Andvari - 01.01.1947, Síða 11

AXDVARI
Stephan G. Stephansson
7
Svo kvongaðist Hannes síðar, en slitnaði svo upp úr sam-
búðinni. Einhver mundi honurn æskuvísuna, þegar hjóna-
bandið var hnýtt, og sneri henni svo við:
„Nú er drengur nóg-heppinn,
nauðastrengur burt slitinn,
auðnu-gengi í kominn:
Er nú fengin jómfrúin!“
En Hannes sat enn við sitt fyrra heygarðs-horn, því þegar
snurðan var hlaupin á, sneri hann vísunni enn svoira:
„Eg er bara óheppinn,
óláns vara forlögin.
Mig við hjarir mæðan stinn:
Mín er farin jómfrúin!“
Heyrt hef ég, að Iíannes afi minn hafi getað sett saman
ferliendu, en enga hef ég lieyrt eftir hann. En bróðir hans, sem
bjó á Grófargili, gerði þessa um forustu-á, sem Gjörð var
nefnd, og var hvít á lit og svart-beltuð, en Margrét dóttir karls
átti:
„Undan hjörð, uxn hála jörð,
hleypur Gjörð Margrétar,
Styg'g og hörð. 1 skaflaskörð
sker, og örðugt fetar.“
hrátt fyrir dálitla ranga áherzlu á konu-nafninu, finnst mér
vel og hortittalaust að orði komizt, í svona lítilræði. Mér er
ókunnugt um annan móður-arf, úr þessari áttinni.
Foreldri mitt. Faðir minn var greindur maður og orðhepp-
bin. Til marks um það þetta eitt, sem kom fyrir hér vestra.
Við feðgar vorum viðstaddir, þar sem tveir islenzkir guð-
fræðinemar voru með miklum siðgæða-svip að andhælast
út úr því, hvílíka minnkun íslendingar gerðu sér með því
að fá Þorgrím noklcurn Laxdal til að lesa húslestra fyrir sig
a sunnudags-samkomum, eins og þá tíðkaðist í einum bæ bér