Andvari - 01.01.1955, Blaðsíða 91

andvari
Lesmál kringum Kantaraborg
87
IX.
Frá fyrsta áverka Þorgils er skilmerkilega greint: „Magnús
gekk að hvílunni, en Þorgils svaf og horfði í loft upp og var einn
í rúminu. Segja menn, að Magnús hyggi til hans með öxi um
þvera bringspöluna. Hafa menn þar deilzt að, hvort það myndi
einhlítt til bana eða eigi“ (II, s. 219).
Deila þessi um sárið á að sjálfsögðu rót að rekja til líkskoð-
unarinnar urn morguninn. Bendir ágreiningurinn ótvírætt í þá
att, að ekkert hinna sáranna fimm, sem blæddu með eðlilegum
hætti, hafi verið talið lífshættulegt. En þau hlaut Þorgils, er hann
hafði hlaupið fram úr rúminu og rekið Magnús Jónsson undir
sig. ,,Var Þorgils nú vopnlaus . . . Þeir Þorvarður hlupu þá
fram að í því, og unnu á honum, hver sem við mátti komast".
Hefur vart nokkur maður vitað á því full skil, hverjum væri
að kenna hvert einstakt sár, þeirra fimm, sem blæddu.
Síðan er Þorgils dreginn „utar eftir skálanum“ og hefur nú
orðastað við Þorvarð og spyr að lokum: „hvar væru sínir menn“.
A Þorvarður að hafa svarað: „Þessa skalt þú nú fvrir þína menn
hafa“.
Berst nú á Þorgils, sem gefið hefur upp öndina af blóðmissi,
fjöldi sára, ef trúa má lýsingunni af líki hans. Er þannig greint
frá tveim hinum síðustu:
„Og er þeir komu í utanverðan skálann, lagði Þorvarður hann
með sverði. En er þeir komu út í dymar, kvaddi Þorvarður til
þann mann, er Jón hét og var kallaður usti, að vinna á honum.
Jón hjó í höfuðið niður við þreskildinum af hjarnskálina í hár-
rótunum. Var Þorgils þá út dreginn" (II, s. 220).
Nú fyrst veit Þorvarður að Þorgils er dáinn með öllu. Ann-
ars hefði hann að minnsta kosti sparað sér sextánda sárið á
líkinu. Vöm Þorvarðs Þórarinssonar gegn dómum manna um
þetta sárafar líksins og jafnvel einnig gegn átölum eigin sam-
vizku hlýtur að hafa verið byggð á forsendunni: „Eg vissi ekki
að Þorgils skarði var dauður, þegar hann hlaut sárin sextán."