Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 63

ANDVARI
EGILL GIL THORARENSEN
61
Sunnlendingur haíi unnað meir fegurðinni en hann, glatt sig betur við
góðan skáldskap, talað af ósviknari hrifni og þekkingu urn verk meist-
•aranna á sviði myndlistar, söngs og hljóma? Það er mér mjög til efs.
Heimili hans og vinnustaðir voru öðrum þræði listasöfn.
Stundum heyrðist það sagt, að Egill vær drambsamur. Það tel ég fjarri
lagi. Hitt er satt, að hann var stoltur maður, eins og ég get hugsað mér
að Jón Loftsson í Odda hafi verið. Kyngöfgi hans var augljós. Hann
smjaðraði aldrei, ekki heldur niður fyrir sig, enda sýndist hann kannski
oft horfa yfir höfuðið á fólkinu, ekki sjá það. En eitt er víst: Hann sá
þá sem minnimáttar voru og skildi tilfinningar þeirra. Við vorurn eitt
sinn staddir sarnan uppi á fjalli, og tali okkar veik að einhverjum, sem
orðið hafði fyrir talsverðu skakkafalli.
„Vorkennir þú ekki þessum manni, Egill?“ spurði ég.
„Nei, þeim andskota vorkenni ég ekki,“ svaraði Egill, ,,ég vorkenni
engum manni — nema gömlu fólki og börnum. Ég á bágt með að sjá
gömlu fólki líða illa - og að heyra hörn gráta.“
Ég veit, að undir hringu Egils sló hlýtt hjarta og göfugt, en honum
datt ekki í hug að hera það á torg. Hann þjónaði mannslund sinni til
þess að vera eðli sínu trúr, en ekki í því skyni að hljóta opinberar þakkir.
Ég lét fljóta með eitt blótsyrði í tilvitnuninni hér að ofan. Allir sem
þekktu Egil heyrðu hann vafalaust taka hressilega upp í sig, þegar svo
bar undir. Ekki fór sá sem þessar línur skrifar varhluta af slíkum góð-
gerðum, en ætli fleirum hafi ekki farið sem mér, að þeir kynnu þeim
fullvel? Mér fannst nefnilega, að á tungu Egils væru blótsyrði aldrei
nein hlótsyrði, þau væru aðeins kjarnmikil íslenzka, pipar og salt í veizlu-
kost málsins. Maður sá ævinlega káta og hlýlega glettni í svipmóti Egils,
þegar hann undirstrikaði ræðu sína með þessum hætti. Egill var mjög vel
nráli farinn, þó ekki mælskari en ýmsir aðrir á okkar tíð. Engu að síður
var hann málafylgjumaður með afbrigðum, á mannfundum réð hann
alltaf því sem hann vildi. Ég efast um, að nokkru sinni hafi verið gerð
fundarsamþykkt gegn atkvæði hans. Styrkur hans var fyrst og fremst
fólgin í yfirburða persónuleika, sem engin járn hitu. Gagnrýnisnart, sem
hann varð stundum fyrir vegna félagsmálaframkvæmda sinna, það hrökk
af honum og skaðaði hann aldrei, enda flutningsmenn þess undir niðri
fullir aðdáunar á manninum, sem með slíkum stórhug gekk að verkum
7 Ö O