Andvari - 01.01.1955, Blaðsíða 24

20
Páll V. G. Kolka
ANDVARI
hann varð að grípa til áfengis i bili meira heldur en vel fór á,
en hann hóf sig srnám saman einnig yfir þá ástríðu.
Það gat ekki dulizt þeim, sem bezt þekktu Guðmund land-
lækni, að árásirnar, sem hann varð fyrir í sambandi við spænsku
veikina, tóku á hann, þótt hann bæri harm sinn í hljóði og léti
aldrei mér vitanlega eitt orð falla til ámælis þeim mönnum, sem
að þeim stóðu, né sýndi á sér neina æðru. Maður vissi, að hann
hafði um langan aldur sólað sig í þóknanlegri lýðhylli og að-
dáun fjöldans, og því hlutu þessi viðbrigði að vera næsta tilfinn-
anleg. Maður fann það frekar af hugboði en af því, að hann
léti það á sér heyra, að það var honurn sárast, að ýmsir gamlir
vinir hans og samherjar urðu honum andsnúnir. Víst er um
það, að hann breyttist talsvert, varð gæfari en áður, hafði sig
rninna í frammi út á við, en mat því meir vináttu þeirra, sem
héldu við hann tryggð. Eftir þennan styr og það stríð, sem hann
varð að heyja við sjálfan sig, varð hann meiri og betri maður
en áður.
Guðrún, fyrri kona Guðmundar, varð bráðkvödd eftir barns-
hurð í ársbyrjun 1904, fékk blóðtappa í lungnaslagæð. Áttu þau
þá sjö börn, ið elzta ekki orðið níu ára. Elísabet systir lians tók
að sér húsmóðurstörf á heimili hans og tók við það slíkri tryggð,
að hún dvaldist þar til æviloka, og hafði á yngri árum hafnað
góðum gjaforðum heldur en skilja við börn hans. Guðmundur
kvæntist aftur haustið 1908 Margréti, dóttur Magnúss Stephen-
sens landshöfðingja, og áttu þau einnig saman sjö börn. Ekki
gaf Guðmundur sér mikinn tíma til samvista við heimilisfólk sitt,
]iví að milli máltíða sat hann við vinnu á skrifstofu sinni, ef
hann var heiina, á landlæknisárum sínum að jafnaði langt fram
á nótt. Þetta barst einu sinni í tal, nokkru áður en hann dó;
og sagðist hann hafa fengið snert af berklum á Hafnarárum sín-
um og ekki viljað á það hætta að gefa sig mikið að börnum
sínum, meðan þau voru ung. En liann var ættrækinn, eins og