Andvari - 01.01.1947, Qupperneq 21

ANDVAHI
Stephan G. Stephansson
17
hamla, að hann sæi það fyrir, að einhvern tíma myndi ég
geta ltveðið vísu betur en hann. Móðir mín skar mér fjaðra-
penna og bjó mér blek úr hellulit. Ég settist við ritstörfin, en
vandi varð á: Ég vissi ekki, hvar byrja átti á neinuin staf,
reyndi i ýmsar áttir, en ekkert liktist fyrirmyndinni. Móðir
mín varð svo að sýna mér upptökin og halda um höndina á
mér í byrjun, og loks tókst mér að ltlóra. Siðar sögðu þeir mér
til, Sigvaldi Jónsson ,,skáldi“ og Björn Kristjánsson „Skag-
fjörð“. (Hann dó vestra.) I Víðimýrarseli lá ég í lánuðu
skruddunum, hvenær sem ég komst að. Las t. d. „Grútar -
biblíu mína þrisvar alla einn vetur, út ur bókaskorti. Þai
hyrjaði ég að lesa dönsku hjá sjálfum mér, fékk lánað lítið
kennslukver, með dönskum smágreinum og íslenzkum þýð-
ingum á þeim, mig minnir eftir Sveinbjörn Hallgrímsson.
Orðabók sá ég aldrei, en áfram hélt ég að lesa með sjálfum
mér það litla, sem fyrir varð, svo ég réð nokkuð i létta danslca
bók, t. d. skildi hér um bil „Börnevennen , sem ég las síðar
i Bárðardal. Annars var ég smali þar, í selinu, kinda og hrossa
foreldra minna, sem fátt var talsins. Við móðir mín gengum
»til grasa“ að heiman á vorin í næsta fjall, Viðimýrarhnjúk,
°g suður á heiðar var ég sendur með öðrum í sömu erindum,
norður á Sauðárkrók og Beykjaströnd, sitt hvort sinn, til að
fá að fljóta með og fiska og flytja heim hestburð af soðn-
ingu, þó eklti væri ég hlutgengur, nema fyrir kunningsskap
föður míns við formennina. Nálega allir, jafnvel alls ókunn-
ugir, voru mér góðir, og tóku minn hluta í mörgu, en er of-
langt mál. T. d. eitt sinn var ég sendur að heiman að leita
hesta. Lagði upp í góðviðri, léttklæddur og „á tomri biók-
’nni“ og hljóp við smalaprikið. Regn skall yfir. Hestainii
stroknir úr högum, yfir Sæmundará, upp í Grísafell. Ég náði
fceim lolcs og ralc heimleiðis ríðandi, til vaðs við Gýgjarfoss,
svo sem leið lá þá. Þegar út á vaðið kom, reið hopur af höfð-
ingjum, húnvetnskum og skagfirzkum, vestur yfir móti mér.
Suma þekkti ég að sjón, en þóttist illa til reika að fara fram
hjá slíkri fylgd, því skó hafði ég gengið af mér líka. Samt
slapp ég yfir um orðalaust og hélt mig lausan allra eftirmála,