Andvari - 01.01.1947, Page 60

56
Barði Guðmundsson
ANDVARI
vetur væru liðnir.“ Minnir sumt í sættargerðinni mjög á dóm-
inn í Njálsbrennumálinu. Hæstu manngjöld voru metin þre-
falt hærri en þau lægstu, og þyngsta refsingin var sú að fara
utan og eiga aldrei afturkvæmt. Hér bregður þó kynlegast
við um gjafir Þorvarðs á sáttafundinum: „Hann gaf Sig-
hvati silfurker gott, skarlatskyrtil og fingurgull, Guðmundi
silfurbelti.“ Á sáttafundunum eftir Njálsbrennu gaf Þorgeir
skorargeir Guðmundi ríka silfurbeíti, en Síðu-Halli „gullhring
og skarlatsskikkju". Er svo að sjá sem Njáluhöfundi hafi
verið fundurinn í Laugarási harla minnisstæður.
Hallvarður gullskór fór utan eftir Alþing sumarið 1262.
Höfðu þá Norðlendingar, Vestfirðingar og Sunnlendingar
vestan Þjórsár gengið Noregskonungi á hönd. Þorvarður Þór-
arinsson kom ekki til Alþingis og engir höfðingjar frá svæð-
inu rnilli Helkundubeiðar og Þjórsár, en þeir voru ýmist
frændur eða nánir venzlamenn Þorvarðs. Hallvarði liafði því
ekki tekizt að ljúka hlutverki sínu lil fulls, enda leið ekki á
löngu áður en hann kæmi aftur til íslands. Mun Hákon kon-
ungur hafa sent hann snemma sumars 1263, því þrem nótt-
um eftir Seljumannavöltu hélt konungur úr landi í hina miklu
Skotlandsherferð og hafði nú í öðru að snúast en íslands-
málum, þar til lífi lians lauk, 15. desember þetta ár. Á Al-
þingi um sumarið gáfust Oddaverjarnir upp. Var þá svo kornið,
að Hallvarður átti aðeins eftir að yfirbuga Svínfellingana, Þor-
varð Þórarinsson og hinn unga bræðrung hans, Orm Orms-
son að Svínafelli. Er frá lokaþætti þessa ömurlega máls greint
í sögu Magnúsar konungs lagabætis með svofelldum orðum:
„Þetta sumar (1264) kom af íslandi Hallvarður gullskór.
Hann sagði þau tiðindi, að allir *íslendingar höfðu þá vikizt
undir hlýðni við Magnús konung, og þá var spurt andlát Há-
konar konungs á íslandi, er hann fór utan. Þar var þá með
honum Þorvarður Þórarinsson, og gekk hann á vald Magnúss
konungs og gaf allt sitt ríki á hans vald fyrir þá hluti, er hann
hafði brotið við konungdóminn í aftöku Þorgils skarða og
Bergs, hirðmanna Hákonar konungs. Hafa síðan íslending-
ar aldrei í móti mælt að hlýða boði og banni Magnúss kon-