En var ei hennar sorg á sandi reist?
Vér sjáum eldvagn tímans fara geyst.
Og hvort er nú ei miklu meira en fyrr
um menn og flokka, er allir geta treyst?
Svo þó aS bærinn kalli oss klukkan þrjú,
vér kveðjum forsetann í þeirri trú,
að steinninn muni standa að ári kyrr
og stefna oss að sömu gröf og nú.
Og víst er sælt að geta gengið að
jafn góðum manni á svona vísum stað,
sem auk þess getur enga björg sér veitt,
þótt allt hans líf sé rangfært sitt á hvað.
Því nú er öllum annt um forsetann
og allir landsins flokkar slást urn hann,
og þeir, sem aldrei tóku tryggð við neitt,
þeir telja sér hann utanflokkamann.
En hvar var þá öll hrifning vor í dag?
Var hún með þeirri rausn og tignarbrag,
er hæfir þjóð, sem aldrei aðhefst neitt
í ósamræmi við sitt hjartalag?
— sem aldrei vildi venja heiminn af
að vænta af sér hins mesta, er drottinn gaf
til brautargengis þeim, er hafa þreytt
í þúsund ár sitt stríð við nyrzta haf?
0, guð vors lands, ó, Islands þúsund ár!
Er enginn himinn nógu dýrðarblár,
að hjörtun fái hrifizt eina stund
og hafizt yfir þras og dægurspár?
— Vér gisturn raunar grafreit forsetans,
en gengum vér í dag frá legstað hans
með heilli manndóm, hærri fórnarlund
og hreinni, dýpri trú á guð vors lands?
Tómas Guðmundsson.