Andvari - 01.01.1942, Qupperneq 93

ANDVARI
Þúsund ár.
Eftir dv. Þorkel Jóluinnesson.
I.
Þrár mannskepnunnar eru ærið margvíslegar og næsta frá-
leitar sumar, erfitt að átta sig á þeim. Lengi hef ég þráð að
ferðast um Snæfellsnes. 1 sjálfu sér er það ekkert undarlegt
um mann, sem búinn er að dveljast 15 ár eða lengur í Reykja-
vik, hefur margoft horft á Snæfellsjökul og fjöllin þar innar
af í sólsetursdýrð -og töfrandi hillingum. Dásamlegri sjón hef
ég tæplega augum litið en stundum, þegar sól var að renna
við jökulinn og hæstu tinda fjallgarðsins hillti upp dimmbláa,
líkt og hálendar eyjar í órafjarlægð úti í hafinu. Hitt er ein-
kennilegra, þegar mér verður hugsað um það, að á þessum út-
skaga kvöldroðans og hillinganna eru tveir staðir, sem mig
hefur alltaf langað mest til þess að koma á, en þó hef ég aldrei
getað gert mér neina skynsamlega grein fyrir þvi, hvers vegna
hugur minn hefur að þeim dregizt öðrum fremur. Staðir þessir
eða réttara sagt nöfnin, því að til skamms tíma voru þeir mér
nöfnin ein, eru Hólahólar og Gufuskálar undir Jökli. Senni-
lega gefst mér aldrei nein skýring á því, hvers vegna þessi
uöfn hafa orðið mér svo hugstæð, enda varðar það líklegast
minnstu. Þau voru eins og óort ljóð, sem flögrar að óskáld-
'?efnum manni, þráfaldlega en ekki áleitnari en það, að hann
sleppur við að hnoða úr þeim illa gert kvæði. Svo geta þau
haldið áfram að vera dýrlegur skáldskapur alla tíð.
Nú hafa atvikin leitt mig nýlega vestur á Snæfellsnes og
kringum Jökul. Og þetta hérað, þessi fjöll, sem heillað höfðu
mig svo lengi úr fjarskanum, hafa nú töfrað mig enn fastar
með dásamlegri fegurð sinni í nálægð, fegurð, sem er í senn