Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 29

ANDVARI
Stephan G. Stephansson
25
því var hefði ég orðið að verða við það. Ég sagði, að mér hefði
staðið á sama þá og eins væri nú. Hann sagðist samt verða að
segja mér það. Hryssan, sem ég keyrði, hefði verið ramrn-
stöð hjá Caron, sem keyrði hana á undan mér, svo að aldrei
hefði hún ekizt úr sporum fyrst í stað, á annan hátt en að leysa
hana frá kerrunni aftur og þeyta henni ríðandi góðan sprett,
en oft orðið tafir að. Nú hefðu þeir búizt við, að hún gerði
mér sömu skil, en orðið vonsviknir og þá hætt. Þetta var og satt,
ég rak mig á það árið á eftir. Hún var fengin í hendur öðrum
en mér og tók upp aftur sínar kenjar, og [var] fargað litlu
síðar. Gaman væri að vita, hvað það var í skapgerð hryss-
unnar, sem breytti henni svona, en það get ég ekki, og hvorki
er ég liestamaður né keyrslugarpur, svo ekki var því til að
geta. En hitt er víst, meðan ég kann að muna, verður mér
hlýtt til gömlu, jörpu „Nellie“ (svo hét hryssan) fyrir að hlífa
sér við að láta mig verða að athlægi.
Of fáorður. Hef rekið það af mér yfir á hinn öfgann. Af-
saka mig á sama hátt og sagt er af Walter Scott. Hann ritaði
bók, sem þótti lopakennd og leiðinleg. Af honum var ætlazt
til betra. Hann var spurður að, hví hann hefði haft bókina
svona langa. „Af því ég hafði engan tíma til að hafa hana
styttri,“ á hann að hafa svarað.
Athugasemd. Þar sem ég nefni séra Friðrik, á ég við séra
Priðrik Bergmann.
31. maí 1922.
Stephan G—