Andvari - 01.01.1942, Síða 86

82
Sigurjón Jónsson
ANDVAIII
margreynt, að þótt hann gangi á „ódáinsökrum tungunnar“,
þá skortir hann gáfur til þess að færa sér heitina þar í nyt.
Hann er líkur þeirri belju, sem gengur í gróðursælum högum,
en er haldin þeirri ónáttúru, að hún lítur ekki við ljúfgresinu,
en leitar uppi hverja arfakló, sem hún kann að geta snapað
sér til saðnings.
Það vrði of langt mál, og verður því látið vera hér, að gera
fleiru af öfugmælum H. K. L. skil, þeim, er hann gæðir lesend-
um örlátlega á í áður nefndri Tímaritsgrein, enda snerta ekki
önnur viðhorf mitt til Alexanders sögu. — Ekki fæ ég betur
séð en að það sé gefið í skyn í ritgerð Arnórs Sigurjónssonar
í „Nýju landi“ og náttúrlega líka í greinum H. Iv. L. —, að sá
maður, sem ekki hel'ði lesið þýðingu Brands biskups af Alex-
anders sögu, væri eiginlega ekki dómbær um neitt, er kæmi
við íslenzkri tungu. Hann ætti að taka við öllu með trúarinnar
augum, sem að honuin væri rélt, og snapa i auðmýkt þá mola,
sem féllu af borðum þeirra, sem væru útfarnir í þessari ágætu
þýðingu. Náttúrlega tók ég ekki teljandi mark á svona skrafi,
en, ef nokkuð var, fremur í þá átt, þótt ekki gerði ég það upp-
skátt, sem betur fór, að tæpast mundi um fyrirmyndar stíl að
ræða á riti, sem skilja mátti á H. K. L„ að væri fyrirmynd hans
um málfar. Ef nokkuð væri i þessu hæft, bjóst ég ekki við aö
geta lcsið það mér til málbóta. Það væri annars fróðlegt að
vita, hvort allir málbótamenn 19. aldar hefðu lesið Alexanders
sögu áður en þeir fóru að leyfa sér að víta málskrípi í ræðu og
riti. Skyldi það ekki geta verið, að Jónasi Hallgrímssyni hafi
láðst að lesa Alexanders sögu, þýðinguna, áður en hann skrif-
aði hinn óvægilega en réttláta dóm sinn um Tristans rímpr?
A. m. k. var hún ekki til á prenti fyrr en eftir hans daga.
Hvað sem nú öllu þessu líður, tók ég mig til fyrir nokkru
og fór að lesa Alexanders sögu. Á ég þar auðvitað við þýðingu
Brands biskups, og svo er líka endranær, þegar sagan er nefnd.
Og því er skjótt af að segja, að þótt ég þekki elcki frumritið
og geti því ekki dæmt um afstöðu þýðingarinnar til þess, —-
ýmis dæmi, er Finnur Jónsson hefur tilfært í innganginum,
benda að vísu til þess, að þýðingin standi frumritinu skör