Andvari - 01.01.1955, Blaðsíða 26
22
Páll V. G. Kolka
ANDVARI
ýmis þau mál, sem þá voru á döfinni, og sýndi mér stóra enska
mannkynssögu, sem hann var að byrja á og hlakkaði til að lesa.
Hann virtist fyllilega sáttur við lífið, sem hafði fært honum sigra
og frama, en einnig ýmsa ósigra, og við dauðann, sem beið á
nálægu leiti. Allur asi var horfinn, en heiðríkja og ró komin í
staðinn.
Erfitt færi og óviðráðanlegar annir ollu því, að ég gat ekki
fylgt honum til grafar. Það er eini skugginn, sem hvílir yfir
minningunni um þennan frænda minn og velgerðamann.
Ríkarður Jónsson myndhöggvari gaf Guðmundi landlækni í
sumargjöf 1917 mynd, sem heitir Pasteurs minning. Hún sýnir
dauðann, horfandi á stórt skarð, sem læknavísindin hafa brotið
í ljá hans. Þessa mynd gaf frú Margrét Björnson mér eftir lát
manns síns. Undir hana hafði Guðmundur skrifað þessar ljóð-
línur úr þýðingu sinni á kvæði prófessors Roux: Frægð Pasteurs:
„Barn! Þú verður að vita, og vel í minni geyma,
að uppi voru áður — aldrei má því gleyma —
vitringar — afbragðsmenn, með eldhug aldrei trauðan,
sem fengu fært um set fávizku manna’ og — Dauðann . . .“
Þau orð gætu verið eftirmæli eftir hann sjálfan.